Κυριακή 30 Μαΐου 2010

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας

Αθήνα, 399 π.Χ. Δίκη του Σωκράτη. Η δίωξη βασίζεται στην κατηγορία ότι ο Σωκράτης  ήταν άθεος (ή πως πίστευε σε δικούς του θεούς) και αυτό που θα λέγαμε τώρα "διαφθορέας συνειδήσεων".

Στην πραγματικότητα βέβαια η αιτία της εχθρότητας εναντίον του ήταν ότι τον θεωρούσαν συνδεδεμένο με το αριστοκρατικό κόμμα.

Την ώρα της δίκης λοιπόν, ο Σωκράτης εξετάζει τον κατήγορό του Μέλητο, τραγικό ποιητή ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του "καλό άνθρωπο και αληθινό πατριώτη". Τον ρωτάει λοιπόν ο Σωκράτης, ποιοί είναι εκείνοι που κάνουν καλύτερους τους νέους; Ο Μέλητος στην αρχή αναφέρει τους δικαστές· κατόπιν, με την επιμονή του Σωκράτη, φτάνει, από σκαλί σε σκαλί, να πει πως όλοι οι Αθηναίοι, εκτός απ' τον Σωκράτη, βελτιώνουν τους νέους, και σ' αυτό απάνω συγχαίρει ο Σωκράτης την πολιτεία για την καλή της τύχη.

Είχε χιούμορ ο μπαγάσας.



πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

IDeals


Τις προάλλες κατέβηκα στο κέντρο και είχε πορεία. Προκειμένου να φτάσω στον προορισμό μου, αναγκάστηκα να διασχίσω πεζός τον κύριο όγκο των διαδηλωτών και ξέρεις τι παρατήρησα;

Είδα μπάτσους με παλούκια στα χέρια, είδα και αριστερούς με παλούκια στα χέρια, είδα και αναρχικούς με παλούκια στα χέρια, είδα και φασίστες με παλούκια στα χέρια και πάει λέγοντας…

Προσπέρασα και πήγα να κάνω τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας, από περιέργεια, επέλεξα να ακολουθήσω την ίδια διαδρομή και ξέρεις τι παρατήρησα;

Είδα μπάτσους με αίματα στο κεφάλι, είδα και αριστερούς με αίματα στο κεφάλι, είδα και αναρχικούς με αίματα στο κεφάλι, είδα και φασίστες με αίματα στο κεφάλι και πάει λέγοντας…

Κάτι δεν πάει καλά..

Σκέφτομαι ότι μάλλον δεν πρέπει να εντάσσεσαι, πρέπει να αδιαφορείς για τα κινήματα. Να κάνεις κάτι αν είναι δυνατόν για να σωθείς, κάτι για να αντισταθείς στα πράγματα του συρμού, στη χυδαιότητα. Προσωπικά, θέλω να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Να μου δίνει χαρά ζωής αυτό που κάνω..

Σημαντική υποσημείωση: Στην πραγματικότητα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ξύλο.
Αλλά το γνήσιο και αυθεντικό ξύλο. Όχι αυτό το πράγμα, το μπάσταρδο..

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Και τι έγινε...?




Προσπαθώ να δώσω ένα τίτλο σε διάφορες καταστάσεις που ζω καθημερινά. Ένα τίτλο γενικό που θα μπορούσε να τα συμπεριλάβει όλα και να αποκλείσει αυτά που πρέπει με το αντίθετο της έννοιάς του. Δεν είναι εύκολο. Σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο υπολόγιζα. Την απόλυτη επιτυχία και ευστοχία ήξερα πως δε θα την καταφέρω, μιας και πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτο για τίποτα. Ωστόσο, νομίζω πως έφτασα αρκετά κοντά με μία λέξη να προσεγγίσω και να "βαφτίσω" αυτά που ήθελα.

Νεκρό. Αυτή είναι η λέξη. Τα περισσότερα πράγματα μπορώ να τα παραθέσω κάτω από αυτή. Η βραδινή Αθήνα τις καθημερινές? Νεκρή. Η επικοινωνία των ανθρώπων, σε τυπικά επίπεδα -δεν θα είχα την απαίτηση να συζητάνε όλοι περι κοινωνιολογίας, ιμπεριαλισμού, φυσικής ανάπλασης και περί προλεταριάτου-, πως χαρακτηρίζεται? Νεκρή. Η διάθεση για αλλαγή ή έστω η όρεξη να απαλλαγείς από βάρη που έχεις μέσα και πάνω σου? Νεκρή. Ό,τι κρατάς κι αγαπάς αυτόματα μπαίνει στην κατηγορία του "ζωντανού". Δε θα γεμίσω το κείμενο αισιοδοξία όμως, μιας και δε μου περισσεύει για να μπορέσω να τη μοιραστώ.

Το κείμενο είναι μίζερο. Θες ο καιρός που θυμίζει Οκτώβρη? Θες η ρουτίνα που σάπιζει ό,τι όμορφο και γραφικό κρατώ μέσα μου? Όλα μαζί σίγουρα. Θα μου πεις "μικρός είσαι, όλα αλλάζουν". Όχι ρε φίλε, όπως έστρωσες θα κοιμηθώ, όπου έφαγες θα φάω και όπου πλύθηκες, θα πλυθώ.

Μάλλον έκανα λάθος... Και με το να συμπαθείς το νεκρό βολεύεσαι. Ζήτω το τσιμέντο, ζήτω ο θυμός, ζήτω η πλήξη, ζήτω η μιζέρια, ζήτω τα λάθη, ζήτω ο χαμένος χρόνος.

-Πιάσε ένα ποτήρι ακόμα, θα κάτσω κι άλλο...

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ!ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ!



Λοιπόν:

2009/12/08:
Η Κίνα προχωρά ,κατόπιν καταδίκης το 2005, στην εκτέλεση του Yang Yanming , εμπόρου κινητών αξιών ( δε ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, βοηθήστε ) για υπεξαίρεση χρημάτων. Ο Yang Yanming αποτέλεσε το πρώτο άτομο στη βιομηχανία που υπέστη αυτή την ποινή, ενώ τα λεφτά που υπεξαίρεσε ακόμα αναζητούνται καθώς ο ίδιος δεν αποκάλυψε τίποτα όσον αφορά την τύχη τους...Το ποσό για το οποίο μιλάμε είναι 9,52 εκατομμύρια δολλάρια (δηλαδή 7,76 εκατομμύρια ευρώ αν γινόταν σήμερα το σκάνδαλο)

2010/03/25:
Στην Κίνα εκτελείται ο 46χρονος δημόσιος υπάλληλος (πρωην διευθυντής σε κάποια υπήρεσία-υπουργείο) Li Shubiao για υπεξαίρεση χρημάτων από το κρατικό ταμείο. Αυτός τα ξόδεψε 18 εκατομμύρια δολλάρια (περίπου 14.6 εκατομμύρια ευρώ) σε προσωπικές του επενδύσεις τζόγο κτλ

Λοιπόοον....

