what if...

...and suddenly, this looks more like a wish...

Ωδή στο εναλλακτικό

Ω!

πόσο φοβερό είναι να ακούς μουσική σε μία αποθήκη

τι τέλεια αίσθηση έχει το να νοιώθεις ότι διαφέρεις από τους υπόλοιπους

ότι κάνεις το δικό σου με τρόπο διαφορετικό

Οι:

1. Μαλλιάδες και

2. Τα παιδιά χωρίς κοπέλα

3. Συνδυασμός των παραπάνω

δε πρέπει να μπορούν να το νοιώσουν αυτό

Oh...!

agapimenoi kai alternative portierides

kai epixeirimatika paneksipna afentika sas

μόνο αγάπη για εσάς

(ποιήμα βασισμένο σε αληθινές ιστορίες της εναλλακτικής νυχτερινής Αθήνας)

It's not a cry that you hear at night.

Όμορφες στιγμές. Λείπουν. Τις εκτιμάς παραπάνω καμιά φορά. Ευχαριστώ ρε. Ίσως ευχαριστώ και όσους στο μέλλον θα μου τις προσφέρουν. Ευχαριστώ. Το πιο ειλικρινές που έχω πει ποτέ.

I never meant for this to happen...

Δεν είναι κακό τελικά να ζητάς βοήθεια. Ακόμα κι αν ξέρεις πως αυτό είναι ένα σοβαρό πλήγμα στις δυνάμεις και την ακεραιότητά σου. Ίσως να κρύβεται και μια δόση ντροπής μέσα στο όλο κόλπο. Συνήθως είναι η τελευταία λύση, αλλά σκέψου, καμιά φορά αν σε είχαν βοηθήσει από την αρχή, δε θα είχες φτάσει εδώ. Περίεργα πράγματα. Σίγουρα δεν είναι πανάκεια. Σίγουρα δεν πρέπει να βασίζεσαι μόνο σε αυτή. Ποιόν κοροϊδεύω; Αν θες, βασίσου αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Όπως νιώθεις καλύτερα. Έχω πει αρκετές φορές, δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό μου. Αν στο τέρμα του δρόμου, η αίσθηση που έχεις είναι ικανοποίηση, τότε έκανες το σωστό.

Ό,τι έρχεται, φεύγει και πάντα σου αφήνει μια γεύση πίκρας ίσως και χαράς. Δικαιοσύνη? Δεν ξέρω. Αέναη κίνηση θα το χαρακτήριζα περισσότερο. Να και κάτι που δε θέλει βοήθεια, το αέναο. Δε θα σταματήσει ποτέ και πουθενά. Μακάρι να μπορείς να το δαμάσεις έστω και για μια στιγμή. Δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Το ακούω όμως όταν περνάει από δίπλα μου. Κάποια μέρα ίσως γίνω κι εγώ εκείνος που αποτέλεσε μέρος του έστω και για μια στιγμή. Θα το καταφέρω σίγουρα.

Ελπίζω χωρίς βοήθεια...

Όχι πως δε χρειάζομαι...

Όχι πως τη χρειάζομαι...

Δε θα είμαι ο πρώτος. Μια ομάδα από μονάδες. Οι περήφανοι.

Περήφανοι...

Μαλάκες.

i know the pieces fit...

Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Πάψε να κλαίγεσαι όταν χτυπάς. Χωρίς σφαλιάρα, καμιά φορά, μπροστά δεν παίρνεις. Ειδικά όταν την τρως για πρώτη φορά, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα την ανταποδώσεις. Άλλα όσο αίμα και να βγάλει ο άλλος, μπουκάλια να γεμίσει, η αξία των δικών σου δύο σταγόνων, θα είναι πάντα μεγαλύτερη. Τελικά ίσως το μοριακό βάρος των δακρύων είναι μεγαλύτερο από αυτό του αίματος, που υποτίθεται ότι ρυθμίζει τη βιολογική σου ζωή. Πόνος, δάκρυα, αίμα… Να θυμάσαι πως τίποτα από αυτά δεν ορίζει την ύπαρξη σου. Το κενό θα φροντίσει για αυτό. Κενό όχι με φαινομενικά κριτήρια, κενό όχι για εικονολάτρες. Δεν το βλέπεις το κενό, το αισθάνεσαι. Πάντα θα ξέρεις πως κάτι λείπει και πάντα θα ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει. Άλλωστε, πολλές φορές ο υποκειμενικός ορισμός μιας κατάστασης προκύπτει από το ακριβώς αντιδιαμετρικό του. Στην περίπτωσή μας από το πλήρες. Αυτό που συμπληρώνει ή τελοσπάντων θα ήθελες να συμπληρώνει. Αλλά για να υπάρχει άσπρο, θα υπάρχει και μαύρο. Για να υπάρχει γεμάτο, θα υπάρχει κενό. Ισχυρίζονται πως δε μπορούν να υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά σε ένα σύνολο. Άρα, δε μπορείς να είσαι γεμάτος και άδειος με άσπρο και μαύρο; Εσύ ο μέγας ζωγράφος πήρες μια παλέτα με άσπρο και μαύρο και τελικά ξέρεις τι έφτιαξες; Κάτι γκρι. Και ξέρεις που θα βρεις το γκρι; Κάπου στη μέση. Και ξέρεις ποιοι μένουν στη μέση; Αυτοί που φοβούνται να φτάσουν στην κορυφή κι ας πέσουν μετά.

Παραλύεις. Ναι, παραλύεις. Όχι βέβαια, φαινομενικά. Η παράλυση δεν είναι για σένα. Αυτή είναι άσπρη ή μαύρη. Εσύ κατάφερες να φτιάξεις το γκρι. Θυμάσαι; Μάλιστα έμπηξες άτσαλα, στην παλέτα, το πινελάκι σου και τώρα σου φαίνονται όλα γκρι. Χάλασες την αφετηρία σου και τον προορισμό σου και ξαφνικά κάνεις κύκλους ή μάλλον δεν έχεις καν καταλάβει αν πηγαίνεις μπρος ή πίσω. Άσε με να μαντέψω όμως: κοιτάς ψηλά. Μη μου το πεις ξανά αυτό ποτέ. Ξέρεις γιατί; Αν κοιτάς ψηλά ξέρεις τι θα δεις; Ένα μαύρο καμβά με άσπρες πιτσιλιές. Τίποτα γκρι. Δεν είναι παράλογο να πεις πως δεν το είχες προσέξει ποτέ. Δε μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, ούτε το ότι εθελοτυφλούσες τόσο καιρό. Απλά ξέχασες τι μπογιές σου δώσανε.


Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεσαι πίσω από τη λογική;

I am waiting...

Έχει περάσει καιρός. Το ξέρω. Φταίω. Αλλά σήμερα θέλει να μιλήσει κάποιος άλλος κι όχι εγώ. Εγωισμός λέγεται...

-Έλα, μη ντρέπεσαι... Πες αυτό που ήθελες.


-...

...

...

...

συγγνώμη...

Your burning sun will never rise again...

Απευθείας στο ψητό. Οι Sublime δεν υπάρχουν. Στη θέση του Bradley Nowell (R.I.P) ένας τύπος που ακούει στο όνομα Rome Ramirez, 22 ετών, κιθαρίστας και τραγουδιστής κάποιων Dirty Heads. Και το όνομα των Sublime του 21ου αιώνα: Sublime with Rome.

Καταρχάς, συγχαρητήρια στο φίλο Rome που κατάφερε να κάνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς πραγματικότητα: να είσαι στους Sublime. Όχι κακιά φωνή, αλλά για τα δικά μου γούστα αδιάφορη, συμπαθητικός ρυθμικός κιθαρίστας με χλιαρά σόλο άνευ προσωπικότητας και προσωπικής πινελιάς. Αλλά και πάλι μπράβο του! Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας αλλά με διάθεση επαινετική και αρχηγική. Μπράβο του ξανά.

