Your burning sun will never rise again...

Απευθείας στο ψητό. Οι Sublime δεν υπάρχουν. Στη θέση του Bradley Nowell (R.I.P) ένας τύπος που ακούει στο όνομα Rome Ramirez, 22 ετών, κιθαρίστας και τραγουδιστής κάποιων Dirty Heads. Και το όνομα των Sublime του 21ου αιώνα: Sublime with Rome.

Καταρχάς, συγχαρητήρια στο φίλο Rome που κατάφερε να κάνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς πραγματικότητα: να είσαι στους Sublime. Όχι κακιά φωνή, αλλά για τα δικά μου γούστα αδιάφορη, συμπαθητικός ρυθμικός κιθαρίστας με χλιαρά σόλο άνευ προσωπικότητας και προσωπικής πινελιάς. Αλλά και πάλι μπράβο του! Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας αλλά με διάθεση επαινετική και αρχηγική. Μπράβο του ξανά.

Φτύνω στη μάπα με ροχάλα μεγατόνων τον Eric Wilson και τον Bud Gaugh, μπασίστα και ντράμερ αντίστοιχα των Sublime και δημιουργούς του νέου ανεκδότου. Κακόμοιρες ψυχές ειλικρινά, με τα έπιπεδα της πρέζας στο αίμα να ακουμπάνε νέα επίπεδα, αποφάσισαν να βγάλουν εύκολα φράγκα. Ρε μπινέδες, είδατε τον McCartney με το Ringo Starr να λένε να βρούμε 2 κιθάρες και να κάνουμε πάλι τους Beatles? Να κάνει και ο Dave Grohl ακροάσεις για να βρει τον ανηψιό του Cobain να γίνει ένα καλό live τουλάχιστον. Μεγαλύτερο σεβασμό θα δείχνατε αν πηγαίνατε στον τάφο του Bradley και χέζατε. Δεν είμαι κολλημένος. Δεν έχω πρόβλημα μια μπάντα να αλλάζει κάποιο μέλος που έφυγε είτε από το γκρουπ, είτε από τη ζωή. (βλ. Avenged Sevenfold. Πέθανε ο ντράμερ τους, The Rev, και πήραν τον Portnoy των Dream Theater. Μαγκιά τους.) Όταν μιλάμε για τέτοιους μουσικούς όμως, δεν υπάρχει αντικατάσταση. Μάζι με την απώλεια του ανθρώπου/μουσικού, πεθαίνει και η μπάντα. Έτσι πάει ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Φτύνω στη μάπα σας ξανά και ξανά. Και ίσως φτύνω και μένα που πριν από μερικές μέρες ο Green Onion με ρώτησε αν πρέπει να δει τους Sublime with Rome στο Λονδίνο ή να τους μποϊκοτάρει και απάντησα θετικά στο να τους δει.

Περιμένω τους Wolfgang Amadeus Mozart with Yanni...

Και για να μη φανώ υστερικός, δείτε και πείτε:

Κακομαθημένο κωλόπαιδο ετών 26 κλαψουρίζει (δείτε το βίντεο)

Με εκνευρίζουν όλα.

Με εκνευρίζουν όλοι.

Γαμώ το φοιτητηλίκι μετά τα 24.

Γαμώ τη σχολή μου. Ολόκληρη. Με ό,τι και όποιον έχει μέσα. Σα κονσέρβα.

Γαμώ την απροσδιοριστία μου.

Γαμώ τη γκρίνια μου και αυτά που την προκαλούν.

Γαμώ τα μυαλά μου.

Γαμώ τους φίλους.

Γαμώ τους εχθρούς.

Γαμώ τους αγνώστους. Είναι εν δυνάμει τα δύο παραπάνω.

Γαμώ τους μηδενισμούς. Μου και σας.

Γαμώ το χιούμορ το δικό μου.

Γαμώ το χιούμορ αυτών που με βλέπουν και γελάνε. Είτε το θέλω, είτε όχι.

Γαμώ τις εξόδους.

Γαμώ το μιζέριασμα στο σπίτι.

Γαμώ τις ρήσεις περί απλότητας της ζωής.

Γαμώ όσους τη ζουν έτσι. Τους γαμώ έστω και αν το πιστεύουν.

Η ζωή είναι μη γραμμική. Έχει δυναμικές συνθήκες.

ΤΗ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.

Γαμώ τα φυτουκλιάρικα σχόλιά μου.

Πάω να κατουρήσω.(λαϊκή απαίτηση)

Ζητώ ένα Ζήτω επειγόντως.

Ας βρούμε κάτι να γιορτάσουμε.

Same Old Changes

Πιστεύω στην τύχη. Όχι στις συμπτώσεις, αλλά στην καθαρή τύχη. Κατά πάσα πιθανότητα, είμαι λάθος και η εκτίμηση μου αυτή απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα. Μ'αρέσει μερικές φορές όμως να με εκπλήσσει η πραγματικότητα, εύχαριστα ή δυσάρεστα. Δε θα το ονομάσω τύχη αυτό. Ίσως εκπλήξεις του καθημερινού προγράμματος. Έχουν την πλάκα τους όμως.

Η σημερινή ήταν η φθινοπωρινή μέρα. Η πρώτη του Σεπτέμβρη. Το βουνό του χειμώνα ξεκινά. Η πρώτη πέτρα μπήκε σήμερα, ή όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου: "pieces of rock"...