αναχώρηση

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Αύριο εμείς φεύγουμε πάντως... 

άστρα

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

-- Χρήστος Μπράβος, απο την ποιητική του συλλογή "Ορεινό Καταφύγιο", Τυπογραφείο "Κείμενα", Αθήνα 1983

Ναι, κάπως βαρύ για καλοκαίρι, αλλά έλα που είναι η εποχή που μπορούμε οι περισσότεροι να βρεθούμε σε μέρη που τα άστρα διακρίνονται... Και άμα κρατήσεις μόνο την πρώτη στροφή η εικόνα είναι όμορφη, όχι;

via

good times

από τις φωτογραφίες που υπάρχουν για να ξαποσταίνει το βλέμμα.


φώτο

επιχειρήματα αλκοολισμού

I sat down on the couch. Getting drunk was good. I decided that I would always like getting drunk. It took away the obvious and maybe if you could get away from the obvious often enough, you wouldn't become obvious yourself.

-- Charles Bukowski, 'Ham on Rye'

...

Αγαπημένο μου Specialized P1,

δεν ξέρω ποιος πούστης σε έχει τώρα αλλά θέλω να του γαμήσω τον κώλο.

someone has to care

out on the streets where I grew up

first thing they teach us:

"not to give a fuck"

that type of thinking can get you nowhere

someone has to care

The Roots, "How I Got Over"

πάντα επίκαιροι

φωτο

paranoid much?

Σε γενικές γραμμές θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που λέμε "καλό" παιδί. Γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν εμένα; Το υπόλοιπο ποστ θα αναλωθεί σε μια ανάλυση δυο χιλιάδων λέξεων της βάρβαρης καθημερινότητας που βιώνω σε αυτή την άτιμη ζωή.

Ή και όχι.

Οι κακοί είναι στη φυλακή και απλά ήθελα να ξεκινήσω το ποστ κάπως αστεία. Χα, χα.

Το μόνο που ήθελα να μοιραστώ είναι το φαινόμενο μιας μίνι μουσικής παράνοιας που βίωσα τις πρωινές ώρες αυτής της δροσερής ημέρας.

Ξυπνάω, δηλαδή, και όπως πάντα πρώτη κίνηση είναι να μπει μια μουσική επένδυση στις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Σκέφτομαι να ξεκινήσω με κάτι ήρεμο, και βάζω έναν απ' τους ήρεμους δίσκους του John Coltrane, το Lush Life το οποίο ξεκινάει με το Like Someone in Love. Μετά όμως σκέφτομαι οτι θέλω κάτι πιο upbeat και το γυρνάω στη δισκάρα που είχε βγάλει ο Trane με τον Kenny Burrell*, η οποία ανοίγει με το be-bop standard Freight Trane.

*με το εξαιρετικά ευφάνταστο όνομα 'Kenny Burrell & John Coltrane'.

Ε, κι εκεί που ακούω τη τζαζούλα μου, συνειδητοποιώ οτι θέλω να το γυρίσω σε ελληνικά και συγκεκριμένα στο Χωρίς Επίκληση των Κόρε. Ύδρο (καλύτερο ελληνικό κομμάτι του 2009 άνετα). Ε, και μιας και μπήκαμε σε αυτό το κλίμα, επόμενο βήμα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις*, οπότε να σου το Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι και το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής.

*δείτε και αυτό το πολύτιμο ποστ του inverted_a για τον Μάνο.

Ε, κι εκεί που πίστεψα πως βρήκα τι μουσική θέλω να ακούσω, ξαφνικά μου κολλάει στο μυαλό μια μελωδία πνευστών που έχω να ακούσω απ' το λύκειο. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά ήθελα απελπισμένα να ακούσω το Everything Sucks των Reel Big Fish.

Η μέρα προβλέπεται συναρπαστική


φωτο

εσύ κι η καρδούλα σ'

Δηλαδή μιας και πιάσαμε τα ποστ που μιλάνε για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μας όταν ανοίγουμε τα μάτια μας, εγώ πλέον δικαιούμαι να μιλήσω για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μου προτού κλείσω τα μάτια μου*.

