Ωδή στο εναλλακτικό

Ω!

πόσο φοβερό είναι να ακούς μουσική σε μία αποθήκη

τι τέλεια αίσθηση έχει το να νοιώθεις ότι διαφέρεις από τους υπόλοιπους

ότι κάνεις το δικό σου με τρόπο διαφορετικό

Οι:

1. Μαλλιάδες και

2. Τα παιδιά χωρίς κοπέλα

3. Συνδυασμός των παραπάνω

δε πρέπει να μπορούν να το νοιώσουν αυτό

Oh...!

agapimenoi kai alternative portierides

kai epixeirimatika paneksipna afentika sas

μόνο αγάπη για εσάς

(ποιήμα βασισμένο σε αληθινές ιστορίες της εναλλακτικής νυχτερινής Αθήνας)

It's not a cry that you hear at night.

Όμορφες στιγμές. Λείπουν. Τις εκτιμάς παραπάνω καμιά φορά. Ευχαριστώ ρε. Ίσως ευχαριστώ και όσους στο μέλλον θα μου τις προσφέρουν. Ευχαριστώ. Το πιο ειλικρινές που έχω πει ποτέ.

I never meant for this to happen...

Δεν είναι κακό τελικά να ζητάς βοήθεια. Ακόμα κι αν ξέρεις πως αυτό είναι ένα σοβαρό πλήγμα στις δυνάμεις και την ακεραιότητά σου. Ίσως να κρύβεται και μια δόση ντροπής μέσα στο όλο κόλπο. Συνήθως είναι η τελευταία λύση, αλλά σκέψου, καμιά φορά αν σε είχαν βοηθήσει από την αρχή, δε θα είχες φτάσει εδώ. Περίεργα πράγματα. Σίγουρα δεν είναι πανάκεια. Σίγουρα δεν πρέπει να βασίζεσαι μόνο σε αυτή. Ποιόν κοροϊδεύω; Αν θες, βασίσου αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Όπως νιώθεις καλύτερα. Έχω πει αρκετές φορές, δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό μου. Αν στο τέρμα του δρόμου, η αίσθηση που έχεις είναι ικανοποίηση, τότε έκανες το σωστό.

Ό,τι έρχεται, φεύγει και πάντα σου αφήνει μια γεύση πίκρας ίσως και χαράς. Δικαιοσύνη? Δεν ξέρω. Αέναη κίνηση θα το χαρακτήριζα περισσότερο. Να και κάτι που δε θέλει βοήθεια, το αέναο. Δε θα σταματήσει ποτέ και πουθενά. Μακάρι να μπορείς να το δαμάσεις έστω και για μια στιγμή. Δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Το ακούω όμως όταν περνάει από δίπλα μου. Κάποια μέρα ίσως γίνω κι εγώ εκείνος που αποτέλεσε μέρος του έστω και για μια στιγμή. Θα το καταφέρω σίγουρα.

Ελπίζω χωρίς βοήθεια...

Όχι πως δε χρειάζομαι...

Όχι πως τη χρειάζομαι...

Δε θα είμαι ο πρώτος. Μια ομάδα από μονάδες. Οι περήφανοι.

Περήφανοι...

Μαλάκες.

i know the pieces fit...

Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Πάψε να κλαίγεσαι όταν χτυπάς. Χωρίς σφαλιάρα, καμιά φορά, μπροστά δεν παίρνεις. Ειδικά όταν την τρως για πρώτη φορά, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως θα την ανταποδώσεις. Άλλα όσο αίμα και να βγάλει ο άλλος, μπουκάλια να γεμίσει, η αξία των δικών σου δύο σταγόνων, θα είναι πάντα μεγαλύτερη. Τελικά ίσως το μοριακό βάρος των δακρύων είναι μεγαλύτερο από αυτό του αίματος, που υποτίθεται ότι ρυθμίζει τη βιολογική σου ζωή. Πόνος, δάκρυα, αίμα… Να θυμάσαι πως τίποτα από αυτά δεν ορίζει την ύπαρξη σου. Το κενό θα φροντίσει για αυτό. Κενό όχι με φαινομενικά κριτήρια, κενό όχι για εικονολάτρες. Δεν το βλέπεις το κενό, το αισθάνεσαι. Πάντα θα ξέρεις πως κάτι λείπει και πάντα θα ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει. Άλλωστε, πολλές φορές ο υποκειμενικός ορισμός μιας κατάστασης προκύπτει από το ακριβώς αντιδιαμετρικό του. Στην περίπτωσή μας από το πλήρες. Αυτό που συμπληρώνει ή τελοσπάντων θα ήθελες να συμπληρώνει. Αλλά για να υπάρχει άσπρο, θα υπάρχει και μαύρο. Για να υπάρχει γεμάτο, θα υπάρχει κενό. Ισχυρίζονται πως δε μπορούν να υπάρχουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά σε ένα σύνολο. Άρα, δε μπορείς να είσαι γεμάτος και άδειος με άσπρο και μαύρο; Εσύ ο μέγας ζωγράφος πήρες μια παλέτα με άσπρο και μαύρο και τελικά ξέρεις τι έφτιαξες; Κάτι γκρι. Και ξέρεις που θα βρεις το γκρι; Κάπου στη μέση. Και ξέρεις ποιοι μένουν στη μέση; Αυτοί που φοβούνται να φτάσουν στην κορυφή κι ας πέσουν μετά.

Παραλύεις. Ναι, παραλύεις. Όχι βέβαια, φαινομενικά. Η παράλυση δεν είναι για σένα. Αυτή είναι άσπρη ή μαύρη. Εσύ κατάφερες να φτιάξεις το γκρι. Θυμάσαι; Μάλιστα έμπηξες άτσαλα, στην παλέτα, το πινελάκι σου και τώρα σου φαίνονται όλα γκρι. Χάλασες την αφετηρία σου και τον προορισμό σου και ξαφνικά κάνεις κύκλους ή μάλλον δεν έχεις καν καταλάβει αν πηγαίνεις μπρος ή πίσω. Άσε με να μαντέψω όμως: κοιτάς ψηλά. Μη μου το πεις ξανά αυτό ποτέ. Ξέρεις γιατί; Αν κοιτάς ψηλά ξέρεις τι θα δεις; Ένα μαύρο καμβά με άσπρες πιτσιλιές. Τίποτα γκρι. Δεν είναι παράλογο να πεις πως δεν το είχες προσέξει ποτέ. Δε μπορείς να αρνηθείς την ύπαρξή του, ούτε το ότι εθελοτυφλούσες τόσο καιρό. Απλά ξέχασες τι μπογιές σου δώσανε.


Πανικός: ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική σκέψη και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου, ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις.


Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεσαι πίσω από τη λογική;

I am waiting...

Έχει περάσει καιρός. Το ξέρω. Φταίω. Αλλά σήμερα θέλει να μιλήσει κάποιος άλλος κι όχι εγώ. Εγωισμός λέγεται...

-Έλα, μη ντρέπεσαι... Πες αυτό που ήθελες.


-...

...

...

...

συγγνώμη...

Your burning sun will never rise again...

Απευθείας στο ψητό. Οι Sublime δεν υπάρχουν. Στη θέση του Bradley Nowell (R.I.P) ένας τύπος που ακούει στο όνομα Rome Ramirez, 22 ετών, κιθαρίστας και τραγουδιστής κάποιων Dirty Heads. Και το όνομα των Sublime του 21ου αιώνα: Sublime with Rome.

Καταρχάς, συγχαρητήρια στο φίλο Rome που κατάφερε να κάνει το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς πραγματικότητα: να είσαι στους Sublime. Όχι κακιά φωνή, αλλά για τα δικά μου γούστα αδιάφορη, συμπαθητικός ρυθμικός κιθαρίστας με χλιαρά σόλο άνευ προσωπικότητας και προσωπικής πινελιάς. Αλλά και πάλι μπράβο του! Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας αλλά με διάθεση επαινετική και αρχηγική. Μπράβο του ξανά.

Φτύνω στη μάπα με ροχάλα μεγατόνων τον Eric Wilson και τον Bud Gaugh, μπασίστα και ντράμερ αντίστοιχα των Sublime και δημιουργούς του νέου ανεκδότου. Κακόμοιρες ψυχές ειλικρινά, με τα έπιπεδα της πρέζας στο αίμα να ακουμπάνε νέα επίπεδα, αποφάσισαν να βγάλουν εύκολα φράγκα. Ρε μπινέδες, είδατε τον McCartney με το Ringo Starr να λένε να βρούμε 2 κιθάρες και να κάνουμε πάλι τους Beatles? Να κάνει και ο Dave Grohl ακροάσεις για να βρει τον ανηψιό του Cobain να γίνει ένα καλό live τουλάχιστον. Μεγαλύτερο σεβασμό θα δείχνατε αν πηγαίνατε στον τάφο του Bradley και χέζατε. Δεν είμαι κολλημένος. Δεν έχω πρόβλημα μια μπάντα να αλλάζει κάποιο μέλος που έφυγε είτε από το γκρουπ, είτε από τη ζωή. (βλ. Avenged Sevenfold. Πέθανε ο ντράμερ τους, The Rev, και πήραν τον Portnoy των Dream Theater. Μαγκιά τους.) Όταν μιλάμε για τέτοιους μουσικούς όμως, δεν υπάρχει αντικατάσταση. Μάζι με την απώλεια του ανθρώπου/μουσικού, πεθαίνει και η μπάντα. Έτσι πάει ως ελάχιστος φόρος τιμής.

Φτύνω στη μάπα σας ξανά και ξανά. Και ίσως φτύνω και μένα που πριν από μερικές μέρες ο Green Onion με ρώτησε αν πρέπει να δει τους Sublime with Rome στο Λονδίνο ή να τους μποϊκοτάρει και απάντησα θετικά στο να τους δει.

Περιμένω τους Wolfgang Amadeus Mozart with Yanni...

Και για να μη φανώ υστερικός, δείτε και πείτε:

Κακομαθημένο κωλόπαιδο ετών 26 κλαψουρίζει (δείτε το βίντεο)

Με εκνευρίζουν όλα.

Με εκνευρίζουν όλοι.

Γαμώ το φοιτητηλίκι μετά τα 24.

