αισθητική -η: σύστημα αντιλήψεων για το ωραίο.

Ο καθένας μας κουβαλάει την αισθητική του. Υπάρχουν πράγματα που εμένα μου αρέσουν για κάποιο λόγο (ή και για κανένα συγκεκριμένο) και πράγματα τα οποία απλά δεν μου αρέσουν χωρίς να χρειάζεται να πω γιατί. Στα αρχίδια μας βέβαια όλα αυτά.

Από δω και από κει έχω γνωρίσει όλων των ''ειδών'' τα άτομα, αλάνια, φλώρους γοργόνες και μάγκες. Δεν είμαι πια ο αντιδραστικός πιτσιρικάς που θα ξεκινούσε πάντα παθιασμένη επιθετική κουβέντα για τα κλαμπς, για τα λαϊκά και για τα reality shows και ότι θεωρεί σκατένιο. Με ότι την βρίσκει ο καθένας, εγώ δεν είμαι εδώ για να κρίνω.

Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα όταν κάποιος προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει για τα σκουπίδια που τον συγκινούν. Διότι όχι φίλε...
Όχι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν είναι καθόλου rock, το ράδιο αρβύλα δεν είναι καθόλου ανατρεπτικό και η όποια καινούρια χαζοαμερικάνικη ταινία είδες δεν είναι καθόλου συγκινητική. Απλά εσύ είσαι μαλάκας και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αν είχες πραγματικό ενδιαφέρον θα είχες να προτείνεις οτιδήποτε άλλο που μπορεί να μην μου άρεσε ούτε λίγο αλλα θα είχε κάτι... Οτιδήποτε...

Αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα ζητήματα. Πώς σκατά να εξηγήσεις γιατι δεν νιώθεις τίποτα όταν ακούς τραγούδια του Πλιάτσικα ή από την άλλη γιατί σου 'ρχεται να βγάλεις τα μάτια σου με κουτάλι όταν ακούς πάλι στο ραδιόφωνο ''are we human or are we dancer''.

Δεν είμαι υπερ καμίας (μα καμίας) καλλιτεχνικής ελίτ, αντιθέτως φτύνω στα μούτρα όποιον κορδώνεται και δηλώνει τρανός καλλιτέχνης. Παρόλα αυτά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως το πιο βαθύ πρόβλημα που μπορώ να έχω με κάποιον είναι αισθητικό.
Αυτό μπορεί να πάρει άπειρες προεκτάσεις, όλες τις φορές όμως σε μια πολιτισμένη συζήτηση σε αφήνει χωρίς επιχειρήματα και με μια ενδόμυχη όρεξη να απαντήσεις στον συνομιλητή σου ''σάλτα και πηδήξου''.

Αυτή η σύγκρουση με ότι κουβαλάει είναι κάτι που σου μπαίνει στον κώλο καθημερινά με συναδέλφους, συμμαθητές, ακόμα και δικούς σου ανθρώπους που τους αγαπάς και σ' αγαπούν αλλά ξέρεις πως δεν πρόκειται ποτε να τα βρείτε αν τα βάλετε κάτω και ανοίξετε κουβέντα. Απλά εγώ τις περισσότερες φορές προσπαθώ να αποφύγω τα πολλά πολλά όταν η κουβέντα πάει προς τα κεί, και πιο σπάνια ξεκινάω να μιλάω χωρίς να βγαίνει νόημα (όντως) και φαίνομαι ξερόλας και μαλάκας... Απλά ξέρεις κάτι... Εσύ είσαι μαλάκας...

ωχ αδερφέ...

Ακούω μουσική, προφανώς απο mp3 και πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει όταν ο media player δεν βγάζει την εικονίτσα με το εξώφυλλο του δίσκου κάτω αριστερά. Λες και όταν δεν λέει uknown artist αλλάζουν όλα...

Όλα μου τα cd είναι πεταμένα μέσα σε μια ντουλάπα και ανάθεμα αν θυμάμαι τα περισσότερα από αυτά. Κάποια χρόνια πριν ήταν η μικρή μου περιουσία και τώρα μου φτάνει να βλέπω απλά ένα μικρό εξώφυλλο σε μια οθόνη κατεβάζοντας 5 δίσκους την μέρα και ακούγοντας με τα βίας μισό...

Θα μου πεις τι κλαίγεσαι μαλάκα στο χέρι σου είναι... Δεν είναι... Η κατάσταση με τα mp3 και η σιχαμένη ευκολία με έχει αφομοιώσει τόσο ώστε μπορώ μόνο να παραπονιέμαι, και οι μοναδικές περιπτώσεις που αγοράζω κάποιο cd είναι αν κάποια ανεξάρτητη ελληνική μπάντα βγάλει δίσκο, αλλά και τότε είναι πιο πολύ σαν να συμμετέχεις σε έρανο παρά σαν να κάνεις την καύλα σου (πάλι...;)

Ίσως ένα πικάπ σώσει την κατάσταση και με ρίξει στον φετιχισμό...Προς το παρόν όμως είμαι στην φάση του ωχαδερφισμού...

Ποιός το κάνει το καμός...?

Xθές αργά το βράδυ έψαχνα κάτι να χαζοδώ και έπεσα πάνω στο American Hardcore, ένα documentary για το hardcore punk στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Πολλά μεγάλα συγκροτήματα - bad brains, minor threat, black flag και μια τεράστια λίστα ακόμα με τα περισσότερα να μην ακούγονται και ένα τεράστιο μπαμ με ένα από τα πιο δυναμικά νεανικά αμερικάνικα κινήματα ever. Ούτε δισκογραφικές, ούτε ραδιόφωνα, ούτε Mtv μόνο μίσος για τον Reagan και λίγο πολύ για τα πάντα. Στις συναυλίες παρότι τα ναρκωτικά και το ποτό ήταν έξω από την κουλτούρα τους (!) δεν έμενε όρθιο τίποτα. Είναι φοβερό να βλέπεις να γίνεται της πουτανάρας μόνο και μόνο για την καύλα. Μου φάνηκε από τα πιο αληθινά πράγματα που έχω δει ποτέ.
Και έρχομαι σαν μαλάκας και λέω τωρα... Τα πράγματα γυρω μας είναι χειρότερα από ποτέ και παρόλα αυτά μέρα με την μέρα βολευόμαστε και πιο πολύ σε αυτό... Μέσα στο 2000 τι σκατά υπάρχει ώστε όχι να αλλάξει τον κόσμο αλλά απλά να μας καυλώσει...? Ποιά γαμημένη υποκουλτούρα σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και όχι απλά νοσταλγός του rock n roll? Σε ποιά γαμημένη συναυλια θα ανοίξουμε τα κεφάλια μας με χαμόγελο και κέφι?
Έλα μου ντε...