Ντάξει έχετε καταλάβει προφανώς που το πάω, οπότε δε χρειάζεται να γίνω γραφικός με το να συγκρίνω με εμάς και όλα τα αντίστοιχα σκάνδαλα (siemens, δημόσια κτλ κτλ)...πρόκειται στη δικιά μας περίπτωση για περισσότερα λεφτά στις πιο πολλές υποθέσεις και τους συνειρμούς αυτούς κάντε τους και μόνοι σας, ήδη πιστεύω βοήθησα αρκετά (ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΟΜΩΣ).

Οπότε ας γελάσουμε λίγο!

2010/05/17:
Φορολογικό σκάνδαλο Βοσκόπουλου-Γκερέκου
Εδώ πρόκειται για 5,5 εκατομμύρια ευρώ (συγκρίνετε ποσά με πάνω :P))
Ε ρε και να ήταν κινέζοοοος...(να μπείτε στο link)

ξέρω τι θα λέτε τώρα:
απαράδεκτα πράγματα!Ναι απαράδεκτα όντως...και επειδή λειτουργώ με συνειρμούς, i define οπτικοακουστικά απαράδεκτα

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

συγγνώμη...



Ήταν εννιά το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Τον ξύπνησαν αλλά όπως πάντα, είπε ότι δεν κοιμόταν. Δεν είναι ευγενικό. Απλά προσπάθησε να κάνει τη φωνή του κανονική με αποτέλεσμα να ακούγεται σαν ηλίθιος.
Ετοιμάζεται, παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγαίνει από το σπίτι. Προς έκπληξή του, αντιλαμβάνεται ότι τον έχουν κλείσει και δεν μπορεί να ξεπαρκάρει. Δεν κάνει όμως τίποτα, περιμένει. Μετά από μισή ώρα εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, πετάει μία συγγνώμη και μία καλημέρα και φεύγει. Δε βγάζει κουβέντα. Δεν είναι ευγενικό.
Οδηγεί στην κίνηση και ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Δίπλα του, σταματάει ένας ‘κάβουρας’ έχοντας στη διαπασών τη μουσική. Τον ενοχλεί φοβερά όταν συμβαίνει αυτό, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν είναι ευγενικό.
Φθάνει κοντά στην τράπεζα και ψάχνει να παρκάρει. Μετά από μισή ώρα, βρίσκει επιτέλους μία θέση. Την προσπερνά, ‘βάζει’ αλάρμ και ετοιμάζεται να παρκάρει. Ο από πίσω, το βάζει με τη μούρη. Δε λέει τίποτα, όμως. Δεν είναι ευγενικό.
Μπαίνει αλαφιασμένος στην τράπεζα και αντικρίζει μια τεράστια ουρά. Περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Συνειδητοποιεί πως η ουρά μπροστά του αντί να μικραίνει, όλο και μεγαλώνει. Δε λέει τίποτα σε κανέναν. Δεν είναι ευγενικό.
Αφήνοντας την τράπεζα, αποφασίζει να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του. Έτσι, χωρίς λόγο. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκανε κάτι τέτοιο. Μία βερμούδα θέλει. Τίποτα το φοβερό. Τη βλέπει στη βιτρίνα και τη φαντάζεται ήδη επάνω του. Τέλεια. Ρωτάει για το νούμερό του. Ο υπάλληλος θέλει να πουλήσει και πουκάμισο και παπούτσια και καπέλο. «Δεν βαφτίζομαι πάλι», σκέφτεται, «τι να τα κάνω όλα αυτά?». Δεν διακόπτει το παιδί. Δεν είναι ευγενικό.
Το απογευματάκι, αποφασίζει να πάει σινεμά. Βγάζει ένα εισιτήριο, αγοράζει ποπ-κορν, νάτσος, κόκα κόλα και παγωτό και μπαίνει στην αίθουσα. Πάει στη θέση του και ανακαλύπτει ότι κάθεται άλλος. Δεν του λέει όμως τίποτα, δεν είναι ευγενικό, και κάθεται σε μία κενή θέση στην πρώτη σειρά.
Η ταινία τελειώνει και η ανάγκη του να επισκεφτεί την τουαλέτα μετά από τέτοια κατανάλωση σνακ, ήταν αναγκαία. Αυτός και άλλα 2 άτομα περίμεναν να ανοίξει μια πόρτα, ώσπου ένα καζανάκι σπάει την ησυχία. Ήταν η σειρά του, αλλά ένας από τους άλλους 2 ορμάει και κλείνει την πόρτα πίσω του. Δεν τον σταμάτησε. Δεν είναι ευγενικό.
Η ώρα έχει περάσει. Πρέπει να πάει σπίτι. Μπαίνει στο αμάξι και γυρνάει το κλειδί στη μίζα. Χαζεύει από το παράθυρο. Κόκκινο. Σταματάει. Στην απέναντι γωνία μία ταβέρνα. Γουρλώνει τα μάτια. Ήταν όλοι εκεί: ο τύπος που τον είχε κλείσει, ο «κάβουρας», αυτός που του πήρε τη θέση, τα τυπάκια από την τράπεζα, ο υπάλληλος στο μαγαζί, αυτός που του πήρε τη θέση στο σινεμά και ο αγενέστατος της τουαλέτας. Πράσινο. Στρίβει λίγο το τιμόνι αριστερά. Τα κεφάλια όλων στην ταβέρνα γυρνάνε, τα βλέμματα τους παγώνουν και τα πιρούνια τούς πέφτουν κάτω. Δεν πατάει κόρνα. Δεν είναι ευγενικό.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ρινοκερίτιδα



Εδώ και κάμποσο καιρό συναναστρέφομαι με μία σκηνογράφο, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να με μυήσει στην τέχνη του θεάτρου, με σχετική επιτυχία, ομολογώ. Η αλήθεια είναι πως η τάση εκσυγχρονισμού (δήθεν πρωτοποριακή) που διαφαίνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό των παραστάσεων που προσφέρονται στο αθηναϊκό κοινό, έχει μάλλον αρνητικά αποτελέσματα όσον αφορά το ενδιαφέρον και την προσέλευση του κοινού. Σίγουρα ευθύνεται και ένα ευρύ σύνολο γελοίων κριτικών που συνοδεύουν τις εν λόγω παραστάσεις, μιας και, άλλο περιμένεις να δεις και άλλο βλέπεις.
Άσε που γενικά το θέατρο έχει μετατραπεί σε ένα event, για να ικανοποιήσει τις Lifestyle ανάγκες μας (είναι άραγε ιδέα μου;;;) και όχι μέσο πνευματικής εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας που είναι και ο πρωταρχικός του ρόλος.