Για κάποιο λόγο λοιπόν τώρα σκαλώνω με το φρέσκο χιτάκι αυτού του σέρφερ που έγινε μουσικός στα γεράματα. Ναι του Jack Johnson. Ε ναι, το ξέρω πως δεν είναι κουλτούρα, ούτε χιπ, ούτε Gaga, ούτε τίποτα. Κοινώς δεν του αξίζει ποστ σε ελληνικό μπλογκ. Έχουμε και ένα επίπεδο...

Αλλά τι να γίνει που αυτές οι απλές μελωδίες σου τρώνε το μυαλό όταν σαπίζεις απ' τη ζέστη της πόλης και βλέπεις το βίντεο με τον τύπο να κάνει σερφ. Δηλαδή δώστε μου ένα σπίτι στα νότια προάστια παρακαλώ, θέλω κι εγω να είμαι απο αυτούς. Να μαι στη φάση.

Ευχαριστώ.


*δηλαδή όταν πάω να κοιμηθώ, δεν είναι μεταφυσικό το ποστ.

-

Χειρότερο

όλων

είναι

η

ΑΠΑΘΕΙΑ

φωτο

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας #2

Ένα από τα στοιχεία που κάνουν την 'Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας' του Bertrand Russell απολαυστική είναι ο συγγραφέας της. Πολλοί θα επέμβουν παρατηρώντας πως σε μια Ιστορία ο συγγραφέας δεν πρέπει να έχει ενεργό ρόλο. Σύμφωνοι, αλλά ο Russell κάνει τόσο ενδιαφέροντα σχολιασμό που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Μπορείς, φυσικά, να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, αλλά η οξυδέρκειά του, η ευφυΐα του και το πνεύμα του κάνουν πιο πλούσια την ανάγνωση. Τουλάχιστον για εμένα που τα πολύ "αποστειρωμένα" κείμενα με κουράζουν.

Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι πως ο Russell υπήρξε ένας αρκετά σημαντικός μαθηματικός, με σημαντικότερη την ανακάλυψη αυτού που πλέον ονομάζεται "παράδοξο του Russell" η οποία υπήρξε σταθμός στην ιστορία της προσπάθειας θεμελίωσης των μαθηματικών. Η μαθηματική του σκέψη (και η αγάπη του προς τον μαθηματικό κλάδο που ονομάζεται "λογική") είναι φανερή στο κείμενο, όπου αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα ορθολογικά, προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να φτάσει σε αποδείξεις. Για παράδειγμα, στο επόμενο απολαυστικό απόσπασμα ο Russell δείχνει γιατί η δημοκρατία είναι το μοναδικό αποδεκτό πολίτευμα - τουλάχιστον σε σχέση με οποιοδήποτε πολίτευμα που βασίζεται σε έναν ή περισσότερους "πεφωτισμένους" ηγέτες. Το απόσπασμα παρατίθεται ως σχολιασμός στην πολιτική θεωρία του Πλάτωνα, η οποία βασίζεται σε μια "σοφή αριστοκρατία":

Δύο γενικά προβλήματα προκύπτουν, αν αντιμετωπίσουμε τον Πλάτωνα απο την άποψη των σύγχρονων ιδεών. Το πρώτο είναι: υπάρχει πράγματι αυτό που αποκαλούμε "σοφία"; Το δεύτερο είναι: αν υποθέσουμε οτι υπάρχει, μπορεί να επινοηθεί ένα πολίτευμα που θα της αναγνώριζε πολιτική εξουσία;

