Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

πουρισμ


Άλλη μια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας (Μαυρομιχάλη & Ναυαρίνου). Αποτελεί έργο του αρχιτέκτονα Βασίλειου Δούρα και ανήκει στις διαυγέστερες εκφράσεις του ελληνικού μεσοπολεμικού μοντερνισμού (1936). Πρόκειται για μία κατασταλαγμένη απόδοση συνθετικών και μορφολογικών κανόνων του κεντροευρωπαϊκού μοντέρνου κινήματος με χαρακτηριστικά στοιχεία την καθαρά κυβιστική διάρθρωση και τον τονισμό της οριζόντιας διάστασης μέσω της διάταξης των ανοιγμάτων. Στη συνάντηση των δύο όψεων υπάρχουν τα χαρακτηριστικά γωνιακά παράθυρα.

Η πολυκατοικία καταπονήθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του εμφυλίου και η πλευρά της οδού Μαυρομιχάλη κάηκε σχεδόν ολοσχερώς την εποχή των Δεκεμβριανών (1944). Το 2008 όμως δεν άντεξε τη βάναυση ανακαίνιση του υπουργείου πολιτισμού, το οποίο έκρινε σκόπιμο να επικαλύψει το κτίριο με μια γελοία μοβ πλαστική μπογιά χάριν ‘εκσυγχρονισμού’.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

someone has to care



out on the streets where I grew up
first thing they teach us:
"not to give a fuck"
that type of thinking can get you nowhere
someone has to care

The Roots, "How I Got Over"
πάντα επίκαιροι

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

δεν











Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός...





φοβάμαι

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

paranoid much?



Σε γενικές γραμμές θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που λέμε "καλό" παιδί. Γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν εμένα; Το υπόλοιπο ποστ θα αναλωθεί σε μια ανάλυση δυο χιλιάδων λέξεων της βάρβαρης καθημερινότητας που βιώνω σε αυτή την άτιμη ζωή.

Ή και όχι.

Οι κακοί είναι στη φυλακή και απλά ήθελα να ξεκινήσω το ποστ κάπως αστεία. Χα, χα.

Το μόνο που ήθελα να μοιραστώ είναι το φαινόμενο μιας μίνι μουσικής παράνοιας που βίωσα τις πρωινές ώρες αυτής της δροσερής ημέρας.

Ξυπνάω, δηλαδή, και όπως πάντα πρώτη κίνηση είναι να μπει μια μουσική επένδυση στις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Σκέφτομαι να ξεκινήσω με κάτι ήρεμο, και βάζω έναν απ' τους ήρεμους δίσκους του John Coltrane, το Lush Life το οποίο ξεκινάει με το Like Someone in Love. Μετά όμως σκέφτομαι οτι θέλω κάτι πιο upbeat και το γυρνάω στη δισκάρα που είχε βγάλει ο Trane με τον Kenny Burrell*, η οποία ανοίγει με το be-bop standard Freight Trane.

*με το εξαιρετικά ευφάνταστο όνομα 'Kenny Burrell & John Coltrane'.

Ε, κι εκεί που ακούω τη τζαζούλα μου, συνειδητοποιώ οτι θέλω να το γυρίσω σε ελληνικά και συγκεκριμένα στο Χωρίς Επίκληση των Κόρε. Ύδρο (καλύτερο ελληνικό κομμάτι του 2009 άνετα). Ε, και μιας και μπήκαμε σε αυτό το κλίμα, επόμενο βήμα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις*, οπότε να σου το Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι και το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής.

*δείτε και αυτό το πολύτιμο ποστ του inverted_a για τον Μάνο.

Ε, κι εκεί που πίστεψα πως βρήκα τι μουσική θέλω να ακούσω, ξαφνικά μου κολλάει στο μυαλό μια μελωδία πνευστών που έχω να ακούσω απ' το λύκειο. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά ήθελα απελπισμένα να ακούσω το Everything Sucks των Reel Big Fish.