Τελευταία λοιπόν, αποφάσισα να διαβάσω θέατρο και όχι να παρακολουθήσω.
Έτσι, πειραματικά..
Συμβουλεύομαι τη σκηνογράφο, μιας και είμαι αδαής και μου προτείνει ένα θεατρικό έργο, του Ευγένιου Ιονέσκο (θέατρο του παραλόγου, και έτσι…).

‘Ο ρινόκερος’ (1959)

Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα και το ευχαριστήθηκα πολύ…

Μου φάνηκε ιδιαίτερα διαχρονικό σε σχέση με το γενικότερο κλίμα αποβλάκωσης που επικρατεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ορίστε και μία περίληψη για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται:

Το κεντρικό πρόσωπο του έργου, ο Μπερανζέ, εργάζεται στο τμήμα παραγωγής ενός εκδοτικού Οίκου νομικών συγγραμμάτων, σε μια μικρή ήσυχη πόλη όπου τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ. Τίποτα δεν φανερώνει την ύπαρξη της αρρώστιας που πρόκειται να πλήξει την πόλη, αν και διακρίνονται κάποια συμπτώματα που θα επιτρέψουν την εκδήλωσή της: η πλήξη, η μετριότητα, ο εγωισμός, η αδιαφορία των ανθρώπων για τα πράγματα που δεν τους αφορούν προσωπικά.
Ο Μπερανζέ είναι ερωτευμένος με τη συνάδελφό του Νταίζη και έχει ένα φίλο, τον Ζαν. Κάποια Κυριακή βλέπουν δύο ρινόκερους να περπατούν στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Είναι το πρώτο δείγμα μιας μυστηριώδους ασθένειας, της «ρινοκερίτιδας», η οποία σιγά-σιγά εισβάλει στο γραφείο που εργάζεται ο Μπερανζέ και απλώνεται σε όλη την πόλη. Οι κάτοικοι μολύνονται από τη «ρινοκερίτιδα», που τους μεταμορφώνει σε ρινόκερους, δίνοντάς τους τα χαρακτηριστικά των δυνατών, επιθετικών και αναίσθητων παχύδερμων. Ο Ζαν, ο φίλος του Μπερανζέ, προσβάλλεται κι' αυτός από την επιδημία της «ρινοκερίτιδας» και υπερασπίζεται την ρινοκερική ηθική, μέσα από την οποία ακούμε να κροταλίζουν τα συνθήματα του ναζισμού.
Στην πόλη εμφανίζονται όλο και περισσότεροι ρινόκεροι. Οι γείτονες, ο θυρωρός, οι περαστικοί, όλοι οι κάτοικοι της πόλης μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Στην τελευταία πράξη, ο Μπερανζέ βρίσκεται στο επίκεντρο. Πάνω του συγκεντρώνεται η απειλητική επέλαση των ρινόκερων. Μόνο ο Μπερανζέ και η Νταίζη μένουν άνθρωποι σε ολόκληρη την πόλη, αλλά στο τέλος ούτε η Νταίζη μπορεί πια ν' αντισταθεί στον πειρασμό. Ο Μπερανζέ μένει μόνος, το τελευταίο ανθρώπινο ον και διακηρύσσει με προκλητικό τρόπο την πρόθεσή του να μην υποκύψει ποτέ στην «ρινοκερίτιδα» και να μείνει για πάντα άνθρωπος. Αυτή η τελική του όμως προκλητική ομολογία πίστης στην ανθρώπινη κατάσταση, έπεται της δήλωσης του ότι έχει μετανιώσει πικρά που έχασε την ευκαιρία να γίνει ρινόκερος. Έτσι το τελικό νόημα του έργου απέχει πολύ από το να είναι μια ηρωική διακήρυξη αντίστασης. Το έργο δείχνει τόσο τον παραλογισμό του ηρωισμού και της πρόκλησης, όσο και τον παραλογισμό του συμβιβασμού. Το έργο ξεφεύγει από την υπεραπλούστευση της προπαγάνδας και γίνεται μια δήλωση του αδιέξοδου και του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Να και άμα θες να το διαβάσεις…

Το σχέδιο είναι του Albrecht Durer
. Απεικονίζει ένα ρινόκερο.
Το παράδοξο είναι ότι ο Durer δεν είχε δει ποτέ ρινόκερο στη ζωή του..
Καλό ε;

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

μαύρο πρόβατο



Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε μία χώρα όπου όλοι ήταν κλέφτες.
Το βράδυ, ο καθένας έβγαινε από το σπίτι του και πήγαινε να κλέψει το σπίτι κάποιου γείτονα. Όταν επέστρεφε την αυγή, με τα κλοπιμαία, διαπίστωνε ότι είχε πέσει και ο ίδιος θύμα ληστείας.
Έτσι, ζούσαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι, κανένας δεν έβγαινε ζημιωμένος, αφού ο ένας έκλεβε από τον άλλον, μέχρι και ο τελευταίος να κλέψει τον πρώτο.
Το εμπόριο στη χώρα περιελάμβανε, αναπόφευκτα, την εξαπάτηση από την πλευρά του αγοραστή και του πωλητή.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, κανείς δεν ήταν πλούσιος και κανείς φτωχός.
Ώσπου μια μέρα, ένας τίμιος άνθρωπος μετακόμισε σε εκείνο το μέρος. Τις νύχτες, αντί να βγει, άραζε σπίτι, κάπνιζε και διάβαζε βιβλία. Οι κλέφτες, έβλεπαν φως και δεν επιχειρούσαν να τον κλέψουν.
Μετά από λίγο καιρό, οι κάτοικοι, εξοργισμένοι, του εξήγησαν ότι ακόμη και αν ήθελε να ζήσει χωρίς να μπει στη διαδικασία του κλεψίματος, δεν υπήρχε λόγος να σταματήσουν οι υπόλοιποι. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να κάνει βόλτες το βράδυ και να επιστρέφει το πρωί, χωρίς όμως να κλέβει, μιας και αυτό ήταν αντίθετο προς την ιδεολογία του. Πήγαινε στη γέφυρα και παρατηρούσε το νερό, από κάτω, να κυλά.
Όταν επέστρεφε σπίτι, διαπίστωνε ότι τον είχαν κλέψει.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, είχε μείνει απένταρος, δεν είχε τίποτα να φάει και το σπίτι του ήταν άδειο.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό. Όχι. Το πρόβλημα ήταν ότι με τη συμπεριφορά του εξαγρίωσε τους υπολοίπους.
Επειδή άφηνε τους άλλους να τον κλέψουν χωρίς να κάνει και αυτός το ίδιο, υπήρχε πάντα κάποιος που επέστρεφε σπίτι με τα κλοπιμαία και έβρισκε το σπίτι του άθικτο. Ήταν το σπίτι που θα έπρεπε αυτός να είχε κλέψει.
Αυτοί που έβρισκαν το σπίτι τους άθικτο έγιναν πλουσιότεροι• αντίθετα, αυτοί που επιχειρούσαν να κλέψουν το σπίτι του τίμιου, εφόσον δεν έβρισκαν τίποτα μέσα, κατέληγαν φτωχότεροι.