Η "σοφία", κατά την έννοια που υπονοεί ο όρος, δεν είναι καμιά εξειδικευμένη ικανότητα, όπως αυτή που διαθέτει ο παπουτσής, ο γιατρός ή ο στρατιωτικός. Πρέπει να είναι κάτι πιο γενικό, μιας και βοηθάει τον άνθρωπο, όταν την έχει, να κυβερνά συνετά. Νομίζω οτι ο Πλάτων θα μπορούσε να πει οτι συνίσταται στη γνώση του καλού, και θα μπορούσε να συμπληρώσει τον ορισμό του με το σωκρατικό δόγμα οτι κανένας δεν αμαρτάνει με επίγνωσή του, απ' όπου συνεπάγεται οτι όποιος ξέρει τι είναι καλό κάνει και το σωστό. Σε μας η άποψη αυτή φαίνεται εντελώς ανεδαφική. Θα ήταν περισσότερο φυσικό να πούμε οτι υπάρχουν αντίρροπα συμφέροντα και ότι ο πολιτικός πρέπει να προσπαθεί να πετύχει τον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό μεταξύ τους. Τα μέλη μιας τάξης ή ενός έθνους μπορεί να έχουν κοινό συμφέρον, συνήθως όμως το συμφέρον ετούτο θα έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα άλλων τάξεων ή εθνών. Υπάρχουν, αναντίρρητα, μερικά συμφέροντα κοινά σε όλη την ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά δεν επαρκούν για να καθορίσουν μια πολιτική δράση. Ίσως να επιτευχθεί αυτό κάποτε, στο μέλλον, αλλά ασφαλώς όχι όσο θα υπάρχουν πολλά κυρίαρχα κράτη. Αλλά και τότε ακόμα το δυσκολότερο πρόβλημα στην επιδίωξη του γενικού συμφέροντος, θα συνίσταται στην επίτευξη συμβιβασμού των εχθρικών ειδικών συμφερόντων.

Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως υπάρχει αυτό που λέγεται "σοφία", υπάρχει μήπως μορφή πολιτεύματος που να μπορεί να παραδώσει την κυβέρνηση στον σοφό; Είναι φανερό πως οι πλειοψηφίες, όπως και οι γενικές σύνοδοι, μπορούν να πλανώνται, και πράγματι αυτό συνέβη συχνά. Οι αριστοκρατίες δεν είναι πάντοτε σοφές· οι βασιλιάδες συχνά είναι επιπόλαιοι· οι Πάπες, παρά το αλάθητό τους, διέπραξαν σοβαρότατα σφάλματα. Και θα βρεθεί κανείς να προτείνει την ανάθεση της εξουσίας στους πτυχιούχους των Πανεπιστημίων ή στους καθηγητές της θεολογίας; Ή σε ανθρώπους που γεννήθηκαν φτωχοί και πέτυχαν να κάνουν μεγάλες περιουσίες; Είναι φανερό πως καμία νομικά καθορισμένη επιλογή πολιτών θα ήταν στην πράξη σοφότερη απο το σύνολο.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι οι άνθρωποι θα ήταν ικανοί να αποκτήσουν πολιτική σοφία με κατάλληλη προπαιδεία. Αλλά θα προέκυπτε τότε το πρόβλημα: ποιά είναι η κατάλληλη προπαιδεία; Κι αυτό θα κατέληγε πάλι σε κομματικό ζήτημα.

Έτσι, το πρόβλημα της επιλογής "σοφών" ανδρών και της ανάθεσης της κυβέρνησης σε αυτούς, παραμένει άλυτο. Και αυτό αποτελεί το τελικό επιχείρημα υπέρ της δημοκρατίας.

πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου
φωτο

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας

Αθήνα, 399 π.Χ. Δίκη του Σωκράτη. Η δίωξη βασίζεται στην κατηγορία ότι ο Σωκράτης  ήταν άθεος (ή πως πίστευε σε δικούς του θεούς) και αυτό που θα λέγαμε τώρα "διαφθορέας συνειδήσεων".

Στην πραγματικότητα βέβαια η αιτία της εχθρότητας εναντίον του ήταν ότι τον θεωρούσαν συνδεδεμένο με το αριστοκρατικό κόμμα.

Την ώρα της δίκης λοιπόν, ο Σωκράτης εξετάζει τον κατήγορό του Μέλητο, τραγικό ποιητή ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του "καλό άνθρωπο και αληθινό πατριώτη". Τον ρωτάει λοιπόν ο Σωκράτης, ποιοί είναι εκείνοι που κάνουν καλύτερους τους νέους; Ο Μέλητος στην αρχή αναφέρει τους δικαστές· κατόπιν, με την επιμονή του Σωκράτη, φτάνει, από σκαλί σε σκαλί, να πει πως όλοι οι Αθηναίοι, εκτός απ' τον Σωκράτη, βελτιώνουν τους νέους, και σ' αυτό απάνω συγχαίρει ο Σωκράτης την πολιτεία για την καλή της τύχη.