Η μέρα προβλέπεται συναρπαστική


φωτο

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

εσύ κι η καρδούλα σ'


Δηλαδή μιας και πιάσαμε τα ποστ που μιλάνε για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μας όταν ανοίγουμε τα μάτια μας, εγώ πλέον δικαιούμαι να μιλήσω για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μου προτού κλείσω τα μάτια μου*.

Για κάποιο λόγο λοιπόν τώρα σκαλώνω με το φρέσκο χιτάκι αυτού του σέρφερ που έγινε μουσικός στα γεράματα. Ναι του Jack Johnson. Ε ναι, το ξέρω πως δεν είναι κουλτούρα, ούτε χιπ, ούτε Gaga, ούτε τίποτα. Κοινώς δεν του αξίζει ποστ σε ελληνικό μπλογκ. Έχουμε και ένα επίπεδο...

Αλλά τι να γίνει που αυτές οι απλές μελωδίες σου τρώνε το μυαλό όταν σαπίζεις απ' τη ζέστη της πόλης και βλέπεις το βίντεο με τον τύπο να κάνει σερφ. Δηλαδή δώστε μου ένα σπίτι στα νότια προάστια παρακαλώ, θέλω κι εγω να είμαι απο αυτούς. Να μαι στη φάση.

Ευχαριστώ.


*δηλαδή όταν πάω να κοιμηθώ, δεν είναι μεταφυσικό το ποστ.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Ωχ αδερφάκι μου με αυτά τα ξενύχτια...


Το περασμένο Σάββατο είχα δουλειά αρκετή. Για τη διπλωματική μου (κλασσικά). Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου discovery (παγκάκια) και μου πρότεινε να κατέβουμε προς γκάζι. Το καθήκον όμως πήρε για ακόμα μια φορά προτεραιότητα. Κάθισα σπίτι μου με σκοπό να διαβάσω...Παρόλα αυτά λίγη ώρα μετά ενώ ήθελα να κατέβω μαζί τους, δε πήγα καθότι Σάββατο στο γκάζι και χωρίς παρέα στο αμάξι μέχρι να βρεις να παρκάρεις φαντάζει απίθανο. Σε μία περιπτερίσια μπύρα όταν θα γύριζαν οι φίλοι απ' τη διασκέδασή τους, δε θα λεγα ποτέ όχι. Έτσι και έγινε λοιπόν:
Κατά τις 4:30 ήμουν στο παγκάκι δίπλα απ' το γνωστό περίπτερο και έπινα τη μπύρα μου με discovery και longwagon αναπληρώνοντας έστω και λίγο το κενό της χαμένης μου διασκέδασης...
Το περίπτερο αυτό αποτελεί φοβερό κόμβο, ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες...καθώς περνάνε από αυτό παντός τύπου ξενύχτηδες οι οποίοι είτε άθελα τους (μέσω δικής μας παρατήρησης) είτε ηθελημένα μοιράζονται τις ιστορίες τους. Αυτή τη φορά ένα άσπρο fiat cinquecento έκανε την εμφάνισή του, και μαζί με αυτό μια ακόμα personna.
Δε το πάρκαρε...απλά το άφησε διαγώνια στο δρόμο και βγήκε χωρίς να σβήσει τη μηχανή. Μας κοίταξε αρχικά με ύφος καχύποπτο και πήγε προς το περίπτερο. Το αν τρέκλιζε απ' το ποτό ή είχε θέμα με το περπάτημα ήταν θέμα συζήτησης. Κάθισε στο παγκάκι δίπλα μας και προσπάθησε δις να ανοίξει ένα πακέτο τσιγάρα το οποίο πέφτοντας κάθε φορά, αύξανε τις πιθανότητες το πρόβλημα στο περπάτημα να ήταν αποτέλεσμα ποτού.
"Δε το σβήνω για να μη μου τελειώσει η μπαταρία" είπε απαντώντας στα διακριτικά βλέμματα απορίας μας για την αναμμένη μηχανή του."Σε λίγο θα πάρω μεταχειρισμένη μπαταρία, με 15 ευρώ...δεν έχω πολλά λεφτά τώρα μωρέ...είμαι εδώ και κάτι μήνες άνεργος και δεν έχω μία...με δανει....όχι με δανεικά...αλλά ζω δύσκολα". (Ε=εμείς, Α=αυτός ο άγνωστος)
Ε:"Κουράγιο ρε φίλε...τι δουλειά κάνεις;"
Α:"Security δουλεύω. Αλλά δεν έχει δουλειά.."
E:"Δοκίμασες σε κανένα club τώρα που ναι και καλοκαίρι;"
A:"Μπάαα....με νύχτα μη μπλέκεις καλύτερα...έχω και ένα σπίτι στην Κεφαλλονιά και δικό μου σπίτι εδώ..."
E:"Και γιατί δε πας Κεφαλλονιά;Να βρεις για τη σεζόν δουλειά σε κάποιο ξενοδοχείο;"
A:"Να πάω Κεφαλλονιά λες ε;"
E:"..."
A:"Μύκονο λέτε να είναι καλύτερα ρε παιδιά;"
E:"...έχεις δικό σου σπίτι Μύκονο;"
A:"όχι"
E:"Ε, δε σε συμφέρει..."
A:"Δε με συμφέρει λες ε;"
E:"..."
Μας είπε ότι συζούσε με κάποιο άτομο και όταν το αναφέραμε σαν ενισχυτικό για τη δύσκολη εποχή που περνάει, εκείνος με μορφασμό μας είπε ότι απλά συζεί και έχει παραπάνω γκρίνια.
Διαπιστώθηκε από όλους μία έλλειψη διάθεσης για να βρει δουλειά καθώς το "από βδομάδα θα δούμε τι θα κάνω" ήταν συχνά χρησιμοποιούμενη φράση που δημιουργούσε σχήμα οξύμωρο με το απελπισμένο της κατάστασης που περιέγραφε. Τελικά μια κερασμένη μπύρα ήταν το καλύτερο που νοιώσαμε ότι κάναμε γι' αυτόν. Οι συμβουλές μας ως 25χρονα θα ήταν αφύσικο εκ πρώτης άποψης να έχουν αποδέκτη ένα 40χρονο και να πιάνουν τόπο λόγω έλλειψης εμπειρίας. Εδώ ο λόγος δυστυχώς,ΜΑΛΛΟΝ, ήταν ο ωχαδερφισμός..