Εντωμεταξύ, οι πλουσιότεροι αφού δεν ένιωθαν πια την ανάγκη να κλέψουν, ακολούθησαν τη συνήθεια του τίμιου και έκαναν βόλτες στη γέφυρα. Aντιλαμβανόμενοι ότι αν συνέχιζαν να αράζουν στη γέφυρα, θα κατέληγαν φτωχοί, σκέφτηκαν να πληρώνουν τους φτωχούς έτσι ώστε να κλέβουν για πάρτη τους. Έφτιαξαν συμβόλαια, μισθούς και ποσοστά. Παρέμειναν, βεβαίως, κλέφτες, καθώς εξαπατούσαν τους άλλους. Έτσι, οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Κάποιοι, έγιναν τόσο πλούσιοι που προφανώς, δεν είχαν την ανάγκη να κλέψουν, αλλά ούτε να βάλουν άλλους να κλέψουν γι’αυτούς. Άμα όμως σταματούσαν να κλέβουν, θα κατέληγαν φτωχοί επειδή οι φτωχοί θα τους έκλεβαν. Πλήρωναν, λοιπόν, τους φτωχότερους από τους φτωχούς, έτσι ώστε να προστατεύουν την περιουσία τους από τους υπόλοιπους φτωχούς. Έφτιαξαν αστυνομικές δυνάμεις και έχτισαν φυλακές.

Έτσι, μετά από κάποια χρόνια από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο τίμιος, οι άνθρωποι δεν μιλούσαν πια για κλοπές, αλλά για πλούσιους και φτωχούς. Ήταν όμως ακόμα απατεώνες.

Ο μόνος τίμιος άνθρωπος, ήταν αυτός στην αρχή και σύντομα, πέθανε από την πείνα.




Το κείμενο είναι του Italo Calvino σε ελεύθερη μετάφραση από εμένα.
Έχει τίτλο pecora nera (μαύρο πρόβατο).
Το σχέδιο αποτέλεσε αφορμή και είναι του καλλιτέχνη blu.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

"του αγοριού απέναντι..."



Παρακολουθώντας μια καλλιτεχνική καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ πως έχουν αλλάξει πολλά. "Σώπα ρε μαλάκα!! Δεν είχαμε πάρει πρέφα" θα πεις. Σώπασε μια στιγμή γλυκέ αντιρρησία και άκου λίγο τη βλακεία μου. Ή μάλλον διάβασε τη.
Το θέατρο, όπως διαπίστωσα πρόσφατα μέσα από 2 παραστάσεις, έχει αλλάξει. Τα κείμενα είναι απαράδεκτα, οι ερμηνείες χλιαρές και ο κόσμος μάλλον χαζός που δίνει 20 έουρα για να δει το κάθε απαράδεκτο έργο. Δε θα κρίνω τώρα όμως την ελευθερία του ανθρώπου. Η μουσική, η μουσικέ ρε γαμώτο! Για το όνομα του Σίβα! Πάντα θα ερωτεύεται ο κόσμος, πάντα θα χωρίζει, πάντα θα χαμογελάει, πάντα θα κλαίει, δε μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει να το τραγουδάει κιόλας με 1002 διαφορετικά ιδιοτράγουδα?? Δεν κρίνω εσένα τρυφερέ καταναλώτη, αλλά εσένα όμορφε δημιουργέ.
Θα υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις που θα φωτίζουν τον κανόνα, αλλά εδώ δεν προμοτάρουμε κανέναν. Ψάξε και βρες. Δε θα πάρει ώρα, αυτό το δηλώνω με άνεση. Κάτι θα βρεις που θα είναι διαφορετικό, δεν ξέρω αν θα είναι και πιο ωραίο, αλλά σίγουρα διαφορετικό. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν υπάρχουν 5 θεατρικοί συγγραφείς, δεν είναι 10 οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην Ελλάδα. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι "no name" ή τουλάχιστον "όχι-ακόμα-γνωστοί" μουσικοί δημιουργοί, συγγραφείς, τραγουδιάρηδες και συνεχίζει το παραμύθι. Όπως μου αρέσει να λέω παραμένοντας γραφικός και ηλίθια ρομαντικός "support your local bands". Όπου "bands" βάλε ό,τι θες εσύ. Απλά βάλτο και για ένα βράδυ που θα θεωρήσεις τελικά χαμένο γιατί πέταξες τα λεφτά σου. Εδώ θα είμαι να με κράξεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος στο γραφείο.


Πριν κλείσω, μια παρατήρηση: με το να βάζεις σε ένα κείμενο, οποιασδήποτε μορφής, συνεχόμενα μπινελίκια, ε δεν το κάνεις πιο ενδιαφέρον ρε φίλε, ούτε κερδίζεις αναγνώστες έτσι. Βαρέτος γίνεσαι και μεγαλώνεις την προφανή μεγάλη άδεια τρύπα που έγραψες.

Γαμιέμαι, πούτσα, κώλος, αρχίδια, βυζιά, κλανιά, καριόλα, πουτάνα... ευχαριστώ. Καλή σας ημέρα.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

don't let the bastards grind you down


Μια συναυλία, όπως θα έπρεπε να είναι: χωρίς ιδιαίτερο κανόνισμα, με πολλούς φίλους, αρκετή μπύρα και το παρεΐστικο κλίμα με τη μουσική να μας φτιάχνουν πολύ το κέφι, έστω και για λίγες ώρες. Χωρίς πολλά πολλά - όπως λέγαμε μεταξύ μας, δεν είναι ανάγκη για κάθε live να γίνεται μεγάλο θέμα. Κι ας πρόκειται για μπάντα απο Νέα Υόρκη. Ένας σχετικός χαμός στο επίκαιρο 'Don't let the bastards grind you down' - κάπως ξεδώσαμε έτσι. Κι ας μην άνοιξαν κεφάλια.