Γαμώ τη σχολή μου. Ολόκληρη. Με ό,τι και όποιον έχει μέσα. Σα κονσέρβα.

Γαμώ την απροσδιοριστία μου.

Γαμώ τη γκρίνια μου και αυτά που την προκαλούν.

Γαμώ τα μυαλά μου.

Γαμώ τους φίλους.

Γαμώ τους εχθρούς.

Γαμώ τους αγνώστους. Είναι εν δυνάμει τα δύο παραπάνω.

Γαμώ τους μηδενισμούς. Μου και σας.

Γαμώ το χιούμορ το δικό μου.

Γαμώ το χιούμορ αυτών που με βλέπουν και γελάνε. Είτε το θέλω, είτε όχι.

Γαμώ τις εξόδους.

Γαμώ το μιζέριασμα στο σπίτι.

Γαμώ τις ρήσεις περί απλότητας της ζωής.

Γαμώ όσους τη ζουν έτσι. Τους γαμώ έστω και αν το πιστεύουν.

Η ζωή είναι μη γραμμική. Έχει δυναμικές συνθήκες.

ΤΗ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.

Γαμώ τα φυτουκλιάρικα σχόλιά μου.

Πάω να κατουρήσω.(λαϊκή απαίτηση)

Ζητώ ένα Ζήτω επειγόντως.

Ας βρούμε κάτι να γιορτάσουμε.

Same Old Changes

Πιστεύω στην τύχη. Όχι στις συμπτώσεις, αλλά στην καθαρή τύχη. Κατά πάσα πιθανότητα, είμαι λάθος και η εκτίμηση μου αυτή απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα. Μ'αρέσει μερικές φορές όμως να με εκπλήσσει η πραγματικότητα, εύχαριστα ή δυσάρεστα. Δε θα το ονομάσω τύχη αυτό. Ίσως εκπλήξεις του καθημερινού προγράμματος. Έχουν την πλάκα τους όμως.

Η σημερινή ήταν η φθινοπωρινή μέρα. Η πρώτη του Σεπτέμβρη. Το βουνό του χειμώνα ξεκινά. Η πρώτη πέτρα μπήκε σήμερα, ή όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου: "pieces of rock"...

define (swe-e-at) misery

17 Αυγούστου 5:36 π.μ

room temperature: 30-ish °C

cooling device: fan

ιστορικό παρελθόν: έχεις δοκιμάσει πετυχημένα να κοιμηθείς αλλά το βιολογικό ξυπνητήρι μπέρδεψε τις ώρες Ελλάδας με αυτές της Κορέας και την ανάγκη για ύπνο με βασανιστήρια που θα ζήλευαν στη βόρειο Κορέα...δεν ξυπνάς 10 το πρωί, αλλά τρεις παρά, μιάμιση ώρα αργότερα απ'την ώρα που ξάπλωσες. Το μάτι δε κλείνει και τσούζει επίσης. Αυτό το σπαστικό τσούξιμο που σου θυμίζει ότι ξύπνησες απότομα και ότι δε κοιμήθηκες. Παρόλα αυτά προσομοιάζει αυτό της γαρίδας και αρνείται να κλείσει.

Πρέπει να κάνεις κάτι όμως. Όχι ταινία. Too much...

Δουλειά για πανεπιστήμιο

ναιαιαιαι....

Κάνεις κάτι, δεκτό αυτό. Παρόλα αυτά δεν πιάνεις και Peak στην απόδοση (εννοείται)

Διακοπές;

Δε πήγες.

Θα πας;

πφφφφ...κοίτα λίγο να φτιάξεις τα διαγράμματα και τα λέμε μετά ρε αυτά (σημάδια σχιζοφρένειας)

Ντάξει ομως:

Όταν καταλήξεις να κοιτάς το screensaver του pc σου (σοφά διαλεγμένο) στη συνδεδεμένη με αυτό καινούρια σου τηλεόραση (μεγειές μεγειέεεες) με μουσική υπόκρουση ενα box set της trojan με traditional ska (αντί για αντικαταθλιπτικά που λέει ο λόγος βρε αδερφέ) κάνοντας ένα τσιγάρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι, να ξέρεις ότι ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν υπάρχει πρόβλημα.

Όταν όμως σκας χαμόγελο ικανοποίησης μετά από όλα αυτά;;;;;;;

La Mer

Είναι μερικές φόρες που η μουσική είναι το μόνο μέσο που μπορείς να εκφραστείς. Περισσότερες οι φορές που εκφράζεσαι μέσα από ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που άκουγες παλιά και χαλάρωνες. Ένα τραγούδι που και τώρα σε χαλαρώνει, αλλά σε κάνει να νιώθεις και περίεργα που έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που το πρωτάκουσες.






Χαλαρώνω και θυμάμαι. Θυμάμαι και χαμογελάω πικρά...

αναχώρηση

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Αύριο εμείς φεύγουμε πάντως... 

Σας ευχαριστώ όλους.

Από τα ομορφότερα πράγματα στην ιστορία της ύπαρξης, είναι η πράξη του έρωτα. Έρωτας με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, με κάποιο άτομο που απλά σου άρεσε εμφανισιακά, με κάποιο άλλο άτομο που σε έφερε σε εγκεφαλικό οργασμό και τώρα ψάχνεις και την κλασσική μορφή αυτού, με κάποιο άτομο του αντίθετου φύλλου, με κάποιο του ίδιου φύλλου. Όπως και να έχει, κοινός παρονομαστής είναι η επιθυμία δύο ανθρώπων για σεξ.

Δηλαδή να θέλουν και οι δύο. Όχι ο ένας. Από κοινού απόφαση δηλαδή. Σωστό - Ολόσωστο!


Για αυτό το λόγο ακριβώς, παρακαλώ πολύ, σταματήστε όλοι σας να με γαμάτε ρε πούστη μου!! Δε θέλω άλλο! Δεν ήθελα από την αρχή! Όταν σου γαμιούνται όλα και νομίζεις πως δεν πάει χειρότερα, κάποις καβλωμένος που δε χύνει ποτέ, θα έρθει να ξεφορτώσει το χρόνια αποθηκευμένο σπέρμα του πάνω στη μούρη σου. Να σου γαμηθούν όλα σε σημείο που να αναθεωρείς τα πάντα.


Δυστυχώς δεν είμαι γυναίκα. Θα διεκδικούσα επίδομα πολύτεκνης μητέρας, προστάτιδας οικογενείας.

άστρα

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.
Άμα σηκώσετε τη νύχτα
το κεφάλι σας θα τις ιδείτε
τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός
ντουμάνι και φτυσιές
κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος
στάχτες κι αποτσίγαρα).

-- Χρήστος Μπράβος, απο την ποιητική του συλλογή "Ορεινό Καταφύγιο", Τυπογραφείο "Κείμενα", Αθήνα 1983

Ναι, κάπως βαρύ για καλοκαίρι, αλλά έλα που είναι η εποχή που μπορούμε οι περισσότεροι να βρεθούμε σε μέρη που τα άστρα διακρίνονται... Και άμα κρατήσεις μόνο την πρώτη στροφή η εικόνα είναι όμορφη, όχι;

via

all rise please

Συνειδητοποίησα ότι μία από τις μπάντες που έχω τιμήσει δεόντως τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει, όχι την κατηφόρα, αλλά έχει μπει σε μια περίεργη βαρετή ευθεία και δε νοιώθω να καταλήγει πουθενά.

Πρακτικά: χέστηκα αλλά παρατήρησα μετά "λύπης" δύο πράγματα που με διαχωρίζουν πλέον από αυτό το συγκρότημα

1. Έδωσε τραγούδι σε αυτό το πράγμα (που είχε και άλλα δύο πράγματα πριν)

2. Δημιουργεί πλέον εθνικούς ύμνους. Σοβαρά. Ενώ δε νοιώθω πατριώτης, θα θελα πολύ να'μαι πολίτης στη χώρα για την οποία γράφουν. Να παίζω στην εθνική της ομάδα (ποδοσφαίρου κατά προτίμηση) και να ακουμπάω με το δεξί μου χέρι την καρδιά καθώς θα παίζει ο εθνικός μας ύμνος...

good times

από τις φωτογραφίες που υπάρχουν για να ξαποσταίνει το βλέμμα.


φώτο

επιχειρήματα αλκοολισμού

I sat down on the couch. Getting drunk was good. I decided that I would always like getting drunk. It took away the obvious and maybe if you could get away from the obvious often enough, you wouldn't become obvious yourself.

-- Charles Bukowski, 'Ham on Rye'

Ευριά, η = δέντρο φυλλοβόλο, φέρoν 50ευρα

1.5 ευρώ το 1 λίτρο βενζίνης

1 ευρώ το 1.5 λίτρο νερού



Όταν αυτό που πίνει το αμάξι σου κοστίζει περισσότερο από αυτό που πίνεις εσύ, τότε κάτι πάει στραβά...

...

Αγαπημένο μου Specialized P1,

δεν ξέρω ποιος πούστης σε έχει τώρα αλλά θέλω να του γαμήσω τον κώλο.

πουρισμ

Άλλη μια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας (Μαυρομιχάλη & Ναυαρίνου). Αποτελεί έργο του αρχιτέκτονα Βασίλειου Δούρα και ανήκει στις διαυγέστερες εκφράσεις του ελληνικού μεσοπολεμικού μοντερνισμού (1936). Πρόκειται για μία κατασταλαγμένη απόδοση συνθετικών και μορφολογικών κανόνων του κεντροευρωπαϊκού μοντέρνου κινήματος με χαρακτηριστικά στοιχεία την καθαρά κυβιστική διάρθρωση και τον τονισμό της οριζόντιας διάστασης μέσω της διάταξης των ανοιγμάτων. Στη συνάντηση των δύο όψεων υπάρχουν τα χαρακτηριστικά γωνιακά παράθυρα.

Η πολυκατοικία καταπονήθηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο του εμφυλίου και η πλευρά της οδού Μαυρομιχάλη κάηκε σχεδόν ολοσχερώς την εποχή των Δεκεμβριανών (1944). Το 2008 όμως δεν άντεξε τη βάναυση ανακαίνιση του υπουργείου πολιτισμού, το οποίο έκρινε σκόπιμο να επικαλύψει το κτίριο με μια γελοία μοβ πλαστική μπογιά χάριν ‘εκσυγχρονισμού’.

someone has to care

out on the streets where I grew up

first thing they teach us:

"not to give a fuck"

that type of thinking can get you nowhere

someone has to care

The Roots, "How I Got Over"

πάντα επίκαιροι

φωτο

δεν

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός...





