i know the pieces fit...

Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Πάψε να κλαίγεσαι όταν χτυπάς. Χωρίς σφαλιάρα, καμιά φορά, μπροστά δεν παίρνεις. Ειδικά όταν την τρως για πρώτη φορά, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα την ανταποδώσεις. Άλλα όσο αίμα και να βγάλει ο άλλος, μπουκάλια να γεμίσει, η αξία των δικών σου δύο σταγόνων, θα είναι πάντα μεγαλύτερη. Τελικά ίσως το μοριακό βάρος των δακρύων είναι μεγαλύτερο από αυτό του αίματος, που υποτίθεται ότι ρυθμίζει τη βιολογική σου ζωή. Πόνος, δάκρυα, αίμα… Να θυμάσαι πως τίποτα από αυτά δεν ορίζει την ύπαρξη σου. Το κενό θα φροντίσει για αυτό. Κενό όχι με φαινομενικά κριτήρια, κενό όχι για εικονολάτρες. Δεν το βλέπεις το κενό, το αισθάνεσαι. Πάντα θα ξέρεις πως κάτι λείπει και πάντα θα ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει. Άλλωστε, πολλές φορές ο υποκειμενικός ορισμός μιας κατάστασης προκύπτει από το ακριβώς αντιδιαμετρικό του. Στην περίπτωσή μας από το πλήρες. Αυτό που συμπληρώνει ή τελοσπάντων θα ήθελες να συμπληρώνει. Αλλά για να υπάρχει άσπρο, θα υπάρχει και μαύρο. Για να υπάρχει γεμάτο, θα υπάρχει κενό. Ισχυρίζονται πως δε μπορούν να υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά σε ένα σύνολο. Άρα, δε μπορείς να είσαι γεμάτος και άδειος με άσπρο και μαύρο; Εσύ ο μέγας ζωγράφος πήρες μια παλέτα με άσπρο και μαύρο και τελικά ξέρεις τι έφτιαξες; Κάτι γκρι. Και ξέρεις που θα βρεις το γκρι; Κάπου στη μέση. Και ξέρεις ποιοι μένουν στη μέση; Αυτοί που φοβούνται να φτάσουν στην κορυφή κι ας πέσουν μετά.

Παραλύεις. Ναι, παραλύεις. Όχι βέβαια, φαινομενικά. Η παράλυση δεν είναι για σένα. Αυτή είναι άσπρη ή μαύρη. Εσύ κατάφερες να φτιάξεις το γκρι. Θυμάσαι; Μάλιστα έμπηξες άτσαλα, στην παλέτα, το πινελάκι σου και τώρα σου φαίνονται όλα γκρι. Χάλασες την αφετηρία σου και τον προορισμό σου και ξαφνικά κάνεις κύκλους ή μάλλον δεν έχεις καν καταλάβει αν πηγαίνεις μπρος ή πίσω. Άσε με να μαντέψω όμως: κοιτάς ψηλά. Μη μου το πεις ξανά αυτό ποτέ. Ξέρεις γιατί; Αν κοιτάς ψηλά ξέρεις τι θα δεις; Ένα μαύρο καμβά με άσπρες πιτσιλιές. Τίποτα γκρι. Δεν είναι παράλογο να πεις πως δεν το είχες προσέξει ποτέ. Δε μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, ούτε το ότι εθελοτυφλούσες τόσο καιρό. Απλά ξέχασες τι μπογιές σου δώσανε.


Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεσαι πίσω από τη λογική;

I am waiting...

Έχει περάσει καιρός. Το ξέρω. Φταίω. Αλλά σήμερα θέλει να μιλήσει κάποιος άλλος κι όχι εγώ. Εγωισμός λέγεται...

-Έλα, μη ντρέπεσαι... Πες αυτό που ήθελες.


-...

...

...

...

συγγνώμη...

Your burning sun will never rise again...

Απευθείας στο ψητό. Οι Sublime δεν υπάρχουν. Στη θέση του Bradley Nowell (R.I.P) ένας τύπος που ακούει στο όνομα Rome Ramirez, 22 ετών, κιθαρίστας και τραγουδιστής κάποιων Dirty Heads. Και το όνομα των Sublime του 21ου αιώνα: Sublime with Rome.

Καταρχάς, συγχαρητήρια στο φίλο Rome που κατάφερε να κάνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς πραγματικότητα: να είσαι στους Sublime. Όχι κακιά φωνή, αλλά για τα δικά μου γούστα αδιάφορη, συμπαθητικός ρυθμικός κιθαρίστας με χλιαρά σόλο άνευ προσωπικότητας και προσωπικής πινελιάς. Αλλά και πάλι μπράβο του! Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας αλλά με διάθεση επαινετική και αρχηγική. Μπράβο του ξανά.