Λίγη ώρα μετά, συνέχεια της νύχτας σε παγκάκι της Μαβίλη. Παγκάκι, discovery, όχι γιάπικο μαγαζί! Δυστυχώς ούτε πάρκο Ελευθερίας - άντε να τους πείσεις οτι τα γρασίδια δεν είναι σώνει και καλά χίπικα και ούτε θα πάθουν αλλεργίες οι γυμνές γαμπίτσες τους. Βρώμικο, μπυρίτσα περιπτερίσια (ή μπουκάλι τσέπης gin για τους αλκοολικούς), κουβεντούλα, χαβαλές, θετικό κλίμα - αποφεύγοντας όσο γίνεται να σχολιάσουμε την επικαιρότητα.

Ύπνος με χαμόγελο. Πείτε με ρομαντικό, αλλά όσο έχεις φίλους και καλό καιρό τα πράγματα μοιάζουν απλά.


η φωτο απο εδω

hope

Αράζω σπίτι με ένα φίλο (el fuego).. Αφού έχουμε πει διάφορες μαλακίες ειδικού ενδιαφέροντος (αρχιτεκτονική), έχουμε καταναλώσει κατάλληλη ποσότητα αλκοόλ και πλέον δεν υπάρχει συγκεκριμένο θέμα συζήτησης.. Το κοριτσάκι στην άκρη του δωματίου έχει λιώσει σε άκρως εθιστικά παιχνίδια στον Η/Υ..
Αναζητώντας, λοιπόν, κάτι να διατηρήσει τη δίψα μας, διαγωνιζόμαστε στην εύρεση του πιο ενδιαφέροντος site και καταλήγουμε σε αυτό:

http://www.ted.com/


Τι φοβερός τίτλος για site; Ideas worth spreading

(με γάμησε ο fuego, πολύ καλή περίπτωση)

Δε μασάω και το παίζω ψιλοαδιάφορος, στη τελική υπάρχουν σημαντικότερες σκέψεις που με βασανίζουν.

Και ξαφνικά, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.



Έχει και συνέχεια.



5.00 – 5.24

‘Προσπάθησα και τα κατάφερα. Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους, που παλεύουν για τα όνειρά τους• μπορεί μια μέρα να το δεις αυτό στο internet και σου λέω, πίστεψε στον εαυτό σου, ότι και να γίνει, μην τα παρατήσεις. Ευχαριστώ.’

William Kamkwamba


Το πιασες;;;

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

oh, happy day (revisited)



oh, happy day (revisited)

Ξυπνάς. Βλέπεις μια μέρα σαν τη σημερινή. Σε νοιάζει τίποτα άλλο; Πλέον δε γίνεται να μη σε νοιάζει... Οι κακοί Σοβιετικοί/αριστεροί/κομμουνιστάδες/παλιάνθρωποι/αναρχικοί/αντιεξουσιαστές κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη. Σε νοιάζει; Πλέον πρέπει και εσύ να είσαι εκεί, δεν είναι πια μόνο ο εαυτούλης σου... Οικονομική κρίση, ΔΝΤ, πάνε τα λεφτά. Σε νοιάζει? Ακόμα και ο πλούσιος θα το νοιώσει πια στο πετσί του... Βουτάς κάσκα και πέτρες, και για μερικές ώρες ακόμα νοιώθεις ο βασιλιάς της χώρας. Ο τιτανοπελώριος, ο απόλυτος καουμπόης, ο σερίφης του διαστήματος vol.2, ο αντεξουσιαστής της φακής και της φάβας. Όχι πορεία, όχι διαμαρτυρία, όχι συμβολικές πράξεις αναίμακτες για τον, κατά μία έννοια, αθώο λαό...απλά πράξεις βίας, κατα πολλούς προβοκατόρικες, που δημιουργούν στους fan του είδους σκέψεις για νοσηρό υπόβαθρο... Πολλά σκατά στην Ελλάδα, αναμφίβολα... Αλλά το αλλάζεις αυτό?

RE: Έλα μου ντε...και αν ναι, πως?

γεγονός:(Γαμιοσάντασο οι ανοιξιάτικες αλλεργίες)

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

τις πταίει;

Σημείωση: Το παρόν ποστ γράφτηκε πριν τα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαΐου και δεν τα σχολιάζει με κανένα τρόπο. Θεωρώ πως αυτό πρέπει να γίνει σαφές.


Φταίμε όλοι, φταίνε εκείνοι, φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει ο Κωστάκης, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι κρεμάλες, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίνε οι αριστεροί, φταίνε οι φιλελεύθεροι, φταίνε οι δεξιοί, φταίει οι χούντα, φταίνε όλοι μετά την μεταπολίτευση, φταίνε οι Έλληνες, φταίνε οι Αμερικάνοι, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η δημοκρατία, φταίει το σύστημα, φταίει το κακό μας το κεφάλι, φταίνε τα λαμόγια, φταίνε οι φοροφυγάδες, φταίνε αυτοί που ψηφίζουν, φταίνε αυτοί που απέχουν, φταίνε αυτοί που εκλέγονται, φταίνε οι δημοσιογράφοι, φταίνε οι επιχειρηματίες, φταίνε οι τράπεζες, φταίνε οι χριστιανοί, φταίνε οι άθεοι, φταίνε οι θυμωμένοι, φταίνε οι απαθείς, φταίνε οι νομοταγείς, φταίνε οι παράνομοι, φταίνε αυτοί που τα τρώνε, φταίνε αυτοί που τους αφήνουν, φταίνε αυτοί που κλείνουν τους δρόμους, φταίνε οι μπάτσοι, φταίει το ΔΝΤ, φταίνε αυτοί που το ζήτησαν, φταίνε οι αισιόδοξοι, φταίνε οι απαισιόδοξοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίει η τουρκοκρατία, φταίνε οι πάντες, φταίνε τα πάντα, φταίνε οι μασόνοι, φταίνε οι Εβραίοι, φταίει ο Άη Γεράσιμος.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Oh, happy day



Ξυπνάς. Βλέπεις μια μέρα σαν τη σημερινή. Σε νοιάζει τίποτα άλλο? Μπαααα... Οι κακοί Σοβιετικοί/αριστεροί/κομμουνιστάδες/παλιάνθρωποι/αναρχικοί/αντιεξουσιαστές κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη. Σε νοιάζει? Μπααααα... Οικονομική κρίση, ΔΝΤ, πάνε τα λεφτά. Σε νοιάζει? Μπαααα... Η ομάδα σου παίζει play off μπας και καταφέρει να δείξει πως το ποδόσφαιρο από πέρσι δεν άλλαξε, με τραγικά αποτελέσματα. Σε νοιάζει? Μπαααα... Βουτάς κάσκα και ποδήλατο, 10 ευρώ στην τσέπη και για μερικές ώρες ακόμα είσαι ο βασιλιάς της χώρας. Ο τιτανοπελώριος, ο απόλυτος καουμπόης, ο σερίφης του διαστήματος, ο εξουσιαστής του καφέ και του ούζου.
Πολλά σκατά στην Ελλάδα, αναμφίβολα... Αλλά το αλλάζεις αυτό?