φοβάμαι

paranoid much?

Σε γενικές γραμμές θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που λέμε "καλό" παιδί. Γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν εμένα; Το υπόλοιπο ποστ θα αναλωθεί σε μια ανάλυση δυο χιλιάδων λέξεων της βάρβαρης καθημερινότητας που βιώνω σε αυτή την άτιμη ζωή.

Ή και όχι.

Οι κακοί είναι στη φυλακή και απλά ήθελα να ξεκινήσω το ποστ κάπως αστεία. Χα, χα.

Το μόνο που ήθελα να μοιραστώ είναι το φαινόμενο μιας μίνι μουσικής παράνοιας που βίωσα τις πρωινές ώρες αυτής της δροσερής ημέρας.

Ξυπνάω, δηλαδή, και όπως πάντα πρώτη κίνηση είναι να μπει μια μουσική επένδυση στις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Σκέφτομαι να ξεκινήσω με κάτι ήρεμο, και βάζω έναν απ' τους ήρεμους δίσκους του John Coltrane, το Lush Life το οποίο ξεκινάει με το Like Someone in Love. Μετά όμως σκέφτομαι οτι θέλω κάτι πιο upbeat και το γυρνάω στη δισκάρα που είχε βγάλει ο Trane με τον Kenny Burrell*, η οποία ανοίγει με το be-bop standard Freight Trane.

*με το εξαιρετικά ευφάνταστο όνομα 'Kenny Burrell & John Coltrane'.

Ε, κι εκεί που ακούω τη τζαζούλα μου, συνειδητοποιώ οτι θέλω να το γυρίσω σε ελληνικά και συγκεκριμένα στο Χωρίς Επίκληση των Κόρε. Ύδρο (καλύτερο ελληνικό κομμάτι του 2009 άνετα). Ε, και μιας και μπήκαμε σε αυτό το κλίμα, επόμενο βήμα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις*, οπότε να σου το Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι και το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής.

*δείτε και αυτό το πολύτιμο ποστ του inverted_a για τον Μάνο.

Ε, κι εκεί που πίστεψα πως βρήκα τι μουσική θέλω να ακούσω, ξαφνικά μου κολλάει στο μυαλό μια μελωδία πνευστών που έχω να ακούσω απ' το λύκειο. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά ήθελα απελπισμένα να ακούσω το Everything Sucks των Reel Big Fish.

Η μέρα προβλέπεται συναρπαστική


φωτο

εσύ κι η καρδούλα σ'

Δηλαδή μιας και πιάσαμε τα ποστ που μιλάνε για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μας όταν ανοίγουμε τα μάτια μας, εγώ πλέον δικαιούμαι να μιλήσω για τους γλυκούς ήχους που φιλοξενεί το μυαλό μου προτού κλείσω τα μάτια μου*.

Για κάποιο λόγο λοιπόν τώρα σκαλώνω με το φρέσκο χιτάκι αυτού του σέρφερ που έγινε μουσικός στα γεράματα. Ναι του Jack Johnson. Ε ναι, το ξέρω πως δεν είναι κουλτούρα, ούτε χιπ, ούτε Gaga, ούτε τίποτα. Κοινώς δεν του αξίζει ποστ σε ελληνικό μπλογκ. Έχουμε και ένα επίπεδο...

Αλλά τι να γίνει που αυτές οι απλές μελωδίες σου τρώνε το μυαλό όταν σαπίζεις απ' τη ζέστη της πόλης και βλέπεις το βίντεο με τον τύπο να κάνει σερφ. Δηλαδή δώστε μου ένα σπίτι στα νότια προάστια παρακαλώ, θέλω κι εγω να είμαι απο αυτούς. Να μαι στη φάση.

Ευχαριστώ.


*δηλαδή όταν πάω να κοιμηθώ, δεν είναι μεταφυσικό το ποστ.

Ωχ αδερφάκι μου με αυτά τα ξενύχτια...

Το περασμένο Σάββατο είχα δουλειά αρκετή. Για τη διπλωματική μου (κλασσικά). Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου discovery (παγκάκια) και μου πρότεινε να κατέβουμε προς γκάζι. Το καθήκον όμως πήρε για ακόμα μια φορά προτεραιότητα. Κάθισα σπίτι μου με σκοπό να διαβάσω...Παρόλα αυτά λίγη ώρα μετά ενώ ήθελα να κατέβω μαζί τους, δε πήγα καθότι Σάββατο στο γκάζι και χωρίς παρέα στο αμάξι μέχρι να βρεις να παρκάρεις φαντάζει απίθανο. Σε μία περιπτερίσια μπύρα όταν θα γύριζαν οι φίλοι απ' τη διασκέδασή τους, δε θα λεγα ποτέ όχι. Έτσι και έγινε λοιπόν:

Κατά τις 4:30 ήμουν στο παγκάκι δίπλα απ' το γνωστό περίπτερο και έπινα τη μπύρα μου με discovery και longwagon αναπληρώνοντας έστω και λίγο το κενό της χαμένης μου διασκέδασης...

Το περίπτερο αυτό αποτελεί φοβερό κόμβο, ειδικά τις πρώτες πρωινές ώρες...καθώς περνάνε από αυτό παντός τύπου ξενύχτηδες οι οποίοι είτε άθελα τους (μέσω δικής μας παρατήρησης) είτε ηθελημένα μοιράζονται τις ιστορίες τους. Αυτή τη φορά ένα άσπρο fiat cinquecento έκανε την εμφάνισή του, και μαζί με αυτό μια ακόμα personna.

Δε το πάρκαρε...απλά το άφησε διαγώνια στο δρόμο και βγήκε χωρίς να σβήσει τη μηχανή. Μας κοίταξε αρχικά με ύφος καχύποπτο και πήγε προς το περίπτερο. Το αν τρέκλιζε απ' το ποτό ή είχε θέμα με το περπάτημα ήταν θέμα συζήτησης. Κάθισε στο παγκάκι δίπλα μας και προσπάθησε δις να ανοίξει ένα πακέτο τσιγάρα το οποίο πέφτοντας κάθε φορά, αύξανε τις πιθανότητες το πρόβλημα στο περπάτημα να ήταν αποτέλεσμα ποτού.

"Δε το σβήνω για να μη μου τελειώσει η μπαταρία" είπε απαντώντας στα διακριτικά βλέμματα απορίας μας για την αναμμένη μηχανή του."Σε λίγο θα πάρω μεταχειρισμένη μπαταρία, με 15 ευρώ...δεν έχω πολλά λεφτά τώρα μωρέ...είμαι εδώ και κάτι μήνες άνεργος και δεν έχω μία...με δανει....όχι με δανεικά...αλλά ζω δύσκολα". (Ε=εμείς, Α=αυτός ο άγνωστος)

Ε:"Κουράγιο ρε φίλε...τι δουλειά κάνεις;"

Α:"Security δουλεύω. Αλλά δεν έχει δουλειά.."

E:"Δοκίμασες σε κανένα club τώρα που ναι και καλοκαίρι;"

A:"Μπάαα....με νύχτα μη μπλέκεις καλύτερα...έχω και ένα σπίτι στην Κεφαλλονιά και δικό μου σπίτι εδώ..."

E:"Και γιατί δε πας Κεφαλλονιά;Να βρεις για τη σεζόν δουλειά σε κάποιο ξενοδοχείο;"

A:"Να πάω Κεφαλλονιά λες ε;"

E:"..."

A:"Μύκονο λέτε να είναι καλύτερα ρε παιδιά;"

E:"...έχεις δικό σου σπίτι Μύκονο;"

A:"όχι"

E:"Ε, δε σε συμφέρει..."

A:"Δε με συμφέρει λες ε;"

E:"..."

Μας είπε ότι συζούσε με κάποιο άτομο και όταν το αναφέραμε σαν ενισχυτικό για τη δύσκολη εποχή που περνάει, εκείνος με μορφασμό μας είπε ότι απλά συζεί και έχει παραπάνω γκρίνια.

Διαπιστώθηκε από όλους μία έλλειψη διάθεσης για να βρει δουλειά καθώς το "από βδομάδα θα δούμε τι θα κάνω" ήταν συχνά χρησιμοποιούμενη φράση που δημιουργούσε σχήμα οξύμωρο με το απελπισμένο της κατάστασης που περιέγραφε. Τελικά μια κερασμένη μπύρα ήταν το καλύτερο που νοιώσαμε ότι κάναμε γι' αυτόν. Οι συμβουλές μας ως 25χρονα θα ήταν αφύσικο εκ πρώτης άποψης να έχουν αποδέκτη ένα 40χρονο και να πιάνουν τόπο λόγω έλλειψης εμπειρίας. Εδώ ο λόγος δυστυχώς,ΜΑΛΛΟΝ, ήταν ο ωχαδερφισμός..

Matt Skiba was a member of The Church of Satan

Πολλές φορές τυχαίνει να ξυπνάω με κάποιο τραγούδι στο μυαλό μου. Ποιες πολλές φορές δηλαδή? Καλυτέρα να πω πως μερικά πρωινά σηκώνομαι και το μυαλό μου είναι άδειο. Συνήθως άκυρα τραγούδια από ρεμπέτικα μέχρι έντεχνα Σερβοκροάτικα.

Τελευταία όμως, το μυαλό μου κολλάει αυτόματα σε μια μπάντα που αγαπούσα κι εγώ σαν έφηβος. Alkaline Trio είναι το όνομα. Punk η μουσική τους, με γερές δόσεις από pop τελευταία, μεγάλες ποσότητες φοβερών μελωδιών γενικότερα και μπόλικη αλητεία διαχρονικά. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση όμως δεν είναι το ταλέντο και η ποιότητα της μπάντας, αλλά το γιατί υποσυνείδητα έχω κολλήσει εκεί τελευταία χωρίς να ακούω έντονα μουσική τους. Άβυσσος το θολωμένο μου μυαλό...