Είχε χιούμορ ο μπαγάσας.



πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου

don't let the bastards grind you down

Μια συναυλία, όπως θα έπρεπε να είναι: χωρίς ιδιαίτερο κανόνισμα, με πολλούς φίλους, αρκετή μπύρα και το παρεΐστικο κλίμα με τη μουσική να μας φτιάχνουν πολύ το κέφι, έστω και για λίγες ώρες. Χωρίς πολλά πολλά - όπως λέγαμε μεταξύ μας, δεν είναι ανάγκη για κάθε live να γίνεται μεγάλο θέμα. Κι ας πρόκειται για μπάντα απο Νέα Υόρκη. Ένας σχετικός χαμός στο επίκαιρο 'Don't let the bastards grind you down' - κάπως ξεδώσαμε έτσι. Κι ας μην άνοιξαν κεφάλια.

Λίγη ώρα μετά, συνέχεια της νύχτας σε παγκάκι της Μαβίλη. Παγκάκι, discovery, όχι γιάπικο μαγαζί! Δυστυχώς ούτε πάρκο Ελευθερίας - άντε να τους πείσεις οτι τα γρασίδια δεν είναι σώνει και καλά χίπικα και ούτε θα πάθουν αλλεργίες οι γυμνές γαμπίτσες τους. Βρώμικο, μπυρίτσα περιπτερίσια (ή μπουκάλι τσέπης gin για τους αλκοολικούς), κουβεντούλα, χαβαλές, θετικό κλίμα - αποφεύγοντας όσο γίνεται να σχολιάσουμε την επικαιρότητα.

Ύπνος με χαμόγελο. Πείτε με ρομαντικό, αλλά όσο έχεις φίλους και καλό καιρό τα πράγματα μοιάζουν απλά.


η φωτο απο εδω

τις πταίει;

Σημείωση: Το παρόν ποστ γράφτηκε πριν τα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαΐου και δεν τα σχολιάζει με κανένα τρόπο. Θεωρώ πως αυτό πρέπει να γίνει σαφές.

Φταίμε όλοι, φταίνε εκείνοι, φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει ο Κωστάκης, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι κρεμάλες, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίνε οι αριστεροί, φταίνε οι φιλελεύθεροι, φταίνε οι δεξιοί, φταίει οι χούντα, φταίνε όλοι μετά την μεταπολίτευση, φταίνε οι Έλληνες, φταίνε οι Αμερικάνοι, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η δημοκρατία, φταίει το σύστημα, φταίει το κακό μας το κεφάλι, φταίνε τα λαμόγια, φταίνε οι φοροφυγάδες, φταίνε αυτοί που ψηφίζουν, φταίνε αυτοί που απέχουν, φταίνε αυτοί που εκλέγονται, φταίνε οι δημοσιογράφοι, φταίνε οι επιχειρηματίες, φταίνε οι τράπεζες, φταίνε οι χριστιανοί, φταίνε οι άθεοι, φταίνε οι θυμωμένοι, φταίνε οι απαθείς, φταίνε οι νομοταγείς, φταίνε οι παράνομοι, φταίνε αυτοί που τα τρώνε, φταίνε αυτοί που τους αφήνουν, φταίνε αυτοί που κλείνουν τους δρόμους, φταίνε οι μπάτσοι, φταίει το ΔΝΤ, φταίνε αυτοί που το ζήτησαν, φταίνε οι αισιόδοξοι, φταίνε οι απαισιόδοξοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίει η τουρκοκρατία, φταίνε οι πάντες, φταίνε τα πάντα, φταίνε οι μασόνοι, φταίνε οι Εβραίοι, φταίει ο Άη Γεράσιμος.

μπλογκ και ζωή

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα θα επιχειρήσουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα απο τα ερωτήματα που πρόκειται να βασανίσουν την ανθρωπότητα τον αιώνα που διανύουμε. Όμως, ας κάνω μια μικρή εισαγωγή.

