μπλογκ και ζωή

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα θα επιχειρήσουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα απο τα ερωτήματα που πρόκειται να βασανίσουν την ανθρωπότητα τον αιώνα που διανύουμε. Όμως, ας κάνω μια μικρή εισαγωγή.

Τον προηγούμενο αιώνα, αυτόν που τέλειωσε πριν 10 χρόνια και που σημαδεύτηκε από φριχτά γεγονότα όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΠΠΠ στο εξής), ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (ΔΠΠ στο εξής), η καταστροφή στο Τσέρνομπιλ (καλή ώρα) και το Γούντστοκ, τον προηγούμενο λοιπόν αιώνα οι σοφοί της ανθρωπότητας προσπάθησαν να απαντήσουν σε ένα υπαρξιακό ερώτημα.

Κυρίες και κύριοι,

Το ερώτημα που ταλαιπώρησε τους σοφούς μας ήταν το διάσημο και βαρύγδουπο: "αντιγράφει άραγε η ζωή την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή;"

Αλλά αυτό λύθηκε.

Αυτό με το οποίο εμείς, η νέα γενιά, ερχόμαστε αντιμέτωποι είναι κρισιμότερο: "αντιγράφει άραγε η ζωή τα μπλογκ ή τα μπλογκ τη ζωή;"

"Σοφιστεία" θα πεί ο ένας. "Παραδοξολογία" θα πεταχτεί ο άλλος. "Είσαι καραγκιόζης" θα φωνάξει ο τέταρτος.

Κι όμως, αγαπητοί αναγνώστες. Το ερώτημα αυτό όχι μόνο έχει υπόσταση, αλλά έχει και σαφή απάντηση. Η ζωή αντιγράφει τα μπλογκ κύριοι. Πασιφανές.

Κυρίες και κύριοι,

Αγνοώντας τους άπιστους Θωμάδες ξεκινάω με γοργό βηματισμό την απόδειξη. Θα χρησιμοποιήσουμε μια μέθοδο γνωστή ως μαθηματική επαγωγή. Τι λέει αυτή η μέθοδος; Γι' αυτούς που αγνοούν τον αμύθητο πλούτο της μαθηματικής γνώσης (ξέρετε ποιοί είστε...) την συνοψίζουμε ως εξής:

Βαριέμαι να γράφω, διαβάστε.

Οκ, ελπίζω οτι έχει μείνει κάποιος που αγωνιά να μάθει την απόδειξη και συνεχίζει να κρέμεται απο τους τυπογραφικούς μου χαρακτήρες. Πρώτα αποδεικνύουμε τη βάση. Ότι δηλαδή εξ' αρχής η ζωή αντέγραφε τα μπλογκ. Πόσο εξ' αρχής; Μα, απ' τον πρώτο άνθρωπο, την εικόνα και την ομοίωση του Θεού, τον Αδάμ.

"Μα... υπήρχαν μπλογκ τότε;"

Φυσικά και οχι, χαζούλη. Γι' αυτό ο Αδάμ ήταν κάπως έτσι:

"Μα... που είναι τα ρούχα του;"

Εμ, δεν είχε sartorialist τότε να του δείξει πως ντύνονται.

"Μα... που είναι το ipod;"

Εμ, δεν είχε apple insider να μάθει οτι κυκλοφόρησε. Και φυσικά δεν είχε καν pitchfork να του πει τι να ακούσει.

"Δράμα"

Δεν λές τίποτα. Θα μπορούσα να πω οτι δεν είχε και facebook και γι' αυτό ξέμεινε με την Εύα (και τα γνωστά αποτελέσματα) αλλά το social networking θα το πιάσουμε άλλη φορά. Το θέμα μου είναι οτι χωρίς μπλογκ δεν υπάρχει ζωή. Γιατί, μεταξύ μας, ποιός θέλει να ζήσει έτσι; Χωρίς καν ένα /Film να σου λέει τι ταινίες να δεις... Χριστέ μου.