Mercy me, Queen of Pain, Madame Me, Radio, Maybe I'll Catch Fire. Νομίζω πως το κούτελο μου έχει γίνει playlist και η πλάτη μου παρτιτούρα. Δε νιώθω άσχημα ούτε καν ντρέπομαι γι'αυτό. Ίσως λίγο για τους γείτονες που δε νομίζω να εύχονται πότε θα ξυπνήσει ο "γάιδαρος που ακούει μουσική στη διαπασών" από το διπλανό διαμέρισμα. Αλλά πραγματικά, είναι από τις λίγες φορές που θεωρώ πως κάνω περισσότερο καλό παρά κακό στα απαίδευτα αυτιά τους.

Ούτως ή άλλως, τι άλλο να κάνεις ένα πρωί όταν "most exciting thing I do, hang halfway out a third floor window, throw lit cigarettes down. And maybe I'll catch fire..."

ρασιοναλ

Η πολυκατοικία αυτή βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (Βας. Σοφίας και Λαμψάκου) απέναντι από την Αμερικάνικη πρεσβεία. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Γεώργιου Κοντολέοντος και αποτελεί μία από τις αυθεντικότερες εκφράσεις του μοντερνισμού στην Αθήνα του μεσοπολέμου (1932-34). Βασική καινοτομία ήταν η απόφαση του αρχιτέκτονα να στρέψει την πρόσοψη της πολυκατοικίας και τους επιμήκεις εξώστες προς τη δευτερεύουσα οδό Λαμψάκου, μία κίνηση αλτρουισμού στο κέντρο της Αθήνας. Δεν επιζητά να υπερισχύσει των κτιρίων που έχει δίπλα του, ή που επρόκειτο να κτισθούν αλλά αντιθέτως να συνδιαλλαχθεί με την πόλη και φυσικά τους χρήστες της με τρόπο ήπιο. Μάλιστα μια συνολική αίσθηση λιτότητας και ευρυθμίας, το συνοδεύει, προδίδοντας μια παραπληρωματική διάσταση στη φυσιογνωμία του. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα κτίρια που το περιβάλλουν και σίγουρα θα καταλάβει τι εννοώ… Προσωπικά, κατατάσσω το κτίριο στις στοχαστικότερες μορφές της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής.

Κάπως έτσι ενεργοποιείται ο γνήσιος ρόλος της αρχιτεκτονικής και αναδεικνύεται η κοινωνική και ηθική της διάσταση, που στις μέρες μας θα όφειλε – νομίζω – να αποτελεί κυρίαρχο διακύβευμα..

Ο ίδιος ο αρχιτέκτονας δήλωνε:

‘Η απλοποίηση δεν είναι παράλειψη αλλά συγκέντρωση και αφομοίωση των εντυπώσεων.’
Γ. Κοντολέων (1896-1952)

-

Χειρότερο

όλων

είναι

η

ΑΠΑΘΕΙΑ

φωτο

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας #2

Ένα από τα στοιχεία που κάνουν την 'Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας' του Bertrand Russell απολαυστική είναι ο συγγραφέας της. Πολλοί θα επέμβουν παρατηρώντας πως σε μια Ιστορία ο συγγραφέας δεν πρέπει να έχει ενεργό ρόλο. Σύμφωνοι, αλλά ο Russell κάνει τόσο ενδιαφέροντα σχολιασμό που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Μπορείς, φυσικά, να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, αλλά η οξυδέρκειά του, η ευφυΐα του και το πνεύμα του κάνουν πιο πλούσια την ανάγνωση. Τουλάχιστον για εμένα που τα πολύ "αποστειρωμένα" κείμενα με κουράζουν.

Το άλλο σημαντικό στοιχείο είναι πως ο Russell υπήρξε ένας αρκετά σημαντικός μαθηματικός, με σημαντικότερη την ανακάλυψη αυτού που πλέον ονομάζεται "παράδοξο του Russell" η οποία υπήρξε σταθμός στην ιστορία της προσπάθειας θεμελίωσης των μαθηματικών. Η μαθηματική του σκέψη (και η αγάπη του προς τον μαθηματικό κλάδο που ονομάζεται "λογική") είναι φανερή στο κείμενο, όπου αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα ορθολογικά, προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να φτάσει σε αποδείξεις. Για παράδειγμα, στο επόμενο απολαυστικό απόσπασμα ο Russell δείχνει γιατί η δημοκρατία είναι το μοναδικό αποδεκτό πολίτευμα - τουλάχιστον σε σχέση με οποιοδήποτε πολίτευμα που βασίζεται σε έναν ή περισσότερους "πεφωτισμένους" ηγέτες. Το απόσπασμα παρατίθεται ως σχολιασμός στην πολιτική θεωρία του Πλάτωνα, η οποία βασίζεται σε μια "σοφή αριστοκρατία":

Δύο γενικά προβλήματα προκύπτουν, αν αντιμετωπίσουμε τον Πλάτωνα απο την άποψη των σύγχρονων ιδεών. Το πρώτο είναι: υπάρχει πράγματι αυτό που αποκαλούμε "σοφία"; Το δεύτερο είναι: αν υποθέσουμε οτι υπάρχει, μπορεί να επινοηθεί ένα πολίτευμα που θα της αναγνώριζε πολιτική εξουσία;

Η "σοφία", κατά την έννοια που υπονοεί ο όρος, δεν είναι καμιά εξειδικευμένη ικανότητα, όπως αυτή που διαθέτει ο παπουτσής, ο γιατρός ή ο στρατιωτικός. Πρέπει να είναι κάτι πιο γενικό, μιας και βοηθάει τον άνθρωπο, όταν την έχει, να κυβερνά συνετά. Νομίζω οτι ο Πλάτων θα μπορούσε να πει οτι συνίσταται στη γνώση του καλού, και θα μπορούσε να συμπληρώσει τον ορισμό του με το σωκρατικό δόγμα οτι κανένας δεν αμαρτάνει με επίγνωσή του, απ' όπου συνεπάγεται οτι όποιος ξέρει τι είναι καλό κάνει και το σωστό. Σε μας η άποψη αυτή φαίνεται εντελώς ανεδαφική. Θα ήταν περισσότερο φυσικό να πούμε οτι υπάρχουν αντίρροπα συμφέροντα και ότι ο πολιτικός πρέπει να προσπαθεί να πετύχει τον καλύτερο δυνατό συμβιβασμό μεταξύ τους. Τα μέλη μιας τάξης ή ενός έθνους μπορεί να έχουν κοινό συμφέρον, συνήθως όμως το συμφέρον ετούτο θα έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα άλλων τάξεων ή εθνών. Υπάρχουν, αναντίρρητα, μερικά συμφέροντα κοινά σε όλη την ανθρωπότητα σαν σύνολο, αλλά δεν επαρκούν για να καθορίσουν μια πολιτική δράση. Ίσως να επιτευχθεί αυτό κάποτε, στο μέλλον, αλλά ασφαλώς όχι όσο θα υπάρχουν πολλά κυρίαρχα κράτη. Αλλά και τότε ακόμα το δυσκολότερο πρόβλημα στην επιδίωξη του γενικού συμφέροντος, θα συνίσταται στην επίτευξη συμβιβασμού των εχθρικών ειδικών συμφερόντων.

Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως υπάρχει αυτό που λέγεται "σοφία", υπάρχει μήπως μορφή πολιτεύματος που να μπορεί να παραδώσει την κυβέρνηση στον σοφό; Είναι φανερό πως οι πλειοψηφίες, όπως και οι γενικές σύνοδοι, μπορούν να πλανώνται, και πράγματι αυτό συνέβη συχνά. Οι αριστοκρατίες δεν είναι πάντοτε σοφές· οι βασιλιάδες συχνά είναι επιπόλαιοι· οι Πάπες, παρά το αλάθητό τους, διέπραξαν σοβαρότατα σφάλματα. Και θα βρεθεί κανείς να προτείνει την ανάθεση της εξουσίας στους πτυχιούχους των Πανεπιστημίων ή στους καθηγητές της θεολογίας; Ή σε ανθρώπους που γεννήθηκαν φτωχοί και πέτυχαν να κάνουν μεγάλες περιουσίες; Είναι φανερό πως καμία νομικά καθορισμένη επιλογή πολιτών θα ήταν στην πράξη σοφότερη απο το σύνολο.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς οτι οι άνθρωποι θα ήταν ικανοί να αποκτήσουν πολιτική σοφία με κατάλληλη προπαιδεία. Αλλά θα προέκυπτε τότε το πρόβλημα: ποιά είναι η κατάλληλη προπαιδεία; Κι αυτό θα κατέληγε πάλι σε κομματικό ζήτημα.

Έτσι, το πρόβλημα της επιλογής "σοφών" ανδρών και της ανάθεσης της κυβέρνησης σε αυτούς, παραμένει άλυτο. Και αυτό αποτελεί το τελικό επιχείρημα υπέρ της δημοκρατίας.

πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου
φωτο

διαβάζοντας ιστορία της φιλοσοφίας

Αθήνα, 399 π.Χ. Δίκη του Σωκράτη. Η δίωξη βασίζεται στην κατηγορία ότι ο Σωκράτης  ήταν άθεος (ή πως πίστευε σε δικούς του θεούς) και αυτό που θα λέγαμε τώρα "διαφθορέας συνειδήσεων".

Στην πραγματικότητα βέβαια η αιτία της εχθρότητας εναντίον του ήταν ότι τον θεωρούσαν συνδεδεμένο με το αριστοκρατικό κόμμα.

Την ώρα της δίκης λοιπόν, ο Σωκράτης εξετάζει τον κατήγορό του Μέλητο, τραγικό ποιητή ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του "καλό άνθρωπο και αληθινό πατριώτη". Τον ρωτάει λοιπόν ο Σωκράτης, ποιοί είναι εκείνοι που κάνουν καλύτερους τους νέους; Ο Μέλητος στην αρχή αναφέρει τους δικαστές· κατόπιν, με την επιμονή του Σωκράτη, φτάνει, από σκαλί σε σκαλί, να πει πως όλοι οι Αθηναίοι, εκτός απ' τον Σωκράτη, βελτιώνουν τους νέους, και σ' αυτό απάνω συγχαίρει ο Σωκράτης την πολιτεία για την καλή της τύχη.

Είχε χιούμορ ο μπαγάσας.