Τον προηγούμενο αιώνα, αυτόν που τέλειωσε πριν 10 χρόνια και που σημαδεύτηκε από φριχτά γεγονότα όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΠΠΠ στο εξής), ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΔΠΠ στο εξής), η καταστροφή στο Τσέρνομπιλ (καλή ώρα) και το Γούντστοκ, τον προηγούμενο λοιπόν αιώνα οι σοφοί της ανθρωπότητας προσπάθησαν να απαντήσουν σε ένα υπαρξιακό ερώτημα.

Κυρίες και κύριοι,

Το ερώτημα που ταλαιπώρησε τους σοφούς μας ήταν το διάσημο και βαρύγδουπο: "αντιγράφει άραγε η ζωή την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή;"

Αλλά αυτό λύθηκε.

Αυτό με το οποίο εμείς, η νέα γενιά, ερχόμαστε αντιμέτωποι είναι κρισιμότερο: "αντιγράφει άραγε η ζωή τα μπλογκ ή τα μπλογκ τη ζωή;"

"Σοφιστεία" θα πεί ο ένας. "Παραδοξολογία" θα πεταχτεί ο άλλος. "Είσαι καραγκιόζης" θα φωνάξει ο τέταρτος.

Κι όμως, αγαπητοί αναγνώστες. Το ερώτημα αυτό όχι μόνο έχει υπόσταση, αλλά έχει και σαφή απάντηση. Η ζωή αντιγράφει τα μπλογκ κύριοι. Πασιφανές.

Κυρίες και κύριοι,

Αγνοώντας τους άπιστους Θωμάδες ξεκινάω με γοργό βηματισμό την απόδειξη. Θα χρησιμοποιήσουμε μια μέθοδο γνωστή ως μαθηματική επαγωγή. Τι λέει αυτή η μέθοδος; Γι' αυτούς που αγνοούν τον αμύθητο πλούτο της μαθηματικής γνώσης (ξέρετε ποιοί είστε...) την συνοψίζουμε ως εξής:

Βαριέμαι να γράφω, διαβάστε.

Οκ, ελπίζω οτι έχει μείνει κάποιος που αγωνιά να μάθει την απόδειξη και συνεχίζει να κρέμεται απο τους τυπογραφικούς μου χαρακτήρες. Πρώτα αποδεικνύουμε τη βάση. Ότι δηλαδή εξ' αρχής η ζωή αντέγραφε τα μπλογκ. Πόσο εξ' αρχής; Μα, απ' τον πρώτο άνθρωπο, την εικόνα και την ομοίωση του Θεού, τον Αδάμ.

"Μα... υπήρχαν μπλογκ τότε;"

Φυσικά και οχι, χαζούλη. Γι' αυτό ο Αδάμ ήταν κάπως έτσι:

"Μα... που είναι τα ρούχα του;"

Εμ, δεν είχε sartorialist τότε να του δείξει πως ντύνονται.

"Μα... που είναι το ipod;"

Εμ, δεν είχε apple insider να μάθει οτι κυκλοφόρησε. Και φυσικά δεν είχε καν pitchfork να του πει τι να ακούσει.

"Δράμα"

Δεν λές τίποτα. Θα μπορούσα να πω οτι δεν είχε και facebook και γι' αυτό ξέμεινε με την Εύα (και τα γνωστά αποτελέσματα) αλλά το social networking θα το πιάσουμε άλλη φορά. Το θέμα μου είναι οτι χωρίς μπλογκ δεν υπάρχει ζωή. Γιατί, μεταξύ μας, ποιός θέλει να ζήσει έτσι; Χωρίς καν ένα /Film να σου λέει τι ταινίες να δεις... Χριστέ μου.

Που καταλήγουμε; Οτι η ζωή δεν αντέγραφε τα μπλογκ, επειδή πολύ απλά δεν υπήρχαν μπλογκ να αντιγράψει. Και γι' αυτό η ιστορία της ανθρωπότητας ήταν μια φρίκη. Υπάρχουν εικασίες πως είχε η Ατλαντίδα πολύ ικανούς μπλογκερς. Κρίμα που ποτέ δεν θα διαβάσουμε έστω και ενα ποστ τους.