Φτύνω στη μάπα με ροχάλα μεγατόνων τον Eric Wilson και τον Bud Gaugh, μπασίστα και ντράμερ αντίστοιχα των Sublime και δημιουργούς του νέου ανεκδότου. Κακόμοιρες ψυχές ειλικρινά, με τα έπιπεδα της πρέζας στο αίμα να ακουμπάνε νέα επίπεδα, αποφάσισαν να βγάλουν εύκολα φράγκα. Ρε μπινέδες, είδατε τον McCartney με το Ringo Starr να λένε να βρούμε 2 κιθάρες και να κάνουμε πάλι τους Beatles? Να κάνει και ο Dave Grohl ακροάσεις για να βρει τον ανηψιό του Cobain να γίνει ένα καλό live τουλάχιστον. Μεγαλύτερο σεβασμό θα δείχνατε αν πηγαίνατε στον τάφο του Bradley και χέζατε. Δεν είμαι κολλημένος. Δεν έχω πρόβλημα μια μπάντα να αλλάζει κάποιο μέλος που έφυγε είτε από το γκρουπ, είτε από τη ζωή. (βλ. Avenged Sevenfold. Πέθανε ο ντράμερ τους, The Rev, και πήραν τον Portnoy των Dream Theater. Μαγκιά τους.) Όταν μιλάμε για τέτοιους μουσικούς όμως, δεν υπάρχει αντικατάσταση. Μάζι με την απώλεια του ανθρώπου/μουσικού, πεθαίνει και η μπάντα. Έτσι πάει ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Φτύνω στη μάπα σας ξανά και ξανά. Και ίσως φτύνω και μένα που πριν από μερικές μέρες ο Green Onion με ρώτησε αν πρέπει να δει τους Sublime with Rome στο Λονδίνο ή να τους μποϊκοτάρει και απάντησα θετικά στο να τους δει.

Περιμένω τους Wolfgang Amadeus Mozart with Yanni...

Και για να μη φανώ υστερικός, δείτε και πείτε:

Κακομαθημένο κωλόπαιδο ετών 26 κλαψουρίζει (δείτε το βίντεο)

Με εκνευρίζουν όλα.

Με εκνευρίζουν όλοι.

Γαμώ το φοιτητηλίκι μετά τα 24.

Γαμώ τη σχολή μου. Ολόκληρη. Με ό,τι και όποιον έχει μέσα. Σα κονσέρβα.

Γαμώ την απροσδιοριστία μου.

Γαμώ τη γκρίνια μου και αυτά που την προκαλούν.

Γαμώ τα μυαλά μου.

Γαμώ τους φίλους.

Γαμώ τους εχθρούς.

Γαμώ τους αγνώστους. Είναι εν δυνάμει τα δύο παραπάνω.

Γαμώ τους μηδενισμούς. Μου και σας.

Γαμώ το χιούμορ το δικό μου.

Γαμώ το χιούμορ αυτών που με βλέπουν και γελάνε. Είτε το θέλω, είτε όχι.

Γαμώ τις εξόδους.

Γαμώ το μιζέριασμα στο σπίτι.

Γαμώ τις ρήσεις περί απλότητας της ζωής.

Γαμώ όσους τη ζουν έτσι. Τους γαμώ έστω και αν το πιστεύουν.

Η ζωή είναι μη γραμμική. Έχει δυναμικές συνθήκες.

ΤΗ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.

Γαμώ τα φυτουκλιάρικα σχόλιά μου.

Πάω να κατουρήσω.(λαϊκή απαίτηση)

Ζητώ ένα Ζήτω επειγόντως.

Ας βρούμε κάτι να γιορτάσουμε.

Same Old Changes

Πιστεύω στην τύχη. Όχι στις συμπτώσεις, αλλά στην καθαρή τύχη. Κατά πάσα πιθανότητα, είμαι λάθος και η εκτίμηση μου αυτή απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα. Μ'αρέσει μερικές φορές όμως να με εκπλήσσει η πραγματικότητα, εύχαριστα ή δυσάρεστα. Δε θα το ονομάσω τύχη αυτό. Ίσως εκπλήξεις του καθημερινού προγράμματος. Έχουν την πλάκα τους όμως.