πηγή: Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Bertrand Russel, μτφρ. Αιμ. Χουρμουζιου

IDeals

Τις προάλλες κατέβηκα στο κέντρο και είχε πορεία. Προκειμένου να φτάσω στον προορισμό μου, αναγκάστηκα να διασχίσω πεζός τον κύριο όγκο των διαδηλωτών και ξέρεις τι παρατήρησα;

Είδα μπάτσους με παλούκια στα χέρια, είδα και αριστερούς με παλούκια στα χέρια, είδα και αναρχικούς με παλούκια στα χέρια, είδα και φασίστες με παλούκια στα χέρια και πάει λέγοντας…

Προσπέρασα και πήγα να κάνω τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας, από περιέργεια, επέλεξα να ακολουθήσω την ίδια διαδρομή και ξέρεις τι παρατήρησα;

Είδα μπάτσους με αίματα στο κεφάλι, είδα και αριστερούς με αίματα στο κεφάλι, είδα και αναρχικούς με αίματα στο κεφάλι, είδα και φασίστες με αίματα στο κεφάλι και πάει λέγοντας…

Κάτι δεν πάει καλά..

Σκέφτομαι ότι μάλλον δεν πρέπει να εντάσσεσαι, πρέπει να αδιαφορείς για τα κινήματα. Να κάνεις κάτι αν είναι δυνατόν για να σωθείς, κάτι για να αντισταθείς στα πράγματα του συρμού, στη χυδαιότητα. Προσωπικά, θέλω να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Να μου δίνει χαρά ζωής αυτό που κάνω..

Σημαντική υποσημείωση: Στην πραγματικότητα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ξύλο.
Αλλά το γνήσιο και αυθεντικό ξύλο. Όχι αυτό το πράγμα, το μπάσταρδο..

Και τι έγινε...?

Προσπαθώ να δώσω ένα τίτλο σε διάφορες καταστάσεις που ζω καθημερινά. Ένα τίτλο γενικό που θα μπορούσε να τα συμπεριλάβει όλα και να αποκλείσει αυτά που πρέπει με το αντίθετο της έννοιάς του. Δεν είναι εύκολο. Σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο υπολόγιζα. Την απόλυτη επιτυχία και ευστοχία ήξερα πως δε θα την καταφέρω, μιας και πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτο για τίποτα. Ωστόσο, νομίζω πως έφτασα αρκετά κοντά με μία λέξη να προσεγγίσω και να "βαφτίσω" αυτά που ήθελα.

Νεκρό. Αυτή είναι η λέξη. Τα περισσότερα πράγματα μπορώ να τα παραθέσω κάτω από αυτή. Η βραδινή Αθήνα τις καθημερινές? Νεκρή. Η επικοινωνία των ανθρώπων, σε τυπικά επίπεδα -δεν θα είχα την απαίτηση να συζητάνε όλοι περι κοινωνιολογίας, ιμπεριαλισμού, φυσικής ανάπλασης και περί προλεταριάτου-, πως χαρακτηρίζεται? Νεκρή. Η διάθεση για αλλαγή ή έστω η όρεξη να απαλλαγείς από βάρη που έχεις μέσα και πάνω σου? Νεκρή. Ό,τι κρατάς κι αγαπάς αυτόματα μπαίνει στην κατηγορία του "ζωντανού". Δε θα γεμίσω το κείμενο αισιοδοξία όμως, μιας και δε μου περισσεύει για να μπορέσω να τη μοιραστώ.

Το κείμενο είναι μίζερο. Θες ο καιρός που θυμίζει Οκτώβρη? Θες η ρουτίνα που σάπιζει ό,τι όμορφο και γραφικό κρατώ μέσα μου? Όλα μαζί σίγουρα. Θα μου πεις "μικρός είσαι, όλα αλλάζουν". Όχι ρε φίλε, όπως έστρωσες θα κοιμηθώ, όπου έφαγες θα φάω και όπου πλύθηκες, θα πλυθώ.

Μάλλον έκανα λάθος... Και με το να συμπαθείς το νεκρό βολεύεσαι. Ζήτω το τσιμέντο, ζήτω ο θυμός, ζήτω η πλήξη, ζήτω η μιζέρια, ζήτω τα λάθη, ζήτω ο χαμένος χρόνος.

-Πιάσε ένα ποτήρι ακόμα, θα κάτσω κι άλλο...

ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ!ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ!

Λοιπόν:

2009/12/08:

Η Κίνα προχωρά ,κατόπιν καταδίκης το 2005, στην εκτέλεση του Yang Yanming , εμπόρου κινητών αξιών ( δε ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, βοηθήστε ) για υπεξαίρεση χρημάτων. Ο Yang Yanming αποτέλεσε το πρώτο άτομο στη βιομηχανία που υπέστη αυτή την ποινή, ενώ τα λεφτά που υπεξαίρεσε ακόμα αναζητούνται καθώς ο ίδιος δεν αποκάλυψε τίποτα όσον αφορά την τύχη τους...Το ποσό για το οποίο μιλάμε είναι 9,52 εκατομμύρια δολλάρια (δηλαδή 7,76 εκατομμύρια ευρώ αν γινόταν σήμερα το σκάνδαλο)

2010/03/25:

Στην Κίνα εκτελείται ο 46χρονος δημόσιος υπάλληλος (πρωην διευθυντής σε κάποια υπήρεσία-υπουργείο) Li Shubiao για υπεξαίρεση χρημάτων από το κρατικό ταμείο. Αυτός τα ξόδεψε 18 εκατομμύρια δολλάρια (περίπου 14.6 εκατομμύρια ευρώ) σε προσωπικές του επενδύσεις τζόγο κτλ

Λοιπόοον....

Ντάξει έχετε καταλάβει προφανώς που το πάω, οπότε δε χρειάζεται να γίνω γραφικός με το να συγκρίνω με εμάς και όλα τα αντίστοιχα σκάνδαλα (siemens, δημόσια κτλ κτλ)...πρόκειται στη δικιά μας περίπτωση για περισσότερα λεφτά στις πιο πολλές υποθέσεις και τους συνειρμούς αυτούς κάντε τους και μόνοι σας, ήδη πιστεύω βοήθησα αρκετά (ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΟΜΩΣ).

Οπότε ας γελάσουμε λίγο!

2010/05/17:

Φορολογικό σκάνδαλο Βοσκόπουλου-Γκερέκου

Εδώ πρόκειται για 5,5 εκατομμύρια ευρώ (συγκρίνετε ποσά με πάνω :P))

Ε ρε και να ήταν κινέζοοοος...(να μπείτε στο link)

Ε ΡΕ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ!

ξέρω τι θα λέτε τώρα:

απαράδεκτα πράγματα!Ναι απαράδεκτα όντως...και επειδή λειτουργώ με συνειρμούς, i define οπτικοακουστικά απαράδεκτα

συγγνώμη...

Ήταν εννιά το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Τον ξύπνησαν αλλά όπως πάντα, είπε ότι δεν κοιμόταν. Δεν είναι ευγενικό. Απλά προσπάθησε να κάνει τη φωνή του κανονική με αποτέλεσμα να ακούγεται σαν ηλίθιος.
Ετοιμάζεται, παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγαίνει από το σπίτι. Προς έκπληξή του, αντιλαμβάνεται ότι τον έχουν κλείσει και δεν μπορεί να ξεπαρκάρει. Δεν κάνει όμως τίποτα, περιμένει. Μετά από μισή ώρα εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, πετάει μία συγγνώμη και μία καλημέρα και φεύγει. Δε βγάζει κουβέντα. Δεν είναι ευγενικό.
Οδηγεί στην κίνηση και ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Δίπλα του, σταματάει ένας ‘κάβουρας’ έχοντας στη διαπασών τη μουσική. Τον ενοχλεί φοβερά όταν συμβαίνει αυτό, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν είναι ευγενικό.
Φθάνει κοντά στην τράπεζα και ψάχνει να παρκάρει. Μετά από μισή ώρα, βρίσκει επιτέλους μία θέση. Την προσπερνά, ‘βάζει’ αλάρμ και ετοιμάζεται να παρκάρει. Ο από πίσω, το βάζει με τη μούρη. Δε λέει τίποτα, όμως. Δεν είναι ευγενικό.
Μπαίνει αλαφιασμένος στην τράπεζα και αντικρίζει μια τεράστια ουρά. Περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Συνειδητοποιεί πως η ουρά μπροστά του αντί να μικραίνει, όλο και μεγαλώνει. Δε λέει τίποτα σε κανέναν. Δεν είναι ευγενικό.
Αφήνοντας την τράπεζα, αποφασίζει να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του. Έτσι, χωρίς λόγο. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκανε κάτι τέτοιο. Μία βερμούδα θέλει. Τίποτα το φοβερό. Τη βλέπει στη βιτρίνα και τη φαντάζεται ήδη επάνω του. Τέλεια. Ρωτάει για το νούμερό του. Ο υπάλληλος θέλει να πουλήσει και πουκάμισο και παπούτσια και καπέλο. «Δεν βαφτίζομαι πάλι», σκέφτεται, «τι να τα κάνω όλα αυτά?». Δεν διακόπτει το παιδί. Δεν είναι ευγενικό.
Το απογευματάκι, αποφασίζει να πάει σινεμά. Βγάζει ένα εισιτήριο, αγοράζει ποπ-κορν, νάτσος, κόκα κόλα και παγωτό και μπαίνει στην αίθουσα. Πάει στη θέση του και ανακαλύπτει ότι κάθεται άλλος. Δεν του λέει όμως τίποτα, δεν είναι ευγενικό, και κάθεται σε μία κενή θέση στην πρώτη σειρά.
Η ταινία τελειώνει και η ανάγκη του να επισκεφτεί την τουαλέτα μετά από τέτοια κατανάλωση σνακ, ήταν αναγκαία. Αυτός και άλλα 2 άτομα περίμεναν να ανοίξει μια πόρτα, ώσπου ένα καζανάκι σπάει την ησυχία. Ήταν η σειρά του, αλλά ένας από τους άλλους 2 ορμάει και κλείνει την πόρτα πίσω του. Δεν τον σταμάτησε. Δεν είναι ευγενικό.
Η ώρα έχει περάσει. Πρέπει να πάει σπίτι. Μπαίνει στο αμάξι και γυρνάει το κλειδί στη μίζα. Χαζεύει από το παράθυρο. Κόκκινο. Σταματάει. Στην απέναντι γωνία μία ταβέρνα. Γουρλώνει τα μάτια. Ήταν όλοι εκεί: ο τύπος που τον είχε κλείσει, ο «κάβουρας», αυτός που του πήρε τη θέση, τα τυπάκια από την τράπεζα, ο υπάλληλος στο μαγαζί, αυτός που του πήρε τη θέση στο σινεμά και ο αγενέστατος της τουαλέτας. Πράσινο. Στρίβει λίγο το τιμόνι αριστερά. Τα κεφάλια όλων στην ταβέρνα γυρνάνε, τα βλέμματα τους παγώνουν και τα πιρούνια τούς πέφτουν κάτω. Δεν πατάει κόρνα. Δεν είναι ευγενικό.