Το επόμενο βήμα της μαθηματικής επαγωγής είναι μια υπόθεση. Έστω λοιπόν, πως απ' τη στιγμή που δημιουργήθηκαν τα μπλογκ η ζωή άρχισε να τα αντιγράφει. Καλώς ή κακώς αφού το λένε τα μαθηματικά το δεχόμαστε.

Όλα αρχίζουν να δένουν σιγά-σιγά, ε;

Φτάσαμε στο τελευταίο βήμα. Να αποδείξουμε οτι τώρα, η ζωή αντιγράφει τα μπλογκ, δεδομένου οτι τα αντιγράφει απο όταν δημιουργήθηκαν. Μα... δεν είναι αυταπόδεικτο; Κοίταξε μια γύρω σου.

Α γειά σου.

; ρε ;

Δηλαδή, φίλε μου, επιλέγεις να χρησιμοποιείς την ελληνική αλφάβητο (και καλά κάνεις) και να αφήσεις στη γωνία τα καταραμένα greeklish.

(είναι αυτό σημάδι πως γερνάς, άραγε;)

Αλλά αφού το κάνεις που το κάνεις γιατί δεν το κάνεις σωστά;

(μου αρέσουν οι επαναλήψεις λέξεων, απωθημένο επειδή δεν με αφήνανε να το κάνω στην έκθεση στο λύκειο)

Και οχι δεν μιλάω για το πολυτονικό, μην πάει εκεί ο νους σου.

(αυτά είναι ή για τους πατεράδες μας ή για κολλημένους ελληνάρες)

Μιλάω γι' αυτό το άτιμο το ερωτηματικό.
Το ποιό;
Αυτό, ναι. Την τελίτσα με το κόμμα απο κάτω.
Πας και μου κοτσάρεις το άλλο, το στραβό.
?
Μόνο αν είχες κόλλημα με τον Riddle πιτσιρικάς το δέχομαι.
Δεν σας συμπαθώ πολύ εσας με τα λατινικά ερωτηματικά σας.
Δηλαδή, τι είναι αυτό; Άποψη; Είστε πολυεθνικοί; Έχετε ιδιαίτερη αισθητική; Σας αρέσει να διαφέρετε απο εμάς τους παραδοσιακούς;
Βρωμοπροοδευτικοί.

Υ.Γ. Σε προσεχή ανάρτηση θα αναλύσω γιατί με ενοχλεί ο δεύτερος ενικός στα κείμενα. Ακούς;


οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις ή/και πρόσωπα μόνο τυχαία δεν είναι.

διαύγεια

Δέχομαι επίθεση. Με φιμώνουν. Με κυνηγούν. Φοβάμαι. Ξεκλέβω μια στιγμή να γράψω δυο αράδες. Να καταγράψω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω αν προλαβαίνω. Μετά απο όλα αυτά δεν ξέρω πια αν έχει νόημα. Εσυ που θα το βρείς αυτό, εσύ φρόντισε να το κατανοήσεις. Κράτα το στον κόρφο σου, φυλαξέ το, ποιός ξέρει εγώ σε ποιό ανήλιαγο μπουντρούμι θα είμαι κλεισμένος. Είναι η τελευταία μου επαφή με την ανθρωπότητα, η τελευταία μου ελπίδα για ελεύθερη έκφραση. Φοβάμαι οτι θα μου στερήσουν και την ελεύθερη σκέψη. Τρομάζω. Δέχομαι επίθεση. Με φιμώνουν. Με κυνηγούν. Φοβάμαι.