Matt Skiba was a member of The Church of Satan



Πολλές φορές τυχαίνει να ξυπνάω με κάποιο τραγούδι στο μυαλό μου. Ποιες πολλές φορές δηλαδή? Καλυτέρα να πω πως μερικά πρωινά σηκώνομαι και το μυαλό μου είναι άδειο. Συνήθως άκυρα τραγούδια από ρεμπέτικα μέχρι έντεχνα Σερβοκροάτικα.

Τελευταία όμως, το μυαλό μου κολλάει αυτόματα σε μια μπάντα που αγαπούσα κι εγώ σαν έφηβος. Alkaline Trio είναι το όνομα. Punk η μουσική τους, με γερές δόσεις από pop τελευταία, μεγάλες ποσότητες φοβερών μελωδιών γενικότερα και μπόλικη αλητεία διαχρονικά. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση όμως δεν είναι το ταλέντο και η ποιότητα της μπάντας, αλλά το γιατί υποσυνείδητα έχω κολλήσει εκεί τελευταία χωρίς να ακούω έντονα μουσική τους. Άβυσσος το θολωμένο μου μυαλό...

Mercy me, Queen of Pain, Madame Me, Radio, Maybe I'll Catch Fire. Νομίζω πως το κούτελο μου έχει γίνει playlist και η πλάτη μου παρτιτούρα. Δε νιώθω άσχημα ούτε καν ντρέπομαι γι'αυτό. Ίσως λίγο για τους γείτονες που δε νομίζω να εύχονται πότε θα ξυπνήσει ο "γάιδαρος που ακούει μουσική στη διαπασών" από το διπλανό διαμέρισμα. Αλλά πραγματικά, είναι από τις λίγες φορές που θεωρώ πως κάνω περισσότερο καλό παρά κακό στα απαίδευτα αυτιά τους.