Που καταλήγουμε; Οτι η ζωή δεν αντέγραφε τα μπλογκ, επειδή πολύ απλά δεν υπήρχαν μπλογκ να αντιγράψει. Και γι' αυτό η ιστορία της ανθρωπότητας ήταν μια φρίκη. Υπάρχουν εικασίες πως είχε η Ατλαντίδα πολύ ικανούς μπλογκερς. Κρίμα που ποτέ δεν θα διαβάσουμε έστω και ενα ποστ τους.

Το επόμενο βήμα της μαθηματικής επαγωγής είναι μια υπόθεση. Έστω λοιπόν, πως απ' τη στιγμή που δημιουργήθηκαν τα μπλογκ η ζωή άρχισε να τα αντιγράφει. Καλώς ή κακώς αφού το λένε τα μαθηματικά το δεχόμαστε.

Όλα αρχίζουν να δένουν σιγά-σιγά, ε;

Φτάσαμε στο τελευταίο βήμα. Να αποδείξουμε οτι τώρα, η ζωή αντιγράφει τα μπλογκ, δεδομένου οτι τα αντιγράφει απο όταν δημιουργήθηκαν. Μα... δεν είναι αυταπόδεικτο; Κοίταξε μια γύρω σου.

Α γειά σου.

ωχ αδερφέ...

Ακούω μουσική, προφανώς απο mp3 και πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει όταν ο media player δεν βγάζει την εικονίτσα με το εξώφυλλο του δίσκου κάτω αριστερά. Λες και όταν δεν λέει uknown artist αλλάζουν όλα...

Όλα μου τα cd είναι πεταμένα μέσα σε μια ντουλάπα και ανάθεμα αν θυμάμαι τα περισσότερα από αυτά. Κάποια χρόνια πριν ήταν η μικρή μου περιουσία και τώρα μου φτάνει να βλέπω απλά ένα μικρό εξώφυλλο σε μια οθόνη κατεβάζοντας 5 δίσκους την μέρα και ακούγοντας με τα βίας μισό...

Θα μου πεις τι κλαίγεσαι μαλάκα στο χέρι σου είναι... Δεν είναι... Η κατάσταση με τα mp3 και η σιχαμένη ευκολία με έχει αφομοιώσει τόσο ώστε μπορώ μόνο να παραπονιέμαι, και οι μοναδικές περιπτώσεις που αγοράζω κάποιο cd είναι αν κάποια ανεξάρτητη ελληνική μπάντα βγάλει δίσκο, αλλά και τότε είναι πιο πολύ σαν να συμμετέχεις σε έρανο παρά σαν να κάνεις την καύλα σου (πάλι...;)

Ίσως ένα πικάπ σώσει την κατάσταση και με ρίξει στον φετιχισμό...Προς το παρόν όμως είμαι στην φάση του ωχαδερφισμού...

; ρε ;

Δηλαδή, φίλε μου, επιλέγεις να χρησιμοποιείς την ελληνική αλφάβητο (και καλά κάνεις) και να αφήσεις στη γωνία τα καταραμένα greeklish.

(είναι αυτό σημάδι πως γερνάς, άραγε;)

Αλλά αφού το κάνεις που το κάνεις γιατί δεν το κάνεις σωστά;

(μου αρέσουν οι επαναλήψεις λέξεων, απωθημένο επειδή δεν με αφήνανε να το κάνω στην έκθεση στο λύκειο)

Και οχι δεν μιλάω για το πολυτονικό, μην πάει εκεί ο νους σου.

(αυτά είναι ή για τους πατεράδες μας ή για κολλημένους ελληνάρες)

Μιλάω γι' αυτό το άτιμο το ερωτηματικό.
Το ποιό;
Αυτό, ναι. Την τελίτσα με το κόμμα απο κάτω.
Πας και μου κοτσάρεις το άλλο, το στραβό.
?
Μόνο αν είχες κόλλημα με τον Riddle πιτσιρικάς το δέχομαι.
Δεν σας συμπαθώ πολύ εσας με τα λατινικά ερωτηματικά σας.
Δηλαδή, τι είναι αυτό; Άποψη; Είστε πολυεθνικοί; Έχετε ιδιαίτερη αισθητική; Σας αρέσει να διαφέρετε απο εμάς τους παραδοσιακούς;
Βρωμοπροοδευτικοί.