ρινοκερίτιδα

Εδώ και κάμποσο καιρό συναναστρέφομαι με μία σκηνογράφο, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να με μυήσει στην τέχνη του θεάτρου, με σχετική επιτυχία, ομολογώ. Η αλήθεια είναι πως η τάση εκσυγχρονισμού (δήθεν πρωτοποριακή) που διαφαίνεται σε ένα μεγάλο ποσοστό των παραστάσεων που προσφέρονται στο αθηναϊκό κοινό, έχει μάλλον αρνητικά αποτελέσματα όσον αφορά το ενδιαφέρον και την προσέλευση του κοινού. Σίγουρα ευθύνεται και ένα ευρύ σύνολο γελοίων κριτικών που συνοδεύουν τις εν λόγω παραστάσεις, μιας και, άλλο περιμένεις να δεις και άλλο βλέπεις.
Άσε που γενικά το θέατρο έχει μετατραπεί σε ένα event, για να ικανοποιήσει τις Lifestyle ανάγκες μας (είναι άραγε ιδέα μου;;;) και όχι μέσο πνευματικής εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας που είναι και ο πρωταρχικός του ρόλος.


Τελευταία λοιπόν, αποφάσισα να διαβάσω θέατρο και όχι να παρακολουθήσω.
Έτσι, πειραματικά..
Συμβουλεύομαι τη σκηνογράφο, μιας και είμαι αδαής και μου προτείνει ένα θεατρικό έργο, του Ευγένιου Ιονέσκο (θέατρο του παραλόγου, και έτσι…).

‘Ο ρινόκερος’ (1959)

Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα και το ευχαριστήθηκα πολύ…

Μου φάνηκε ιδιαίτερα διαχρονικό σε σχέση με το γενικότερο κλίμα αποβλάκωσης που επικρατεί και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ορίστε και μία περίληψη για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται:

Το κεντρικό πρόσωπο του έργου, ο Μπερανζέ, εργάζεται στο τμήμα παραγωγής ενός εκδοτικού Οίκου νομικών συγγραμμάτων, σε μια μικρή ήσυχη πόλη όπου τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ. Τίποτα δεν φανερώνει την ύπαρξη της αρρώστιας που πρόκειται να πλήξει την πόλη, αν και διακρίνονται κάποια συμπτώματα που θα επιτρέψουν την εκδήλωσή της: η πλήξη, η μετριότητα, ο εγωισμός, η αδιαφορία των ανθρώπων για τα πράγματα που δεν τους αφορούν προσωπικά.
Ο Μπερανζέ είναι ερωτευμένος με τη συνάδελφό του Νταίζη και έχει ένα φίλο, τον Ζαν. Κάποια Κυριακή βλέπουν δύο ρινόκερους να περπατούν στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Είναι το πρώτο δείγμα μιας μυστηριώδους ασθένειας, της «ρινοκερίτιδας», η οποία σιγά-σιγά εισβάλει στο γραφείο που εργάζεται ο Μπερανζέ και απλώνεται σε όλη την πόλη. Οι κάτοικοι μολύνονται από τη «ρινοκερίτιδα», που τους μεταμορφώνει σε ρινόκερους, δίνοντάς τους τα χαρακτηριστικά των δυνατών, επιθετικών και αναίσθητων παχύδερμων. Ο Ζαν, ο φίλος του Μπερανζέ, προσβάλλεται κι' αυτός από την επιδημία της «ρινοκερίτιδας» και υπερασπίζεται την ρινοκερική ηθική, μέσα από την οποία ακούμε να κροταλίζουν τα συνθήματα του ναζισμού.
Στην πόλη εμφανίζονται όλο και περισσότεροι ρινόκεροι. Οι γείτονες, ο θυρωρός, οι περαστικοί, όλοι οι κάτοικοι της πόλης μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Στην τελευταία πράξη, ο Μπερανζέ βρίσκεται στο επίκεντρο. Πάνω του συγκεντρώνεται η απειλητική επέλαση των ρινόκερων. Μόνο ο Μπερανζέ και η Νταίζη μένουν άνθρωποι σε ολόκληρη την πόλη, αλλά στο τέλος ούτε η Νταίζη μπορεί πια ν' αντισταθεί στον πειρασμό. Ο Μπερανζέ μένει μόνος, το τελευταίο ανθρώπινο ον και διακηρύσσει με προκλητικό τρόπο την πρόθεσή του να μην υποκύψει ποτέ στην «ρινοκερίτιδα» και να μείνει για πάντα άνθρωπος. Αυτή η τελική του όμως προκλητική ομολογία πίστης στην ανθρώπινη κατάσταση, έπεται της δήλωσης του ότι έχει μετανιώσει πικρά που έχασε την ευκαιρία να γίνει ρινόκερος. Έτσι το τελικό νόημα του έργου απέχει πολύ από το να είναι μια ηρωική διακήρυξη αντίστασης. Το έργο δείχνει τόσο τον παραλογισμό του ηρωισμού και της πρόκλησης, όσο και τον παραλογισμό του συμβιβασμού. Το έργο ξεφεύγει από την υπεραπλούστευση της προπαγάνδας και γίνεται μια δήλωση του αδιέξοδου και του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Να και άμα θες να το διαβάσεις…

Το σχέδιο είναι του Albrecht Durer. Απεικονίζει ένα ρινόκερο.
Το παράδοξο είναι ότι ο Durer δεν είχε δει ποτέ ρινόκερο στη ζωή του..
Καλό ε;

μαύρο πρόβατο

Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε μία χώρα όπου όλοι ήταν κλέφτες.
Το βράδυ, ο καθένας έβγαινε από το σπίτι του και πήγαινε να κλέψει το σπίτι κάποιου γείτονα. Όταν επέστρεφε την αυγή, με τα κλοπιμαία, διαπίστωνε ότι είχε πέσει και ο ίδιος θύμα ληστείας.
Έτσι, ζούσαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι, κανένας δεν έβγαινε ζημιωμένος, αφού ο ένας έκλεβε από τον άλλον, μέχρι και ο τελευταίος να κλέψει τον πρώτο.
Το εμπόριο στη χώρα περιελάμβανε, αναπόφευκτα, την εξαπάτηση από την πλευρά του αγοραστή και του πωλητή.
Η ζωή κυλούσε ήρεμα, κανείς δεν ήταν πλούσιος και κανείς φτωχός.
Ώσπου μια μέρα, ένας τίμιος άνθρωπος μετακόμισε σε εκείνο το μέρος. Τις νύχτες, αντί να βγει, άραζε σπίτι, κάπνιζε και διάβαζε βιβλία. Οι κλέφτες, έβλεπαν φως και δεν επιχειρούσαν να τον κλέψουν.
Μετά από λίγο καιρό, οι κάτοικοι, εξοργισμένοι, του εξήγησαν ότι ακόμη και αν ήθελε να ζήσει χωρίς να μπει στη διαδικασία του κλεψίματος, δεν υπήρχε λόγος να σταματήσουν οι υπόλοιποι. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να κάνει βόλτες το βράδυ και να επιστρέφει το πρωί, χωρίς όμως να κλέβει, μιας και αυτό ήταν αντίθετο προς την ιδεολογία του. Πήγαινε στη γέφυρα και παρατηρούσε το νερό, από κάτω, να κυλά.
Όταν επέστρεφε σπίτι, διαπίστωνε ότι τον είχαν κλέψει.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, είχε μείνει απένταρος, δεν είχε τίποτα να φάει και το σπίτι του ήταν άδειο.
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό. Όχι. Το πρόβλημα ήταν ότι με τη συμπεριφορά του εξαγρίωσε τους υπολοίπους.
Επειδή άφηνε τους άλλους να τον κλέψουν χωρίς να κάνει και αυτός το ίδιο, υπήρχε πάντα κάποιος που επέστρεφε σπίτι με τα κλοπιμαία και έβρισκε το σπίτι του άθικτο. Ήταν το σπίτι που θα έπρεπε αυτός να είχε κλέψει.
Αυτοί που έβρισκαν το σπίτι τους άθικτο έγιναν πλουσιότεροι• αντίθετα, αυτοί που επιχειρούσαν να κλέψουν το σπίτι του τίμιου, εφόσον δεν έβρισκαν τίποτα μέσα, κατέληγαν φτωχότεροι.

Εντωμεταξύ, οι πλουσιότεροι αφού δεν ένιωθαν πια την ανάγκη να κλέψουν, ακολούθησαν τη συνήθεια του τίμιου και έκαναν βόλτες στη γέφυρα. Aντιλαμβανόμενοι ότι αν συνέχιζαν να αράζουν στη γέφυρα, θα κατέληγαν φτωχοί, σκέφτηκαν να πληρώνουν τους φτωχούς έτσι ώστε να κλέβουν για πάρτη τους. Έφτιαξαν συμβόλαια, μισθούς και ποσοστά. Παρέμειναν, βεβαίως, κλέφτες, καθώς εξαπατούσαν τους άλλους. Έτσι, οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Κάποιοι, έγιναν τόσο πλούσιοι που προφανώς, δεν είχαν την ανάγκη να κλέψουν, αλλά ούτε να βάλουν άλλους να κλέψουν γι’αυτούς. Άμα όμως σταματούσαν να κλέβουν, θα κατέληγαν φτωχοί επειδή οι φτωχοί θα τους έκλεβαν. Πλήρωναν, λοιπόν, τους φτωχότερους από τους φτωχούς, έτσι ώστε να προστατεύουν την περιουσία τους από τους υπόλοιπους φτωχούς. Έφτιαξαν αστυνομικές δυνάμεις και έχτισαν φυλακές.