(Γαμιοσάντασο οι ανοιξιάτικες αλλεργίες)

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

καμ γουιθ μι και , έλεος, κάπου ΘΑ την βρεις...


Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα (γεγονός). Από εδώ και πέρα θα σχολιάσω λίγο την εθνική κλάψα που υπάρχει όσον αφορά τη διασκέδαση στη χώρα αυτή (με την ευρύτερη έννοια που εντάσσει ακόμα και τις εκδρομές, επισκέψεις σε πολιτιστικούς χώρους κτλ) . Έχει πολλά στραβά αυτή η χώρα και πολλά τα έχω ενισχύσει και εγώ με τη δική μου στάση και συμπεριφορά , είτε εν αγνοία μου είτε όχι. Έχει όμως και πολλά ωραία ρε γαμώτο. Και δε μιλάω μόνο για τις φυσικές της ομορφιές , πράγμα που είναι σκέτη τύχη που το χουμε και το χαιρόμαστε όσοι ζούμε εδώ (εντάσσω και τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους σε αυτή την κατηγορία, καθότι μετά από χιλιάδες χρόνια είναι αγκαλιασμένοι και αφημένοι στο έλεος της φύσης:P). Αρχικά μου αρέσει που κάθε μέρα μπορώ να βγω ο,τι ώρα θελήσω και να πετύχω πολύ πιο εύκολα απ' ότι σε άλλες χώρες μέρος ένα μέρος της αρεσκείας μου (σε λογικά πάντα πλαίσια) για να διασκεδάσω. Δεν έχουμε πάρκα και μέρη να αράξουμε θα πει κανείς...αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί η άλλη που γυαλίζει εξίσου, θα αποκαλύψει ότι υπάρχουν και μας περιμένουν χρόνια τώρα πολλά τέτοια μέρη τα οποία μπορείς να επισκεφτείς όλες τις ώρες της μέρας, ακόμα και τις πολύ μικρές. Ναι, πολλά από αυτά έχουν ρημάξει γιατί κανείς (αναλογικά με πληθυσμό μιλάω πάντα) δε τα επισκέπτεται, παρότι ήταν αποτέλεσμα φιλόδοξης προσπάθειας κάποιων ανθρώπων που ήθελαν (ονειρεύονταν θα ταν γραφικό να γράψω) να δώσουν μια αίγλη εξωτερικού στην κατά πολλούς ψωροκώσταινά μας. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι γιάπηδες που γεμίζουν τα μπαρ και σνομπάρουν τα πεζοδρόμια και τα άβολα παγκάκια είναι άτομα που ξέρουμε (ελπίζω για το καλό μας) πολύ καλά και τα οποία βλέπουμε κάθε μέρα... Στον καθρέφτη της τουαλέτας του μπαρ, σε αυτόν του ασανσέρ μας αλλά και στην οθόνη του υπολογιστή μας αυτή τη στιγμή (σημειωτέον: παρατηρώ τώρα ότι στη flatron δε φαίνομαι, άρα λογικά τη γλίτωσα:P).
Πολύ ισοπεδωτικά μιλώντας, όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Πολλά στέκια και μπαρ υπάρχουν γιατί αυτά ζητάμε (σε εθνικό επίπεδο) προς το παρόν. Και γι αυτούς που τα χουμε βαρεθεί αυτά, υπάρχουν τα παρκάκια τα πεζοδρόμια και ο δρόμος, με το ποτό από σπίτι ή από περίπτερο. Φαντάζει ανούσιο και βλακώδες για κάποιους αλλά περί ορέξεως...
Στην τελική θεωρώ ότι μπορείς να βρεις στην εποχή που ζούμε παρόμοιας ποιότητας διασκέδαση σε όλες τις ευρωπαικές χώρες, το μόνο που διαφέρει είναι η ποσότητα στην οποία τη βρίσκεις, πράγμα όμως που αναλογεί όπως έγραψα και παραπάνω και στο πόσοι την αναζητούν σε κάθε μέρος.
Δε θα σχολιάσω για οικονομία χρόνου και χώρου τα θέατρα (που αραχνιάζουν αν εξαιρέσεις έργα τύπου "σεσουαρ για δολοφόνους" κτλ κτλ) και τις εκθέσεις που γίνονται καθημερινά, γιατί θεωρώ αυτονόητο ότι ο αριθμός τους ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς κάθε γούστου.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Ίσως να'ναι και κακά ταύρου


"τι έγινε ρε φίλε;Τι λέει τι κάνεις;Καλά είσαι εσύ;"
"Εδώ μωρέ καλά...όλα εντάξει..."

Καθημερινός ψευτοδιάλογος...συνήθως βραδάκι, μετά τα πρώτα δύο ποτά, την ώρα που κουβαλάς τα τρίτα για τους άλλους στην "παρέα", σκοντάφτεις σε αυτόν τον τύπο ή την τύπισσα που αναγνωρίζεις. Γιατί δε μπορώ να πω ότι ξέρεις κάποιον όταν έχετε μείνει σε αυτό τον διάλογο,ή και άλλους που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία , εδώ και 15+ χρόνια. Και ας ήσασταν στην ίδια τάξη από το προ-νήπιο, και ας είχατε φάει μαζί ψωμί και αλάτι (το οποίο πρέπει να' ναι και απαίσιο παρεμπιπτόντως). Δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ρήμα ξέρω (=γνωρίζω, κατέχω) για κάποιον που απλά μαθαίνεις επιλεκτικά και σκόρπια νέα του που και που είτε από τον ίδιο είτε από κουτσομπολιά και φήμες. Αλλά θα πει κανείς, όλα είναι θέμα ορισμού και πολλές λέξεις χρησιμοποιούνται λανθασμένα προκειμένου να μη χρησιμοποιούνται ίσως ποτέ (ξέρω, μισώ, αγάπη μου *** κτλ (για να μη προκαλέσω και άλλο...προς το παρόν)κτλ κτλ).


πάμε πάλι ομως:


Aν, λέω αν, είναι όλα εν τάξει;
Όχι τακτοποιημένα τελικά, όχι αυτό που σημαίνει η λέξη πραγματικά, αλλά αυτό που πρέπει να ακουστεί .
Μέχρι να γίνει ορισμός, έως ότου το πιστέψεις. Μέχρι να βουλιάξεις στο εντάξει... στο γαμημένο χαμογελαστό του καλούπι και να πήξεις όταν θα σε πείσει η λέξη και όχι η πραγματική σου κατάσταση.
Είναι και αυτό μια άποψη.