Ούτως ή άλλως, τι άλλο να κάνεις ένα πρωί όταν "most exciting thing I do, hang halfway out a third floor window, throw lit cigarettes down. And maybe I'll catch fire..."

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

ρασιοναλ


Η πολυκατοικία αυτή βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (Βας. Σοφίας και Λαμψάκου) απέναντι από την Αμερικάνικη πρεσβεία. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Γεώργιου Κοντολέοντος και αποτελεί μία από τις αυθεντικότερες εκφράσεις του μοντερνισμού στην Αθήνα του μεσοπολέμου (1932-34). Βασική καινοτομία ήταν η απόφαση του αρχιτέκτονα να στρέψει την πρόσοψη της πολυκατοικίας και τους επιμήκεις εξώστες προς τη δευτερεύουσα οδό Λαμψάκου, μία κίνηση αλτρουισμού στο κέντρο της Αθήνας. Δεν επιζητά να υπερισχύσει των κτιρίων που έχει δίπλα του, ή που επρόκειτο να κτισθούν αλλά αντιθέτως να συνδιαλλαχθεί με την πόλη και φυσικά τους χρήστες της με τρόπο ήπιο. Μάλιστα μια συνολική αίσθηση λιτότητας και ευρυθμίας, το συνοδεύει, προδίδοντας μια παραπληρωματική διάσταση στη φυσιογνωμία του. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα κτίρια που το περιβάλλουν και σίγουρα θα καταλάβει τι εννοώ… Προσωπικά, κατατάσσω το κτίριο στις στοχαστικότερες μορφές της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής.

Κάπως έτσι ενεργοποιείται ο γνήσιος ρόλος της αρχιτεκτονικής και αναδεικνύεται η κοινωνική και ηθική της διάσταση, που στις μέρες μας θα όφειλε – νομίζω – να αποτελεί κυρίαρχο διακύβευμα..

Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας δήλωνε:

‘Η απλοποίηση δεν είναι παράλειψη αλλά συγκέντρωση και αφομοίωση των εντυπώσεων.’

Γ. Κοντολέων (1896-1952)

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

-


Χειρότερο


όλων


είναι


η



ΑΠΑΘΕΙΑ


Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας #2


Ένα από τα στοιχεία που κάνουν την 'Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας' του Bertrand Russell απολαυστική είναι ο συγγραφέας της. Πολλοί θα επέμβουν παρατηρώντας πως σε μια Ιστορία ο συγγραφέας δεν πρέπει να έχει ενεργό ρόλο. Σύμφωνοι, αλλά ο Russell κάνει τόσο ενδιαφέροντα σχολιασμό που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Μπορείς, φυσικά, να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, αλλά η οξυδέρκειά του, η ευφυΐα του και το πνεύμα του κάνουν πιο πλούσια την ανάγνωση. Τουλάχιστον για εμένα που τα πολύ "αποστειρωμένα" κείμενα με κουράζουν.

Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι πως ο Russell υπήρξε ένας αρκετά σημαντικός μαθηματικός, με σημαντικότερη την ανακάλυψη αυτού που πλέον ονομάζεται "παράδοξο του Russell" η οποία υπήρξε σταθμός στην ιστορία της προσπάθειας θεμελίωσης των μαθηματικών. Η μαθηματική του σκέψη (και η αγάπη του προς τον μαθηματικό κλάδο που ονομάζεται "λογική") είναι φανερή στο κείμενο, όπου αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα ορθολογικά, προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να φτάσει σε αποδείξεις. Για παράδειγμα, στο επόμενο απολαυστικό απόσπασμα ο Russell δείχνει γιατί η δημοκρατία είναι το μοναδικό αποδεκτό πολίτευμα - τουλάχιστον σε σχέση με οποιοδήποτε πολίτευμα που βασίζεται σε έναν ή περισσότερους "πεφωτισμένους" ηγέτες. Το απόσπασμα παρατίθεται ως σχολιασμός στην πολιτική θεωρία του Πλάτωνα, η οποία βασίζεται σε μια "σοφή αριστοκρατία":