Η σημερινή ήταν η φθινοπωρινή μέρα. Η πρώτη του Σεπτέμβρη. Το βουνό του χειμώνα ξεκινά. Η πρώτη πέτρα μπήκε σήμερα, ή όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου: "pieces of rock"...

define (swe-e-at) misery

17 Αυγούστου 5:36 π.μ

room temperature: 30-ish °C

cooling device: fan

ιστορικό παρελθόν: έχεις δοκιμάσει πετυχημένα να κοιμηθείς αλλά το βιολογικό ξυπνητήρι μπέρδεψε τις ώρες Ελλάδας με αυτές της Κορέας και την ανάγκη για ύπνο με βασανιστήρια που θα ζήλευαν στη βόρειο Κορέα...δεν ξυπνάς 10 το πρωί, αλλά τρεις παρά, μιάμιση ώρα αργότερα απ'την ώρα που ξάπλωσες. Το μάτι δε κλείνει και τσούζει επίσης. Αυτό το σπαστικό τσούξιμο που σου θυμίζει ότι ξύπνησες απότομα και ότι δε κοιμήθηκες. Παρόλα αυτά προσομοιάζει αυτό της γαρίδας και αρνείται να κλείσει.

Πρέπει να κάνεις κάτι όμως. Όχι ταινία. Too much...

Δουλειά για πανεπιστήμιο

ναιαιαιαι....

Κάνεις κάτι, δεκτό αυτό. Παρόλα αυτά δεν πιάνεις και Peak στην απόδοση (εννοείται)

Διακοπές;

Δε πήγες.

Θα πας;

πφφφφ...κοίτα λίγο να φτιάξεις τα διαγράμματα και τα λέμε μετά ρε αυτά (σημάδια σχιζοφρένειας)

Ντάξει ομως:

Όταν καταλήξεις να κοιτάς το screensaver του pc σου (σοφά διαλεγμένο) στη συνδεδεμένη με αυτό καινούρια σου τηλεόραση (μεγειές μεγειέεεες) με μουσική υπόκρουση ενα box set της trojan με traditional ska (αντί για αντικαταθλιπτικά που λέει ο λόγος βρε αδερφέ) κάνοντας ένα τσιγάρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να ξέρεις ότι ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν υπάρχει πρόβλημα.

Όταν όμως σκας χαμόγελο ικανοποίησης μετά από όλα αυτά;;;;;;;

La Mer

Είναι μερικές φόρες που η μουσική είναι το μόνο μέσο που μπορείς να εκφραστείς. Περισσότερες οι φορές που εκφράζεσαι μέσα από ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που άκουγες παλιά και χαλάρωνες. Ένα τραγούδι που και τώρα σε χαλαρώνει, αλλά σε κάνει να νιώθεις και περίεργα που έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που το πρωτάκουσες.






Χαλαρώνω και θυμάμαι. Θυμάμαι και χαμογελάω πικρά...

αναχώρηση

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Αύριο εμείς φεύγουμε πάντως... 

Σας ευχαριστώ όλους.

Από τα ομορφότερα πράγματα στην ιστορία της ύπαρξης, είναι η πράξη του έρωτα. Έρωτας με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, με κάποιο άτομο που απλά σου άρεσε εμφανισιακά, με κάποιο άλλο άτομο που σε έφερε σε εγκεφαλικό οργασμό και τώρα ψάχνεις και την κλασσική μορφή αυτού, με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλλου, με κάποιο του ίδιου φύλλου. Όπως και να έχει, κοινός παρονομαστής είναι η επιθυμία δύο ανθρώπων για σεξ.

Δηλαδή να θέλουν και οι δύο. Όχι ο ένας. Από κοινού απόφαση δηλαδή. Σωστό - Ολόσωστο!


Για αυτό το λόγο ακριβώς, παρακαλώ πολύ, σταματήστε όλοι σας να με γαμάτε ρε πούστη μου!! Δε θέλω άλλο! Δεν ήθελα από την αρχή! Όταν σου γαμιούνται όλα και νομίζεις πως δεν πάει χειρότερα, κάποις καβλωμένος που δε χύνει ποτέ, θα έρθει να ξεφορτώσει το χρόνια αποθηκευμένο σπέρμα του πάνω στη μούρη σου. Να σου γαμηθούν όλα σε σημείο που να αναθεωρείς τα πάντα.


Δυστυχώς δεν είμαι γυναίκα. Θα διεκδικούσα επίδομα πολύτεκνης μητέρας, προστάτιδας οικογενείας.

άστρα

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

-- Χρήστος Μπράβος, απο την ποιητική του συλλογή "Ορεινό Καταφύγιο", Τυπογραφείο "Κείμενα", Αθήνα 1983

Ναι, κάπως βαρύ για καλοκαίρι, αλλά έλα που είναι η εποχή που μπορούμε οι περισσότεροι να βρεθούμε σε μέρη που τα άστρα διακρίνονται... Και άμα κρατήσεις μόνο την πρώτη στροφή η εικόνα είναι όμορφη, όχι;

via