Να πάρεις το χρόνο σου, να συνηθίσεις το ψευτομειδίαμα.
Γιατί ,μην αγχώνεσαι, κανείς δε σπάει του άλλου το καλούπι.
Δε πρόκειται κανείς να κάνει αυτό το παραπάνω βήμα και να ρωτήσει κάτι που θα το σπάσει.
Γιατί στην τελική, όλοι πρέπει να είμαστε εντάξει



Προσωπική στάση

Είναι καιρός τώρα που αποφεύγω να βγαίνω, τουλάχιστον σε μέρη με πολύ κόσμο. Ο αρχικός και ο βασικός λόγος είναι ότι έχω αρκετή δουλειά να κάνω μέχρι να τελειώσω διπλωματική και άρα και σχολή. Υπάρχουν όμως και (οι) παραπάνω λόγοι. Δε γουστάρω να λέω ψέματα και είμαι και ψείρας. Όχι, δεν αισθάνομαι καλά και όχι, δε θέλω να λέω και μούφες στον κάθενα που με ρωτάει χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον (αν και υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα για την ανάποδη άποψη). Γιατί, όχι ρε φίλε, δεν είμαι καλά και δεν είναι όλα εντάξει , αλλά δε μπορώ να στο πω γιατί δεν είναι μέσα στα πλαίσια της σωστής κοινωνικά συμπεριφοράς για αυτό το μέρος. Για ένα ποτό ήρθα, (και πλεον δε ξέρω γιατί και αυτό) και δε θα θελα να με πάρουν και να μου φορέσουν το croisé παλτουδάκι επειδή είμαι ειλικρινής. Άρα, αποφεύγω πλέον τον κόσμο τον πολύ και όλα είναι εντάξει που λένε...
Το πρόβλημα είναι, όταν καταντήσει ο κόσμος ο πολύς να είναι όλοι...και εννοώ και τους
***φίλους



"πολύπλοκα τα λες ρε αδερφάκι μου..."
"μπορεί να μή τα χω ξεκάθαρα στο μυαλό μου, ή να μη θέλει κανείς να τα καταλάβει.Κάπου όμως έχω δίκιο"




Τι κοιτά ρε καραγκιόζη???



Μου αρέσει το μετρό. Αρκετά μπορώ να πω. Γρήγορη μετακίνηση, κόσμος αρκετός για να δεις από νεανικές φατσούλες μέχρι μάπες μαθουσάλων. Το εισητηριάκι είναι μια παραφωνία, αλλά δε θα ασχοληθώ με αυτό.
Σταθμός Χαλάνδρι, Παρασκευή μεσημεράκι, τραινάκι προς Σύνταγμα. Όλα όμορφα κι ωραία. Όσο περνάμε από στάσεις, ο κόσμος γεμίζει το βαγονάκι. Όλα όμορφα ακόμα. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ, πως δεν είμαι κανένας τύπος με εξαντρίκ ντύσιμο ή εμφάνιση. Παρατήρηση που θα χρησιμεύσει σε μερικές σειρές. Στάση Πανόρμου και μια παρέα αγοριών γύρω στην ηλικία μου μπαίνει και στέκεται αρκετά κοντά μου. Τα τυπικά βλέμματα των αρσενικών, που μέσα σε 5 δευτερόλεπτα σημειώνουν κάθε χαρακτηριστικό του αντίζηλου, έγιναν. Όλα καλά μέχρι τώρα. Το ένα παλικαράκι όμως, δε μπορεί να σταματήσει να με κοιτάει με ένα ύφος σα να είμαι λούτρινο σε βιτρίνα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Δε δίνω σημασία και χαζεύω το βαγόνι όπως έκανα και πριν. Αφού μπαίνει ξανά αυτή η φιγούρα στο οπτικό μου πεδίο, τον βλέπω πως εξακολουθεί να με περιεργάζεται. Αρχίζω να τσαντίζομαι λιγάκι, αλλά δε δίνω σημασία. Ε, μετά όμως τα παλικαράκια μου τα γλυκά και όμορφα, δεν άντεξαν. Έπρεπε να γυρίσουν και τα τρία τους και να με κοιτάνε λες και θα πουλήσω την πραμάτια μου.
Τελικά αίμα δε χύθηκε, ρώτησα αν μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά κάπως, γνέψαν αρνητικά και σταμάτησε το θέμα εκεί.
"Που το πας ρε περίεργε?" θα ρωτήσετε. Καταλήγω...
Εννοείται πως στο μετρό θα κοιτάξεις τους επιβάτες, εννοείται πως άμα δεις γκόμενα/ο θα κολλήσεις λίγο παραπάνω. Αλλά ρε φίλε, επειδή φοράω καπέλο, φούτερ και τζην, ενώ εσύ πουκάμισο, το διαμάντι του τιτανικού στο αυτί, 2,5 κιλά ζελέ στο κρανίο και παντελόνι με τσάκιση, δε σημαίνει πως είσαι καλύτερος, ούτε χειρότερος. Θα ήθελα να πω πως είναι θέμα επιλογής, αλλά όταν με κοιτάς έτσι, δε θα μιλήσω για επιλογή. Θα σε πω ηλίθιο, πανίβλακα αλλά κυρίως κακόγουστο ρε λεμέ!
Δεν ήθελα να μπω σε αυτό το τριπάκι αλλά ρε μεγάλε, δεν υπάρχει λόγος να φοράς λευκό παντελόνι και ροζ πουκάμισο εκτός και αν είσαι παγωτό. Να σου βάλω κι ένα ξυλάκι στον κώλο και έτοιμος.
Έβρισα μόλις κι έχασα και τη θέση στον Παράδεισο. Που σου... Κρίμα.
Εν κατακλείδι, κοίτα με να σε κοιτώ, να ανεβούμε στο μετρό. Μην καρφώνεσαι όμως, δεν είναι ωραίο πράμα.

Θα σας ξαναπετύχω όμως...

Που θα μου πάει, θα σας ξαναπετύχω...

αν - εξάρτηση

ανεξάρτητος -η -ο : αυτός – αυτή που δεν εξαρτάται από άλλον ή άλλο, που δεν έχει κάποια σχέση εξάρτησης.



Αλήθεια, γίνεται αυτό; Υπάρχει πραγματική ανεξαρτησία, και στην τελική πόσο κακό είναι να εξαρτάσαι;
Σιχαίνομαι αυτή την τάση αποκόλλησης από κάθε είδους δεσμούς.. Απαρνιόμαστε τα πάντα (γονείς, δασκάλους, κλπ) γιατί αυτό δήθεν μας απελευθερώνει.