Φτύνω στη μάπα με ροχάλα μεγατόνων τον Eric Wilson και τον Bud Gaugh, μπασίστα και ντράμερ αντίστοιχα των Sublime και δημιουργούς του νέου ανεκδότου. Κακόμοιρες ψυχές ειλικρινά, με τα έπιπεδα της πρέζας στο αίμα να ακουμπάνε νέα επίπεδα, αποφάσισαν να βγάλουν εύκολα φράγκα. Ρε μπινέδες, είδατε τον McCartney με το Ringo Starr να λένε να βρούμε 2 κιθάρες και να κάνουμε πάλι τους Beatles? Να κάνει και ο Dave Grohl ακροάσεις για να βρει τον ανηψιό του Cobain να γίνει ένα καλό live τουλάχιστον. Μεγαλύτερο σεβασμό θα δείχνατε αν πηγαίνατε στον τάφο του Bradley και χέζατε. Δεν είμαι κολλημένος. Δεν έχω πρόβλημα μια μπάντα να αλλάζει κάποιο μέλος που έφυγε είτε από το γκρουπ, είτε από τη ζωή. (βλ. Avenged Sevenfold. Πέθανε ο ντράμερ τους, The Rev, και πήραν τον Portnoy των Dream Theater. Μαγκιά τους.) Όταν μιλάμε για τέτοιους μουσικούς όμως, δεν υπάρχει αντικατάσταση. Μάζι με την απώλεια του ανθρώπου/μουσικού, πεθαίνει και η μπάντα. Έτσι πάει ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Φτύνω στη μάπα σας ξανά και ξανά. Και ίσως φτύνω και μένα που πριν από μερικές μέρες ο Green Onion με ρώτησε αν πρέπει να δει τους Sublime with Rome στο Λονδίνο ή να τους μποϊκοτάρει και απάντησα θετικά στο να τους δει.

Περιμένω τους Wolfgang Amadeus Mozart with Yanni...

Και για να μη φανώ υστερικός, δείτε και πείτε:

Κακομαθημένο κωλόπαιδο ετών 26 κλαψουρίζει (δείτε το βίντεο)

Με εκνευρίζουν όλα.

Με εκνευρίζουν όλοι.

Γαμώ το φοιτητηλίκι μετά τα 24.

Γαμώ τη σχολή μου. Ολόκληρη. Με ό,τι και όποιον έχει μέσα. Σα κονσέρβα.

Γαμώ την απροσδιοριστία μου.

Γαμώ τη γκρίνια μου και αυτά που την προκαλούν.

Γαμώ τα μυαλά μου.

Γαμώ τους φίλους.

Γαμώ τους εχθρούς.

Γαμώ τους αγνώστους. Είναι εν δυνάμει τα δύο παραπάνω.

Γαμώ τους μηδενισμούς. Μου και σας.

Γαμώ το χιούμορ το δικό μου.

Γαμώ το χιούμορ αυτών που με βλέπουν και γελάνε. Είτε το θέλω, είτε όχι.

Γαμώ τις εξόδους.

Γαμώ το μιζέριασμα στο σπίτι.

Γαμώ τις ρήσεις περί απλότητας της ζωής.

Γαμώ όσους τη ζουν έτσι. Τους γαμώ έστω και αν το πιστεύουν.

Η ζωή είναι μη γραμμική. Έχει δυναμικές συνθήκες.

ΤΗ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.

Γαμώ τα φυτουκλιάρικα σχόλιά μου.

Πάω να κατουρήσω.(λαϊκή απαίτηση)

Ζητώ ένα Ζήτω επειγόντως.

Ας βρούμε κάτι να γιορτάσουμε.