Έτσι, μετά από κάποια χρόνια από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο τίμιος, οι άνθρωποι δεν μιλούσαν πια για κλοπές, αλλά για πλούσιους και φτωχούς. Ήταν όμως ακόμα απατεώνες.

Ο μόνος τίμιος άνθρωπος, ήταν αυτός στην αρχή και σύντομα, πέθανε από την πείνα.




Το κείμενο είναι του Italo Calvino σε ελεύθερη μετάφραση από εμένα.
Έχει τίτλο pecora nera (μαύρο πρόβατο).
Το σχέδιο αποτέλεσε αφορμή και είναι του καλλιτέχνη blu.

"του αγοριού απέναντι..."

Παρακολουθώντας μια καλλιτεχνική καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ πως έχουν αλλάξει πολλά. "Σώπα ρε μαλάκα!! Δεν είχαμε πάρει πρέφα" θα πεις. Σώπασε μια στιγμή γλυκέ αντιρρησία και άκου λίγο τη βλακεία μου. Ή μάλλον διάβασε τη.
Το θέατρο, όπως διαπίστωσα πρόσφατα μέσα από 2 παραστάσεις, έχει αλλάξει. Τα κείμενα είναι απαράδεκτα, οι ερμηνείες χλιαρές και ο κόσμος μάλλον χαζός που δίνει 20 έουρα για να δει το κάθε απαράδεκτο έργο. Δε θα κρίνω τώρα όμως την ελευθερία του ανθρώπου. Η μουσική, η μουσικέ ρε γαμώτο! Για το όνομα του Σίβα! Πάντα θα ερωτεύεται ο κόσμος, πάντα θα χωρίζει, πάντα θα χαμογελάει, πάντα θα κλαίει, δε μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει να το τραγουδάει κιόλας με 1002 διαφορετικά ιδιοτράγουδα?? Δεν κρίνω εσένα τρυφερέ καταναλώτη, αλλά εσένα όμορφε δημιουργέ.
Θα υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις που θα φωτίζουν τον κανόνα, αλλά εδώ δεν προμοτάρουμε κανέναν. Ψάξε και βρες. Δε θα πάρει ώρα, αυτό το δηλώνω με άνεση. Κάτι θα βρεις που θα είναι διαφορετικό, δεν ξέρω αν θα είναι και πιο ωραίο, αλλά σίγουρα διαφορετικό. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν υπάρχουν 5 θεατρικοί συγγραφείς, δεν είναι 10 οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην Ελλάδα. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι "no name" ή τουλάχιστον "όχι-ακόμα-γνωστοί" μουσικοί δημιουργοί, συγγραφείς, τραγουδιάρηδες και συνεχίζει το παραμύθι. Όπως μου αρέσει να λέω παραμένοντας γραφικός και ηλίθια ρομαντικός "support your local bands". Όπου "bands" βάλε ό,τι θες εσύ. Απλά βάλτο και για ένα βράδυ που θα θεωρήσεις τελικά χαμένο γιατί πέταξες τα λεφτά σου. Εδώ θα είμαι να με κράξεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος στο γραφείο.


Πριν κλείσω, μια παρατήρηση: με το να βάζεις σε ένα κείμενο, οποιασδήποτε μορφής, συνεχόμενα μπινελίκια, ε δεν το κάνεις πιο ενδιαφέρον ρε φίλε, ούτε κερδίζεις αναγνώστες έτσι. Βαρέτος γίνεσαι και μεγαλώνεις την προφανή μεγάλη άδεια τρύπα που έγραψες.

Γαμιέμαι, πούτσα, κώλος, αρχίδια, βυζιά, κλανιά, καριόλα, πουτάνα... ευχαριστώ. Καλή σας ημέρα.

don't let the bastards grind you down

Μια συναυλία, όπως θα έπρεπε να είναι: χωρίς ιδιαίτερο κανόνισμα, με πολλούς φίλους, αρκετή μπύρα και το παρεΐστικο κλίμα με τη μουσική να μας φτιάχνουν πολύ το κέφι, έστω και για λίγες ώρες. Χωρίς πολλά πολλά - όπως λέγαμε μεταξύ μας, δεν είναι ανάγκη για κάθε live να γίνεται μεγάλο θέμα. Κι ας πρόκειται για μπάντα απο Νέα Υόρκη. Ένας σχετικός χαμός στο επίκαιρο 'Don't let the bastards grind you down' - κάπως ξεδώσαμε έτσι. Κι ας μην άνοιξαν κεφάλια.

Λίγη ώρα μετά, συνέχεια της νύχτας σε παγκάκι της Μαβίλη. Παγκάκι, discovery, όχι γιάπικο μαγαζί! Δυστυχώς ούτε πάρκο Ελευθερίας - άντε να τους πείσεις οτι τα γρασίδια δεν είναι σώνει και καλά χίπικα και ούτε θα πάθουν αλλεργίες οι γυμνές γαμπίτσες τους. Βρώμικο, μπυρίτσα περιπτερίσια (ή μπουκάλι τσέπης gin για τους αλκοολικούς), κουβεντούλα, χαβαλές, θετικό κλίμα - αποφεύγοντας όσο γίνεται να σχολιάσουμε την επικαιρότητα.

Ύπνος με χαμόγελο. Πείτε με ρομαντικό, αλλά όσο έχεις φίλους και καλό καιρό τα πράγματα μοιάζουν απλά.


η φωτο απο εδω

hope

Αράζω σπίτι με ένα φίλο (el fuego).. Αφού έχουμε πει διάφορες μαλακίες ειδικού ενδιαφέροντος (αρχιτεκτονική), έχουμε καταναλώσει κατάλληλη ποσότητα αλκοόλ και πλέον δεν υπάρχει συγκεκριμένο θέμα συζήτησης.. Το κοριτσάκι στην άκρη του δωματίου έχει λιώσει σε άκρως εθιστικά παιχνίδια στον Η/Υ..
Αναζητώντας, λοιπόν, κάτι να διατηρήσει τη δίψα μας, διαγωνιζόμαστε στην εύρεση του πιο ενδιαφέροντος site και καταλήγουμε σε αυτό:

http://www.ted.com/


Τι φοβερός τίτλος για site; Ideas worth spreading

(με γάμησε ο fuego, πολύ καλή περίπτωση)

Δε μασάω και το παίζω ψιλοαδιάφορος, στη τελική υπάρχουν σημαντικότερες σκέψεις που με βασανίζουν.

Και ξαφνικά, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.



Έχει και συνέχεια.



5.00 – 5.24

‘Προσπάθησα και τα κατάφερα. Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους, που παλεύουν για τα όνειρά τους• μπορεί μια μέρα να το δεις αυτό στο internet και σου λέω, πίστεψε στον εαυτό σου, ότι και να γίνει, μην τα παρατήσεις. Ευχαριστώ.’

William Kamkwamba


Το πιασες;;;

oh, happy day (revisited)

oh, happy day (revisited)

Ξυπνάς. Βλέπεις μια μέρα σαν τη σημερινή. Σε νοιάζει τίποτα άλλο; Πλέον δε γίνεται να μη σε νοιάζει... Οι κακοί Σοβιετικοί/αριστεροί/κομμουνιστάδες/παλιάνθρωποι/αναρχικοί/αντιεξουσιαστές κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη. Σε νοιάζει; Πλέον πρέπει και εσύ να είσαι εκεί, δεν είναι πια μόνο ο εαυτούλης σου... Οικονομική κρίση, ΔΝΤ, πάνε τα λεφτά. Σε νοιάζει? Ακόμα και ο πλούσιος θα το νοιώσει πια στο πετσί του... Βουτάς κάσκα και πέτρες, και για μερικές ώρες ακόμα νοιώθεις ο βασιλιάς της χώρας. Ο τιτανοπελώριος, ο απόλυτος καουμπόης, ο σερίφης του διαστήματος vol.2, ο αντεξουσιαστής της φακής και της φάβας. Όχι πορεία, όχι διαμαρτυρία, όχι συμβολικές πράξεις αναίμακτες για τον, κατά μία έννοια, αθώο λαό...απλά πράξεις βίας, κατα πολλούς προβοκατόρικες, που δημιουργούν στους fan του είδους σκέψεις για νοσηρό υπόβαθρο... Πολλά σκατά στην Ελλάδα, αναμφίβολα... Αλλά το αλλάζεις αυτό?

RE: Έλα μου ντε...και αν ναι, πως?

γεγονός:(Γαμιοσάντασο οι ανοιξιάτικες αλλεργίες)

τις πταίει;

Σημείωση: Το παρόν ποστ γράφτηκε πριν τα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαΐου και δεν τα σχολιάζει με κανένα τρόπο. Θεωρώ πως αυτό πρέπει να γίνει σαφές.

Φταίμε όλοι, φταίνε εκείνοι, φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίει ο Κωστάκης, φταίει ο Γιωργάκης, φταίνε οι κρεμάλες, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίνε οι αριστεροί, φταίνε οι φιλελεύθεροι, φταίνε οι δεξιοί, φταίει οι χούντα, φταίνε όλοι μετά την μεταπολίτευση, φταίνε οι Έλληνες, φταίνε οι Αμερικάνοι, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η δημοκρατία, φταίει το σύστημα, φταίει το κακό μας το κεφάλι, φταίνε τα λαμόγια, φταίνε οι φοροφυγάδες, φταίνε αυτοί που ψηφίζουν, φταίνε αυτοί που απέχουν, φταίνε αυτοί που εκλέγονται, φταίνε οι δημοσιογράφοι, φταίνε οι επιχειρηματίες, φταίνε οι τράπεζες, φταίνε οι χριστιανοί, φταίνε οι άθεοι, φταίνε οι θυμωμένοι, φταίνε οι απαθείς, φταίνε οι νομοταγείς, φταίνε οι παράνομοι, φταίνε αυτοί που τα τρώνε, φταίνε αυτοί που τους αφήνουν, φταίνε αυτοί που κλείνουν τους δρόμους, φταίνε οι μπάτσοι, φταίει το ΔΝΤ, φταίνε αυτοί που το ζήτησαν, φταίνε οι αισιόδοξοι, φταίνε οι απαισιόδοξοι, φταίνε οι μετανάστες, φταίει η τουρκοκρατία, φταίνε οι πάντες, φταίνε τα πάντα, φταίνε οι μασόνοι, φταίνε οι Εβραίοι, φταίει ο Άη Γεράσιμος.