στρουμφοχωριόν την ώρα που είμαι απών

...ναι, τέτοιου είδους καθυστερημένες επιλογές κάνεις τύφλα απ' το ποτό. Μερικούς από τους καλύτερους μου φίλους, τους γνώρισα είτε σε καντίνα μεταμεσονύχτιων "προβολών", είτε σε μπαρ ανήθικης απόχρωσης. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν πρόκειται για φιλίκη σχέση και στην τελική δεν πρόκειται ούτε καν για σχέση. Δεν ξέρω πως περιγράφεται μια αλληλεπίδραση οντοτήτων που βασίζεται αποκλειστικά στην ανταλλαγή συμβουλών περί χτενισμάτων. Αλλά και πάλι, έχω πάψει να χτενίζω τις τρίχες από τη μαλλιασμένη μου γλώσσα, μυαλό μερικοί δε θα βάλουν ποτέ... Η ηλιθιότητα πλέον θα πρέπει να θεωρείται προνόμιο, γιατί στην τελική ο ηλίθιος δε νοιάζεται, κοιμάται ήσυχος τα βράδια.

Κάθομουν λοιπόν αντίκρυ σε έναν απο τους πιο ενοχλητικά αργόστροφους ιδιοκτήτες γκαραζ που παίζουν στην πιάτσα της νυχτερινής Αθήνας. Πέντε λεπτά περίμενα και μετά συνειδητοποίησα πως βγήκα με τα πόδια· το καθίκι, ακόμα το σκέφτομαι... Είχε πάρει πρέφα ότι τον κοίταζα και με κοίταζε κι αυτός, με αυτό το βλέμμα, ξέρεις, το και κάλα αδιάφορο αλλά ταυτόχρονα ανήσυχο.Έβγαλα μαχαίρι· το λεπίδι άστραψε στο φώς της σελήνης· το στραβό του χαμόγελο πάγωσε και η ανάσα του κόπηκε· για πάντα. Τον είχε πάρει ο ύπνος, για το όνομα του Κυρίου· έμεινα να στέκομαι εκεί για δύο λέπτα, ώσπου ξάπλωσα στη ζεστή πρόθυμη αγκαλιά του και κοίταξα τα αστέρια. Περνούσαν διάφορες σκέψεις απ'το μυαλό μου αλλά καμμία δεν ικανοποιούσε τις προθέσεις μου. Δεν θα πω ψέμματα, δεν θα το αρνηθώ, δεν θα επικαλεστώ το αλκοόλ μήτε αδυναμία της στιγμής: τον ασπάστηκα, τρυφερά, στα σκασμένα του απ' το κρύο χείλη. Η γεύση ήταν γνώριμη· τσίχλα φράουλα και κάπου στο βάθος, για μεσημεριανό υποθέτω, κάτι πικάντικο, ίσως κεμπάπ· έκανα να καταπιώ, αλλά η γλώσσα μου κόλλησε στον ουρανίσκο, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει...ΟΚ, τέρμα οι μαλακίες, τίποτε από αυτά δε συνέβη· ήταν απλά ηλίθιες σκέψεις για να περάσει η ώρα· εγώ απλά περίμενα...

...έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου δεν αναγνώριζα αν είχα μπροστά μου το σούρουπο ή την αυγή· η προσμονή δεν έλεγε να τελειώσει, τα νεύρα μου είχαν τσιτώσει, ήθελα κάτι να με στηλώσει, αποφάσισα να καταναλώσω την τελευταία μου δόση. Η Ομόνοια με έδιωξε, και αποφάσισα να τη διώξω κι εγώ, για πάντα· ήταν η αυγή, σίγουρα, αν όχι στον ουρανό, τότε σίγουρα μέσα μου. 

τελικά κατέληξα, δεν έχω φίλους· κανείς δε με καταλαβαίνει...

42

Θα ήθελα σε τούτο δω το ποστ να αναλύσω τη φιλοσοφία τούτου εδώ του ιστολογίου. Θα μπορούσα να γράφω για συνεχή μερόνυχτα και να ξεπεράσω σε μέγεθος τον Οδυσσέα και το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο μιας και ημέρες επί ημερών, συζητήσεις επι συζητήσεων μας οδήγησαν στην ίδρυσή του. Μια ιδέα που σχηματίστηκε απο τρεμάμενα χείλη, μια απόφαση που έκανε τον έτερο μπλόγκερ να αρχίσει να χάνει τις τρίχες της κεφαλής του απο την ένταση.

Όμως οχι. Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Όλα καταλήγουν σε μια λέξη:

μπλε