Δύο γενικά προβλήματα προκύπτουν, αν αντιμετωπίσουμε τον Πλάτωνα απο την άποψη των σύγχρονων ιδεών. Το πρώτο είναι: υπάρχει πράγματι αυτό που αποκαλούμε "σοφία"; Το δεύτερο είναι: αν υποθέσουμε οτι υπάρχει, μπορεί να επινοηθεί ένα πολίτευμα που θα της αναγνώριζε πολιτική εξουσία;
Η "σοφία", κατά την έννοια που υπονοεί ο όρος, δεν είναι καμιά εξειδικευμένη ικανότητα, όπως αυτή που διαθέτει ο παπουτσής, ο γιατρός ή ο στρατιωτικός. Πρέπει να είναι κάτι πιο γενικό, μιας και βοηθάει τον άνθρωπο, όταν την έχει, να κυβερνά συνετά. Νομίζω οτι ο Πλάτων θα μπορούσε να πει οτι συνίσταται στη γνώση του καλού, και θα μπορούσε να συμπληρώσει τον ορισμό του με το σωκρατικό δόγμα οτι κανένας δεν αμαρτάνει με επίγνωσή του, απ' όπου συνεπάγεται οτι όποιος ξέρει τι είναι καλό κάνει και το σωστό. Σε μας η άποψη αυτή φαίνεται εντελώς ανεδαφική. Θα ήταν περισσότερο φυσικό να πούμε οτι υπάρχουν αντίρροπα συμφέροντα και ότι ο πολιτικός πρέπει να προσπαθεί να πετύχει τον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό μεταξύ τους. Τα μέλη μιας τάξης ή ενός έθνους μπορεί να έχουν κοινό συμφέρον, συνήθως όμως το συμφέρον ετούτο θα έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα άλλων τάξεων ή εθνών. Υπάρχουν, αναντίρρητα, μερικά συμφέροντα κοινά σε όλη την ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά δεν επαρκούν για να καθορίσουν μια πολιτική δράση. Ίσως να επιτευχθεί αυτό κάποτε, στο μέλλον, αλλά ασφαλώς όχι όσο θα υπάρχουν πολλά κυρίαρχα κράτη. Αλλά και τότε ακόμα το δυσκολότερο πρόβλημα στην επιδίωξη του γενικού συμφέροντος, θα συνίσταται στην επίτευξη συμβιβασμού των εχθρικών ειδικών συμφερόντων.
Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως υπάρχει αυτό που λέγεται "σοφία", υπάρχει μήπως μορφή πολιτεύματος που να μπορεί να παραδώσει την κυβέρνηση στον σοφό; Είναι φανερό πως οι πλειοψηφίες, όπως και οι γενικές σύνοδοι, μπορούν να πλανώνται, και πράγματι αυτό συνέβη συχνά. Οι αριστοκρατίες δεν είναι πάντοτε σοφές· οι βασιλιάδες συχνά είναι επιπόλαιοι· οι Πάπες, παρά το αλάθητό τους, διέπραξαν σοβαρότατα σφάλματα. Και θα βρεθεί κανείς να προτείνει την ανάθεση της εξουσίας στους πτυχιούχους των Πανεπιστημίων ή στους καθηγητές της θεολογίας; Ή σε ανθρώπους που γεννήθηκαν φτωχοί και πέτυχαν να κάνουν μεγάλες περιουσίες; Είναι φανερό πως καμία νομικά καθορισμένη επιλογή πολιτών θα ήταν στην πράξη σοφότερη απο το σύνολο.
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι οι άνθρωποι θα ήταν ικανοί να αποκτήσουν πολιτική σοφία με κατάλληλη προπαιδεία. Αλλά θα προέκυπτε τότε το πρόβλημα: ποιά είναι η κατάλληλη προπαιδεία; Κι αυτό θα κατέληγε πάλι σε κομματικό ζήτημα.
Έτσι, το πρόβλημα της επιλογής "σοφών" ανδρών και της ανάθεσης της κυβέρνησης σε αυτούς, παραμένει άλυτο. Και αυτό αποτελεί το τελικό επιχείρημα υπέρ της δημοκρατίας.

πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου
φωτο