Πιάσε μια vodka με χωρίς λεμόνι ψηλέ.

Μια περίεργη αίσθηση όταν βλέπω ταλαντούχους ανθρώπους στο στοιχείο τους. Στη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους και παρά το νεαρό της ηλικίας, έχουν κάτι να σου δώσουν. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να πω για αυτά τα άτομα. Ίσως μια απλή πρόταση: δημόσιο λιντσάρισμα για παραδειγματισμό. Ποιός είσαι ρε φίλε, που είσαι τόσο μόρτης κι έρχεσαι και από άλλη χώρα μάλιστα(!) με το κιθαράκι σου και τον drummer σου και μου το παίζεις αλανιάρης? Για να καταλάβω, το να στέκεσαι για 2 ώρες σε ένα σημείο, να ξυνείς με τα αηδιαστικά ξενόφερτα δάχτυλά σου την κιθάρα ενώ από κάτω εμείς πίνουμε μπύρες, κρασιά και ό,τι μας φέρνουν γενικότερα και σε σχολιάζουμε, σε κάνουν να νιώθεις σπουδαίος? Θα σου απαντήσω εγώ φίλε μου: ΟΧΙ! Δεν μπορώ καν να δημιουργήσω μια υποκατηγορία μαγκιάς και σε αυτή ένα μικρό πλαίσιο με 1000 παραμέτρους και να σε χωρέσω κάπου εκεί. Λυπάμαι για σένα και τη μανούλα σου. Άκου εδώ τώρα καλά μπας και μάθεις κάτι. Μαγκια είναι οι τραμπουκισμοί. Γκε γκε? Μη ρωτάς πολλά όμως. Κάθε τύπου τραμπουκισμοί. Για ομάδες, για μπάντες, για γκόμενες, για κούρεμα, για σκουλαρίκια, για ντύσιμο, για φαγητό, για τη μάνα σου (που ακόμα κλαίει με τα χάλια σου)... Γίνε μάγκας μπζιλέσκου. Δείρε κόσμο, φέρε κάποιον χτυπημένο αιμόφυρτο και μετά έλα να μου κουνηθείς με το μπουζουκάκι σου. Μέχρι τότε, εγώ θα αράζω από κάτω με πολλά υποσχόμενους Έλληνες τζαζίστες (= από την αρχαία ελληνική λέξη "τσαζευέζω", που σήμαινε παίζω "τσαζ", παραδοσιακή μουσική με φλογέρα και ηλεκτρικό σκαθάρι για ρυθμό) και θα σε χαζεύω όσο εσύ θα χάνεις ώρες από την ζωή σου παίζοντας και όχι πίνοντας. Θα σε αγαπώ γλυκέ ξένε, μα τον Τουτατίς.