Και καλά όταν η εξάρτηση είναι υλική, όπως τσιγάρο, ποτό, καφές, κα.
Οκ, πας σε γιατρούς – ψυχολόγους – μάγους και ξεμπέρδεψες (λέμε ρε παιδί μου...).
Το θέμα είναι να αντιληφθεί κανείς τις εξαρτήσεις του και να συμβιβαστεί εφόσον περιέχουν ένα ειδικό νόημα. Αλλιώς καταλήγει φαταούλας ψυχή τε και σώματι…

Τι γίνεται όμως όταν εξαρτάσαι από άλλους ανθρώπους. Προφανώς δεν αναφέρομαι σε σχέσεις εξουσίας ή χρηματικές αλλά σε αυτές που αφορούν το συναίσθημα, όπως οι φιλικές..

Εκεί λοιπόν δεν χωράει ανεξαρτησία. Θεωρώ πως είναι αδύνατο να συμβιβαστούμε με τη μοναξιά μας, έτσι απλά.. Δεν θέλω να πιστέψω ότι όλα έχουν τελειώσει, έχω ανάγκη αυτή τη ψευδαίσθηση.

αισθητική -η: σύστημα αντιλήψεων για το ωραίο.

Ο καθένας μας κουβαλάει την αισθητική του. Υπάρχουν πράγματα που εμένα μου αρέσουν για κάποιο λόγο (ή και για κανένα συγκεκριμένο) και πράγματα τα οποία απλά δεν μου αρέσουν χωρίς να χρειάζεται να πω γιατί. Στα αρχίδια μας βέβαια όλα αυτά.

Από δω και από κει έχω γνωρίσει όλων των ''ειδών'' τα άτομα, αλάνια, φλώρους γοργόνες και μάγκες. Δεν είμαι πια ο αντιδραστικός πιτσιρικάς που θα ξεκινούσε πάντα παθιασμένη επιθετική κουβέντα για τα κλαμπς, για τα λαϊκά και για τα reality shows και ότι θεωρεί σκατένιο. Με ότι την βρίσκει ο καθένας, εγώ δεν είμαι εδώ για να κρίνω.

Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα όταν κάποιος προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει για τα σκουπίδια που τον συγκινούν. Διότι όχι φίλε...
Όχι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν είναι καθόλου rock, το ράδιο αρβύλα δεν είναι καθόλου ανατρεπτικό και η όποια καινούρια χαζοαμερικάνικη ταινία είδες δεν είναι καθόλου συγκινητική. Απλά εσύ είσαι μαλάκας και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αν είχες πραγματικό ενδιαφέρον θα είχες να προτείνεις οτιδήποτε άλλο που μπορεί να μην μου άρεσε ούτε λίγο αλλα θα είχε κάτι... Οτιδήποτε...

Αυτά είναι αδιαπραγμάτευτα ζητήματα. Πώς σκατά να εξηγήσεις γιατι δεν νιώθεις τίποτα όταν ακούς τραγούδια του Πλιάτσικα ή από την άλλη γιατί σου 'ρχεται να βγάλεις τα μάτια σου με κουτάλι όταν ακούς πάλι στο ραδιόφωνο ''are we human or are we dancer''.

Δεν είμαι υπερ καμίας (μα καμίας) καλλιτεχνικής ελίτ, αντιθέτως φτύνω στα μούτρα όποιον κορδώνεται και δηλώνει τρανός καλλιτέχνης. Παρόλα αυτά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως το πιο βαθύ πρόβλημα που μπορώ να έχω με κάποιον είναι αισθητικό.
Αυτό μπορεί να πάρει άπειρες προεκτάσεις, όλες τις φορές όμως σε μια πολιτισμένη συζήτηση σε αφήνει χωρίς επιχειρήματα και με μια ενδόμυχη όρεξη να απαντήσεις στον συνομιλητή σου ''σάλτα και πηδήξου''.

Αυτή η σύγκρουση με ότι κουβαλάει είναι κάτι που σου μπαίνει στον κώλο καθημερινά με συναδέλφους, συμμαθητές, ακόμα και δικούς σου ανθρώπους που τους αγαπάς και σ' αγαπούν αλλά ξέρεις πως δεν πρόκειται ποτε να τα βρείτε αν τα βάλετε κάτω και ανοίξετε κουβέντα. Απλά εγώ τις περισσότερες φορές προσπαθώ να αποφύγω τα πολλά πολλά όταν η κουβέντα πάει προς τα κεί, και πιο σπάνια ξεκινάω να μιλάω χωρίς να βγαίνει νόημα (όντως) και φαίνομαι ξερόλας και μαλάκας... Απλά ξέρεις κάτι... Εσύ είσαι μαλάκας...

to βγει or not to βγει


Βγήκα λοιπόν και εγώ παρασκευή βράδυ στο κέντρο. Πήγε η παρέα στη μαβίλη και εγώ ακολούθησα, αν και δε γουστάρω τη φάση. Η παρέα καθόταν έξω (σε αυτά τα απαίσια σκαμπό, τίγκα άβολα) σε ένα τραγικό μαγαζί, με ισάξια μουσική και μπόμπες ποτά.. Ξενέρωσα, λοιπόν, αφού κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος να βρίσκομαι εκεί, πέρα από τους φίλους. Και σκέφτομαι, καλοκαίριασε και ο καθένας θέλει να κάτσει έξω, οκ το καταλαβαίνω. Αλλά ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί να κάτσω εκεί, ενώ στα 100 μέτρα βρίσκεται το πάρκο ελευθερίας.. Αυτό δίπλα από το (σιχαμερό, από συμβολικής και αρχιτεκτονικής άποψης) μέγαρο μουσικής.. Δεν είμαι χίπης, κάθε άλλο, απλά μερικά πράγματα αδυνατώ να τα καταλάβω. Πρόκειται, σαφώς, για τον πιο άξιο πάρκο που έχουμε στην Αθήνα.. Χωρίς designάτες πλακοστρώσεις χωρίς ούτε καν φώτα!!! Απλά ένας λόφος που ενώνει δύο ανισοϋψείς δρόμους και μάλιστα ο ένας, είναι από τους κεντρικότερους της Αθήνας . Έργο του αρχιτέκτονα Βοκοτόπουλου, αποθέωση του μοντερνισμού.

(Τις απόψεις μου για το πάρκο θα τις εκθέσω σε προσεχές ποστ)..

Τελικά μάλλον ισχύει ότι αισθανόμαστε το δημόσιο χώρο σαν κάτι που δεν μας ανήκει. Νιώθουμε πιο άνετα στο μπαράκι του κάθε γιάπη και τον ενισχύουμε, με κάθε δυνατό τρόπο. Εκεί δεν μας ενοχλεί τίποτα. Είναι απλό, πληρώνεις και είσαι άρχοντας. Στο πάρκο όμως δε μετράνε τα φράγκα φίλε (με ότι αυτό συνεπάγεται)…


Τελικά, ΠΛΗΡΩΣΑ το ποτό μου και έφυγα ζοχαδιασμένος…