Oh, happy day

Ξυπνάς. Βλέπεις μια μέρα σαν τη σημερινή. Σε νοιάζει τίποτα άλλο? Μπαααα... Οι κακοί Σοβιετικοί/αριστεροί/κομμουνιστάδες/παλιάνθρωποι/αναρχικοί/αντιεξουσιαστές κάνουν κατάληψη στην Ακρόπολη. Σε νοιάζει? Μπααααα... Οικονομική κρίση, ΔΝΤ, πάνε τα λεφτά. Σε νοιάζει? Μπαααα... Η ομάδα σου παίζει play off μπας και καταφέρει να δείξει πως το ποδόσφαιρο από πέρσι δεν άλλαξε, με τραγικά αποτελέσματα. Σε νοιάζει? Μπαααα... Βουτάς κάσκα και ποδήλατο, 10 ευρώ στην τσέπη και για μερικές ώρες ακόμα είσαι ο βασιλιάς της χώρας. Ο τιτανοπελώριος, ο απόλυτος καουμπόης, ο σερίφης του διαστήματος, ο εξουσιαστής του καφέ και του ούζου.
Πολλά σκατά στην Ελλάδα, αναμφίβολα... Αλλά το αλλάζεις αυτό?

(Γαμιοσάντασο οι ανοιξιάτικες αλλεργίες)

καμ γουιθ μι και , έλεος, κάπου ΘΑ την βρεις...

Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα (γεγονός). Από εδώ και πέρα θα σχολιάσω λίγο την εθνική κλάψα που υπάρχει όσον αφορά τη διασκέδαση στη χώρα αυτή (με την ευρύτερη έννοια που εντάσσει ακόμα και τις εκδρομές, επισκέψεις σε πολιτιστικούς χώρους κτλ) . Έχει πολλά στραβά αυτή η χώρα και πολλά τα έχω ενισχύσει και εγώ με τη δική μου στάση και συμπεριφορά , είτε εν αγνοία μου είτε όχι. Έχει όμως και πολλά ωραία ρε γαμώτο. Και δε μιλάω μόνο για τις φυσικές της ομορφιές , πράγμα που είναι σκέτη τύχη που το χουμε και το χαιρόμαστε όσοι ζούμε εδώ (εντάσσω και τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους σε αυτή την κατηγορία, καθότι μετά από χιλιάδες χρόνια είναι αγκαλιασμένοι και αφημένοι στο έλεος της φύσης:P). Αρχικά μου αρέσει που κάθε μέρα μπορώ να βγω ο,τι ώρα θελήσω και να πετύχω πολύ πιο εύκολα απ' ότι σε άλλες χώρες μέρος ένα μέρος της αρεσκείας μου (σε λογικά πάντα πλαίσια) για να διασκεδάσω. Δεν έχουμε πάρκα και μέρη να αράξουμε θα πει κανείς...αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί η άλλη που γυαλίζει εξίσου, θα αποκαλύψει ότι υπάρχουν και μας περιμένουν χρόνια τώρα πολλά τέτοια μέρη τα οποία μπορείς να επισκεφτείς όλες τις ώρες της μέρας, ακόμα και τις πολύ μικρές. Ναι, πολλά από αυτά έχουν ρημάξει γιατί κανείς (αναλογικά με πληθυσμό μιλάω πάντα) δε τα επισκέπτεται, παρότι ήταν αποτέλεσμα φιλόδοξης προσπάθειας κάποιων ανθρώπων που ήθελαν (ονειρεύονταν θα ταν γραφικό να γράψω) να δώσουν μια αίγλη εξωτερικού στην κατά πολλούς ψωροκώσταινά μας. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι γιάπηδες που γεμίζουν τα μπαρ και σνομπάρουν τα πεζοδρόμια και τα άβολα παγκάκια είναι άτομα που ξέρουμε (ελπίζω για το καλό μας) πολύ καλά και τα οποία βλέπουμε κάθε μέρα... Στον καθρέφτη της τουαλέτας του μπαρ, σε αυτόν του ασανσέρ μας αλλά και στην οθόνη του υπολογιστή μας αυτή τη στιγμή (σημειωτέον: παρατηρώ τώρα ότι στη flatron δε φαίνομαι, άρα λογικά τη γλίτωσα:P).

Πολύ ισοπεδωτικά μιλώντας, όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Πολλά στέκια και μπαρ υπάρχουν γιατί αυτά ζητάμε (σε εθνικό επίπεδο) προς το παρόν. Και γι αυτούς που τα χουμε βαρεθεί αυτά, υπάρχουν τα παρκάκια τα πεζοδρόμια και ο δρόμος, με το ποτό από σπίτι ή από περίπτερο. Φαντάζει ανούσιο και βλακώδες για κάποιους αλλά περί ορέξεως...

Στην τελική θεωρώ ότι μπορείς να βρεις στην εποχή που ζούμε παρόμοιας ποιότητας διασκέδαση σε όλες τις ευρωπαικές χώρες, το μόνο που διαφέρει είναι η ποσότητα στην οποία τη βρίσκεις, πράγμα όμως που αναλογεί όπως έγραψα και παραπάνω και στο πόσοι την αναζητούν σε κάθε μέρος.

Δε θα σχολιάσω για οικονομία χρόνου και χώρου τα θέατρα (που αραχνιάζουν αν εξαιρέσεις έργα τύπου "σεσουαρ για δολοφόνους" κτλ κτλ) και τις εκθέσεις που γίνονται καθημερινά, γιατί θεωρώ αυτονόητο ότι ο αριθμός τους ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς κάθε γούστου.

Ίσως να'ναι και κακά ταύρου

"τι έγινε ρε φίλε;Τι λέει τι κάνεις;Καλά είσαι εσύ;"

"Εδώ μωρέ καλά...όλα εντάξει..."

Καθημερινός ψευτοδιάλογος...συνήθως βραδάκι, μετά τα πρώτα δύο ποτά, την ώρα που κουβαλάς τα τρίτα για τους άλλους στην "παρέα", σκοντάφτεις σε αυτόν τον τύπο ή την τύπισσα που αναγνωρίζεις. Γιατί δε μπορώ να πω ότι ξέρεις κάποιον όταν έχετε μείνει σε αυτό τον διάλογο,ή και άλλους που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία , εδώ και 15+ χρόνια. Και ας ήσασταν στην ίδια τάξη από το προ-νήπιο, και ας είχατε φάει μαζί ψωμί και αλάτι (το οποίο πρέπει να' ναι και απαίσιο παρεμπιπτόντως). Δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ρήμα ξέρω (=γνωρίζω, κατέχω) για κάποιον που απλά μαθαίνεις επιλεκτικά και σκόρπια νέα του που και που είτε από τον ίδιο είτε από κουτσομπολιά και φήμες. Αλλά θα πει κανείς, όλα είναι θέμα ορισμού και πολλές λέξεις χρησιμοποιούνται λανθασμένα προκειμένου να μη χρησιμοποιούνται ίσως ποτέ (ξέρω, μισώ, αγάπη μου *** κτλ (για να μη προκαλέσω και άλλο...προς το παρόν)κτλ κτλ).

πάμε πάλι ομως:

"τι έγινε ρε φίλε;Τι λέει τι κάνεις;Καλά είσαι εσύ;"

"Εδώ μωρέ καλά...όλα εντάξει..."

Aν, λέω αν, είναι όλα εν τάξει;

Όχι τακτοποιημένα τελικά, όχι αυτό που σημαίνει η λέξη πραγματικά, αλλά αυτό που πρέπει να ακουστεί .

Μέχρι να γίνει ορισμός, έως ότου το πιστέψεις. Μέχρι να βουλιάξεις στο εντάξει... στο γαμημένο χαμογελαστό του καλούπι και να πήξεις όταν θα σε πείσει η λέξη και όχι η πραγματική σου κατάσταση.

"Με λένε Γιώργο και είμαι εντάξει"

Είναι και αυτό μια άποψη.

Να πάρεις το χρόνο σου, να συνηθίσεις το ψευτομειδίαμα.

Γιατί ,μην αγχώνεσαι, κανείς δε σπάει του άλλου το καλούπι.

Δε πρόκειται κανείς να κάνει αυτό το παραπάνω βήμα και να ρωτήσει κάτι που θα το σπάσει.

Γιατί στην τελική, όλοι πρέπει να είμαστε εντάξει

ε;

Προσωπική στάση

Είναι καιρός τώρα που αποφεύγω να βγαίνω, τουλάχιστον σε μέρη με πολύ κόσμο. Ο αρχικός και ο βασικός λόγος είναι ότι έχω αρκετή δουλειά να κάνω μέχρι να τελειώσω διπλωματική και άρα και σχολή. Υπάρχουν όμως και (οι) παραπάνω λόγοι. Δε γουστάρω να λέω ψέματα και είμαι και ψείρας. Όχι, δεν αισθάνομαι καλά και όχι, δε θέλω να λέω και μούφες στον κάθενα που με ρωτάει χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον (αν και υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα για την ανάποδη άποψη). Γιατί, όχι ρε φίλε, δεν είμαι καλά και δεν είναι όλα εντάξει , αλλά δε μπορώ να στο πω γιατί δεν είναι μέσα στα πλαίσια της σωστής κοινωνικά συμπεριφοράς για αυτό το μέρος. Για ένα ποτό ήρθα, (και πλεον δε ξέρω γιατί και αυτό) και δε θα θελα να με πάρουν και να μου φορέσουν το croisé παλτουδάκι επειδή είμαι ειλικρινής. Άρα, αποφεύγω πλέον τον κόσμο τον πολύ και όλα είναι εντάξει που λένε...

Το πρόβλημα είναι, όταν καταντήσει ο κόσμος ο πολύς να είναι όλοι...και εννοώ και τους

***φίλους

"πολύπλοκα τα λες ρε αδερφάκι μου..."

"μπορεί να μή τα χω ξεκάθαρα στο μυαλό μου, ή να μη θέλει κανείς να τα καταλάβει.Κάπου όμως έχω δίκιο"