Υ.Γ. Σε προσεχή ανάρτηση θα αναλύσω γιατί με ενοχλεί ο δεύτερος ενικός στα κείμενα. Ακούς;


οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις ή/και πρόσωπα μόνο τυχαία δεν είναι.

3=1+1+1

Ίσως σαν Έλληνες να μη μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά του απλού. Ίσως φταίει το ότι έτσι μεγαλώσαμε. Ίσως το ότι δύσκολα μπορείς πια να βρεις κάτι απλό. Ίσως όλες αυτές οι υποθέσεις να είναι λάθος. Ίσως? Σίγουρα!
Μια Τετάρτη βράδυ στην πρωτεύουσα είναι αρκετή για να σου δώσει καταστάσεις, σκηνές, ακόμα και αιτίες που θα καταλήξεις στο να παραδεχτείς την ομορφιά της απλότητας. Μια βόλτα, ένας φίλος, μια κρύα μπύρα, ένα τραγούδι που τόσο αγαπούσες πριν από μερικά χρόνια -και τώρα αγνοείς την υπαρξή του-, μια τυχαία παρουσία ατόμου, που τόσο σε ευχαριστεί όταν ξέρεις πως είσαι έστω και στον ίδιο χώρο. Δε μπορώ να σκεφτώ, ούτε καν να φαντάστω αυτή την όμορφη αίσθηση να δημιουργείται από κάτι σύνθετο ή εντυπωσιακό. Προτιμώ να δημιουργώ εντυπώσεις στο μυαλό μου και όχι να μου σερβίρονται έτοιμες.
Δεν θέλω να κλαφτώ για το πως καταντήσαμε, γιατί δεν κατάντησε κανείς. Απλά πάντα θα ψάχνεις το δύσκολο, το άπιαστο... Το καλό φοβάται το καλύτερο, και το απλό το απλούστερο.
Δε χρειάζεσαι πολλά.
Δε χρειάστηκες ποτέ.
Ό,τι σε κάνει τώρα και χαμογελάς, θα σε κάνει να χαμογελάς για πάντα.


Δε θα χρειαστείς τίποτα άλλο.

Ποιός το κάνει το καμός...?

Xθές αργά το βράδυ έψαχνα κάτι να χαζοδώ και έπεσα πάνω στο American Hardcore, ένα documentary για το hardcore punk στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Πολλά μεγάλα συγκροτήματα - bad brains, minor threat, black flag και μια τεράστια λίστα ακόμα με τα περισσότερα να μην ακούγονται και ένα τεράστιο μπαμ με ένα από τα πιο δυναμικά νεανικά αμερικάνικα κινήματα ever. Ούτε δισκογραφικές, ούτε ραδιόφωνα, ούτε Mtv μόνο μίσος για τον Reagan και λίγο πολύ για τα πάντα. Στις συναυλίες παρότι τα ναρκωτικά και το ποτό ήταν έξω από την κουλτούρα τους (!) δεν έμενε όρθιο τίποτα. Είναι φοβερό να βλέπεις να γίνεται της πουτανάρας μόνο και μόνο για την καύλα. Μου φάνηκε από τα πιο αληθινά πράγματα που έχω δει ποτέ.
Και έρχομαι σαν μαλάκας και λέω τωρα... Τα πράγματα γυρω μας είναι χειρότερα από ποτέ και παρόλα αυτά μέρα με την μέρα βολευόμαστε και πιο πολύ σε αυτό... Μέσα στο 2000 τι σκατά υπάρχει ώστε όχι να αλλάξει τον κόσμο αλλά απλά να μας καυλώσει...? Ποιά γαμημένη υποκουλτούρα σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και όχι απλά νοσταλγός του rock n roll? Σε ποιά γαμημένη συναυλια θα ανοίξουμε τα κεφάλια μας με χαμόγελο και κέφι?
Έλα μου ντε...

