paranoid much?

Σε γενικές γραμμές θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που λέμε "καλό" παιδί. Γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά λοιπόν εμένα; Το υπόλοιπο ποστ θα αναλωθεί σε μια ανάλυση δυο χιλιάδων λέξεων της βάρβαρης καθημερινότητας που βιώνω σε αυτή την άτιμη ζωή.

Ή και όχι.

Οι κακοί είναι στη φυλακή και απλά ήθελα να ξεκινήσω το ποστ κάπως αστεία. Χα, χα.

Το μόνο που ήθελα να μοιραστώ είναι το φαινόμενο μιας μίνι μουσικής παράνοιας που βίωσα τις πρωινές ώρες αυτής της δροσερής ημέρας.

Ξυπνάω, δηλαδή, και όπως πάντα πρώτη κίνηση είναι να μπει μια μουσική επένδυση στις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Σκέφτομαι να ξεκινήσω με κάτι ήρεμο, και βάζω έναν απ' τους ήρεμους δίσκους του John Coltrane, το Lush Life το οποίο ξεκινάει με το Like Someone in Love. Μετά όμως σκέφτομαι οτι θέλω κάτι πιο upbeat και το γυρνάω στη δισκάρα που είχε βγάλει ο Trane με τον Kenny Burrell*, η οποία ανοίγει με το be-bop standard Freight Trane.

*με το εξαιρετικά ευφάνταστο όνομα 'Kenny Burrell & John Coltrane'.

Ε, κι εκεί που ακούω τη τζαζούλα μου, συνειδητοποιώ οτι θέλω να το γυρίσω σε ελληνικά και συγκεκριμένα στο Χωρίς Επίκληση των Κόρε. Ύδρο (καλύτερο ελληνικό κομμάτι του 2009 άνετα). Ε, και μιας και μπήκαμε σε αυτό το κλίμα, επόμενο βήμα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις*, οπότε να σου το Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι και το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής.

*δείτε και αυτό το πολύτιμο ποστ του inverted_a για τον Μάνο.

Ε, κι εκεί που πίστεψα πως βρήκα τι μουσική θέλω να ακούσω, ξαφνικά μου κολλάει στο μυαλό μια μελωδία πνευστών που έχω να ακούσω απ' το λύκειο. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά ήθελα απελπισμένα να ακούσω το Everything Sucks των Reel Big Fish.

Η μέρα προβλέπεται συναρπαστική


φωτο