Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

i know the pieces fit...





Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Πάψε να κλαίγεσαι όταν χτυπάς. Χωρίς σφαλιάρα, καμιά φορά, μπροστά δεν παίρνεις. Ειδικά όταν την τρως για πρώτη φορά, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα την ανταποδώσεις. Άλλα όσο αίμα και να βγάλει ο άλλος, μπουκάλια να γεμίσει, η αξία των δικών σου δύο σταγόνων, θα είναι πάντα μεγαλύτερη. Τελικά ίσως το μοριακό βάρος των δακρύων είναι μεγαλύτερο από αυτό του αίματος, που υποτίθεται ότι ρυθμίζει τη βιολογική σου ζωή. Πόνος, δάκρυα, αίμα… Να θυμάσαι πως τίποτα από αυτά δεν ορίζει την ύπαρξη σου. Το κενό θα φροντίσει για αυτό. Κενό όχι με φαινομενικά κριτήρια, κενό όχι για εικονολάτρες. Δεν το βλέπεις το κενό, το αισθάνεσαι. Πάντα θα ξέρεις πως κάτι λείπει και πάντα θα ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει. Άλλωστε, πολλές φορές ο υποκειμενικός ορισμός μιας κατάστασης προκύπτει από το ακριβώς αντιδιαμετρικό του. Στην περίπτωσή μας από το πλήρες. Αυτό που συμπληρώνει ή τελοσπάντων θα ήθελες να συμπληρώνει. Αλλά για να υπάρχει άσπρο, θα υπάρχει και μαύρο. Για να υπάρχει γεμάτο, θα υπάρχει κενό. Ισχυρίζονται πως δε μπορούν να υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά σε ένα σύνολο. Άρα, δε μπορείς να είσαι γεμάτος και άδειος με άσπρο και μαύρο; Εσύ ο μέγας ζωγράφος πήρες μια παλέτα με άσπρο και μαύρο και τελικά ξέρεις τι έφτιαξες; Κάτι γκρι. Και ξέρεις που θα βρεις το γκρι; Κάπου στη μέση. Και ξέρεις ποιοι μένουν στη μέση; Αυτοί που φοβούνται να φτάσουν στην κορυφή κι ας πέσουν μετά.

Παραλύεις. Ναι, παραλύεις. Όχι βέβαια, φαινομενικά. Η παράλυση δεν είναι για σένα. Αυτή είναι άσπρη ή μαύρη. Εσύ κατάφερες να φτιάξεις το γκρι. Θυμάσαι; Μάλιστα έμπηξες άτσαλα, στην παλέτα, το πινελάκι σου και τώρα σου φαίνονται όλα γκρι. Χάλασες την αφετηρία σου και τον προορισμό σου και ξαφνικά κάνεις κύκλους ή μάλλον δεν έχεις καν καταλάβει αν πηγαίνεις μπρος ή πίσω. Άσε με να μαντέψω όμως: κοιτάς ψηλά. Μη μου το πεις ξανά αυτό ποτέ. Ξέρεις γιατί; Αν κοιτάς ψηλά ξέρεις τι θα δεις; Ένα μαύρο καμβά με άσπρες πιτσιλιές. Τίποτα γκρι. Δεν είναι παράλογο να πεις πως δεν το είχες προσέξει ποτέ. Δε μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, ούτε το ότι εθελοτυφλούσες τόσο καιρό. Απλά ξέχασες τι μπογιές σου δώσανε.


Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεσαι πίσω από τη λογική;

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

I am waiting...

Photobucket


Έχει περάσει καιρός. Το ξέρω. Φταίω. Αλλά σήμερα θέλει να μιλήσει κάποιος άλλος κι όχι εγώ. Εγωισμός λέγεται...

-Έλα, μη ντρέπεσαι... Πες αυτό που ήθελες.


-...

...

...

...

συγγνώμη...