διαύγεια

Δέχομαι επίθεση. Με φιμώνουν. Με κυνηγούν. Φοβάμαι. Ξεκλέβω μια στιγμή να γράψω δυο αράδες. Να καταγράψω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω αν προλαβαίνω. Μετά απο όλα αυτά δεν ξέρω πια αν έχει νόημα. Εσυ που θα το βρείς αυτό, εσύ φρόντισε να το κατανοήσεις. Κράτα το στον κόρφο σου, φυλαξέ το, ποιός ξέρει εγώ σε ποιό ανήλιαγο μπουντρούμι θα είμαι κλεισμένος. Είναι η τελευταία μου επαφή με την ανθρωπότητα, η τελευταία μου ελπίδα για ελεύθερη έκφραση. Φοβάμαι οτι θα μου στερήσουν και την ελεύθερη σκέψη. Τρομάζω. Δέχομαι επίθεση. Με φιμώνουν. Με κυνηγούν. Φοβάμαι.

στρουμφοχωριόν την ώρα που είμαι απών

...ναι, τέτοιου είδους καθυστερημένες επιλογές κάνεις τύφλα απ' το ποτό. Μερικούς από τους καλύτερους μου φίλους, τους γνώρισα είτε σε καντίνα μεταμεσονύχτιων "προβολών", είτε σε μπαρ ανήθικης απόχρωσης. Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν πρόκειται για φιλίκη σχέση και στην τελική δεν πρόκειται ούτε καν για σχέση. Δεν ξέρω πως περιγράφεται μια αλληλεπίδραση οντοτήτων που βασίζεται αποκλειστικά στην ανταλλαγή συμβουλών περί χτενισμάτων. Αλλά και πάλι, έχω πάψει να χτενίζω τις τρίχες από τη μαλλιασμένη μου γλώσσα, μυαλό μερικοί δε θα βάλουν ποτέ... Η ηλιθιότητα πλέον θα πρέπει να θεωρείται προνόμιο, γιατί στην τελική ο ηλίθιος δε νοιάζεται, κοιμάται ήσυχος τα βράδια.

Κάθομουν λοιπόν αντίκρυ σε έναν απο τους πιο ενοχλητικά αργόστροφους ιδιοκτήτες γκαραζ που παίζουν στην πιάτσα της νυχτερινής Αθήνας. Πέντε λεπτά περίμενα και μετά συνειδητοποίησα πως βγήκα με τα πόδια· το καθίκι, ακόμα το σκέφτομαι... Είχε πάρει πρέφα ότι τον κοίταζα και με κοίταζε κι αυτός, με αυτό το βλέμμα, ξέρεις, το και κάλα αδιάφορο αλλά ταυτόχρονα ανήσυχο.Έβγαλα μαχαίρι· το λεπίδι άστραψε στο φώς της σελήνης· το στραβό του χαμόγελο πάγωσε και η ανάσα του κόπηκε· για πάντα. Τον είχε πάρει ο ύπνος, για το όνομα του Κυρίου· έμεινα να στέκομαι εκεί για δύο λέπτα, ώσπου ξάπλωσα στη ζεστή πρόθυμη αγκαλιά του και κοίταξα τα αστέρια. Περνούσαν διάφορες σκέψεις απ'το μυαλό μου αλλά καμμία δεν ικανοποιούσε τις προθέσεις μου. Δεν θα πω ψέμματα, δεν θα το αρνηθώ, δεν θα επικαλεστώ το αλκοόλ μήτε αδυναμία της στιγμής: τον ασπάστηκα, τρυφερά, στα σκασμένα του απ' το κρύο χείλη. Η γεύση ήταν γνώριμη· τσίχλα φράουλα και κάπου στο βάθος, για μεσημεριανό υποθέτω, κάτι πικάντικο, ίσως κεμπάπ· έκανα να καταπιώ, αλλά η γλώσσα μου κόλλησε στον ουρανίσκο, όταν κατάλαβα τι συμβαίνει...ΟΚ, τέρμα οι μαλακίες, τίποτε από αυτά δε συνέβη· ήταν απλά ηλίθιες σκέψεις για να περάσει η ώρα· εγώ απλά περίμενα...

...έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου δεν αναγνώριζα αν είχα μπροστά μου το σούρουπο ή την αυγή· η προσμονή δεν έλεγε να τελειώσει, τα νεύρα μου είχαν τσιτώσει, ήθελα κάτι να με στηλώσει, αποφάσισα να καταναλώσω την τελευταία μου δόση. Η Ομόνοια με έδιωξε, και αποφάσισα να τη διώξω κι εγώ, για πάντα· ήταν η αυγή, σίγουρα, αν όχι στον ουρανό, τότε σίγουρα μέσα μου. 

τελικά κατέληξα, δεν έχω φίλους· κανείς δε με καταλαβαίνει...

Γενάρης του 88'

Είναι πλεον γεγονός. Η Λυον, ομάδα κατώτερη των προσδοκιών, έχασε πανηγυρικά από μια διόλου φοβερή, πλην όμως δεμένη και πειθαρχημένη Μπάγερν. Παρόλα αυτά το καθημερινό άγχος δε σταματά, ιδιαίτερα σε αυτή την εβδομάδα των παθών (χωρίς εισαγωγικά, γιατί πιστεύω ότι η έκφραση αυτή μετά από 2010-33= δε ξέρω αφαίρεση χρόνια αποκτά ξανά κυριολεκτικό νόημα...θα εξηγήσω γιατί). Τη σημερινή μέρα που μας ξημερώνει, η ΑΕΚ (καφενείο το οποίο υποστηρίζω από μικρό παιδί ) καλείται να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ (κάτι απ'τη βόρεια πλευρά της χώρας), ενώ ο Ολυμπιακός (κάτι κοντά στη θάλασσα) θα αναμετρηθεί με τον Άρη (θεός του Ολύμπου). Το άγχος όμως δε σταματά (!) ούτε και εδώ (!!). ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙ
(παλιά ήταν και του Ανρί του Ιμπραίμοβιτς και των άλλων αστέρων, τώρα μάλλον του τη δώσανε και την έχει μόνος του (αλλά μπορούν να την κοιτάνε και να παίζουν καμμιά φορά αμα τους αφήνει αυτός )) KΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ 3-1 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΤΕΡ ΤΟΥ ΜΟΥΡΙΝΙΟ

και να φανταστεί κανείς ότι κάποιοι μιλάνε καθημερινά για φτώχεια και οικονομική κρίση....

κάποιοι άλλοι ζούνε στα όρια της φτώχειας....

ενώ άλλοι

τολμούν να έχουν ξεπεράσει και αυτά ακόμα τα όρια και δε θέλω ΚΑΝ να αναφέρω τι έχουν γίνει...

κύριοι...

σας καλώ να σοβαρευτείτε... ο Όλιτς μας κοιτάει και, πιστέψτε με, γελά

Mind over matter

Αθλητικό ιδεώδες. Ευγενής άμιλα. Ομαδικό πνεύμα. Σίγουρα η ιστορία έχει αναδείξει σπουδαίους αθλητές οι οποίοι υποστήριξαν και εμπλούτισαν τις παραπάνω έννοιες με τις προσπάθειές τους και το χαρακτήρα τους. Και πάντα η συμβουλή μεγάλων αθλητών όπως ο Τζόρνταν, ο Μπερντ, ο Μαραντόνα, ο Πελέ αλλά και ο Κεντέρης, ο Δήμας, η Δεβετζή, ήταν "να παίζεις τόσο με την καρδιά, όσο και με το κεφάλι". Τώρα κατάλαβα...

Mundial?

Καλοκαιριάζει και πλησιάζει η ώρα του παγκοσμίου κυπέλλου. Το 6ο που θα έχω την τιμή να παρακολουθήσω.. Φτιάχνω λοιπόν από τώρα κατάσταση: καναπές στο μπαλκόνι, τηλεόραση τουλάχιστον 35 ίντσες, προϋπολογισμός για άφθονες μπύρες.. Φέτος μάλιστα συμμετέχει και η εθνικάρα μας (μη χέσω), και μου έρχονται στο μυαλό μεγάλες στιγμές.. Όπως τότε στο μεγάλο τελικό της Ρώμης το 1990.. Έχουμε ξεπεράσει όλες τις υπερδυνάμεις (Αργεντινές, Βραζιλίες, κλπ) και παίζουμε τελικό με την Γαλλία. Αν και βρισκόμαστε από πολύ νωρίς πίσω στο σκορ, βρίσκουμε τα ψυχικά αποθέματα και ανατρέπουμε την κατάσταση με δύο γκολάρες του Τσακίρη.. Ο τελικός τελειώνει με σκορ 2-1 υπέρ μας και η Ελλάδα στέφεται για πρώτη φορά στην ιστορία της, πρωταθλήτρια κόσμου.. Σηκώσαμε το mundial.. Θυμάστε??




Για να μην ξεχνιόμαστε.. ΕΔΩ


πηγή: popoculture.blogspot.com

Πιάσε μια vodka με χωρίς λεμόνι ψηλέ.

Μια περίεργη αίσθηση όταν βλέπω ταλαντούχους ανθρώπους στο στοιχείο τους. Στη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους και παρά το νεαρό της ηλικίας, έχουν κάτι να σου δώσουν. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να πω για αυτά τα άτομα. Ίσως μια απλή πρόταση: δημόσιο λιντσάρισμα για παραδειγματισμό. Ποιός είσαι ρε φίλε, που είσαι τόσο μόρτης κι έρχεσαι και από άλλη χώρα μάλιστα(!) με το κιθαράκι σου και τον drummer σου και μου το παίζεις αλανιάρης? Για να καταλάβω, το να στέκεσαι για 2 ώρες σε ένα σημείο, να ξυνείς με τα αηδιαστικά ξενόφερτα δάχτυλά σου την κιθάρα ενώ από κάτω εμείς πίνουμε μπύρες, κρασιά και ό,τι μας φέρνουν γενικότερα και σε σχολιάζουμε, σε κάνουν να νιώθεις σπουδαίος? Θα σου απαντήσω εγώ φίλε μου: ΟΧΙ! Δεν μπορώ καν να δημιουργήσω μια υποκατηγορία μαγκιάς και σε αυτή ένα μικρό πλαίσιο με 1000 παραμέτρους και να σε χωρέσω κάπου εκεί. Λυπάμαι για σένα και τη μανούλα σου. Άκου εδώ τώρα καλά μπας και μάθεις κάτι. Μαγκια είναι οι τραμπουκισμοί. Γκε γκε? Μη ρωτάς πολλά όμως. Κάθε τύπου τραμπουκισμοί. Για ομάδες, για μπάντες, για γκόμενες, για κούρεμα, για σκουλαρίκια, για ντύσιμο, για φαγητό, για τη μάνα σου (που ακόμα κλαίει με τα χάλια σου)... Γίνε μάγκας μπζιλέσκου. Δείρε κόσμο, φέρε κάποιον χτυπημένο αιμόφυρτο και μετά έλα να μου κουνηθείς με το μπουζουκάκι σου. Μέχρι τότε, εγώ θα αράζω από κάτω με πολλά υποσχόμενους Έλληνες τζαζίστες (= από την αρχαία ελληνική λέξη "τσαζευέζω", που σήμαινε παίζω "τσαζ", παραδοσιακή μουσική με φλογέρα και ηλεκτρικό σκαθάρι για ρυθμό) και θα σε χαζεύω όσο εσύ θα χάνεις ώρες από την ζωή σου παίζοντας και όχι πίνοντας. Θα σε αγαπώ γλυκέ ξένε, μα τον Τουτατίς.

chernobyl

Σαν σήμερα το 1986 συμβαίνει η πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ της Σοβιετικής Ένωσης (Ουκρανία), το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία της ανθρωπότητας..









24 χρόνια μετά ιδρύεται αυτό το ιστολόγιο με άγνωστες ακόμα συνέπειες για την ανθρωπότητα.. Σίγουρα, είναι πολύ δύσκολο να αναταγωνιστούμε μία τέτοια καταστροφή αλλά θα προσπαθήσουμε..

Αγάπη. Ειρήνη. Κατανόηση.

Εκείνος κάθησε.Προσπάθησε να λυγίσει για ακόμα μία, για τελευταία φορά, τα πόδια του και να θυμηθεί τις μέρες της οργής και του αστακού

Τι σημασία έχουν οι τίτλοι;Γιατί;

Λεονάρδε,

ποτέ δε θα ξεχάσω, αλλά και ποτέ δε θα θυμηθώ τι πραγματικά ήσουν...

μια ιδέα

ένα χάδι

ένα δροσερό αεράκι στο στενάκι .....πρωτο δεξιά όπως μπαίνουμε απο Κηφισίας στον κεντρικό, εκεί που ήταν παλιά τα MAC στην Κηφισιά...στην ανηφορίτσα όλο ευθεία πάνω στο δεξί σου χέρι..μια κουτσουλιά

42

Θα ήθελα σε τούτο δω το ποστ να αναλύσω τη φιλοσοφία τούτου εδώ του ιστολογίου. Θα μπορούσα να γράφω για συνεχή μερόνυχτα και να ξεπεράσω σε μέγεθος τον Οδυσσέα και το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο μιας και ημέρες επί ημερών, συζητήσεις επι συζητήσεων μας οδήγησαν στην ίδρυσή του. Μια ιδέα που σχηματίστηκε απο τρεμάμενα χείλη, μια απόφαση που έκανε τον έτερο μπλόγκερ να αρχίσει να χάνει τις τρίχες της κεφαλής του απο την ένταση.

Όμως οχι. Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Όλα καταλήγουν σε μια λέξη:

μπλε

...και την 8η μέρα, κάποιοι μάγκες έφτιαξαν τούτο το βλογ.

Ποτέ δε με ένοιαξε η κοινωνική αδικία, ποτέ δε γύρισα το κεφάλι μου να κοιτάξω κάποιον που υποφέρει, ποτέ δεν έπλυνα τα χέρια μου πριν φάω κάτι. Γενικότερα, θα μπορούσα να χαρακτηριστώ σταρχιδιστής, ελαφρόμυαλος και μηδενιστής, αλλά όχι αγάπες μου. Μην πέσετε σε αυτή τη λούπα και με κρίνετε, εκτός και αν θέλετε να κριθείτε όπως είπε και ο πρώτος μεταλάς πριν από 2010 χρόνια. Ο βλόγος αυτός δεν έχει λόγο ύπαρξης, ούτε και τα διάφορα κείμενα που θα ποστάρουμε σε ρυθμούς οπλοπολυβόλου. Στόχος οι γνωριμίες, το διαδικτυακό σεξ, το οπαδιλίκι και οι κακές συνήθειες. Δεν θα αναλωθούμε στο να απαντάμε σε ερωτήσεις, ούτε στο να δίνουμε εξηγήσεις. Στο κάτω κάτω, υπάρχει και το μαγικό κουμπάκι πάνω δεξιά με το Χ. Θα σας αγαπώ παντοτινά. Αν με αγαπάτε κι εσείς.

Και πάλι μπλογκογραφία, γαμώ την Παναγία.