"του αγοριού απέναντι..."

Παρακολουθώντας μια καλλιτεχνική καθημερινότητα τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ πως έχουν αλλάξει πολλά. "Σώπα ρε μαλάκα!! Δεν είχαμε πάρει πρέφα" θα πεις. Σώπασε μια στιγμή γλυκέ αντιρρησία και άκου λίγο τη βλακεία μου. Ή μάλλον διάβασε τη.
Το θέατρο, όπως διαπίστωσα πρόσφατα μέσα από 2 παραστάσεις, έχει αλλάξει. Τα κείμενα είναι απαράδεκτα, οι ερμηνείες χλιαρές και ο κόσμος μάλλον χαζός που δίνει 20 έουρα για να δει το κάθε απαράδεκτο έργο. Δε θα κρίνω τώρα όμως την ελευθερία του ανθρώπου. Η μουσική, η μουσικέ ρε γαμώτο! Για το όνομα του Σίβα! Πάντα θα ερωτεύεται ο κόσμος, πάντα θα χωρίζει, πάντα θα χαμογελάει, πάντα θα κλαίει, δε μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει να το τραγουδάει κιόλας με 1002 διαφορετικά ιδιοτράγουδα?? Δεν κρίνω εσένα τρυφερέ καταναλώτη, αλλά εσένα όμορφε δημιουργέ.
Θα υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις που θα φωτίζουν τον κανόνα, αλλά εδώ δεν προμοτάρουμε κανέναν. Ψάξε και βρες. Δε θα πάρει ώρα, αυτό το δηλώνω με άνεση. Κάτι θα βρεις που θα είναι διαφορετικό, δεν ξέρω αν θα είναι και πιο ωραίο, αλλά σίγουρα διαφορετικό. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν υπάρχουν 5 θεατρικοί συγγραφείς, δεν είναι 10 οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην Ελλάδα. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι "no name" ή τουλάχιστον "όχι-ακόμα-γνωστοί" μουσικοί δημιουργοί, συγγραφείς, τραγουδιάρηδες και συνεχίζει το παραμύθι. Όπως μου αρέσει να λέω παραμένοντας γραφικός και ηλίθια ρομαντικός "support your local bands". Όπου "bands" βάλε ό,τι θες εσύ. Απλά βάλτο και για ένα βράδυ που θα θεωρήσεις τελικά χαμένο γιατί πέταξες τα λεφτά σου. Εδώ θα είμαι να με κράξεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος στο γραφείο.


Πριν κλείσω, μια παρατήρηση: με το να βάζεις σε ένα κείμενο, οποιασδήποτε μορφής, συνεχόμενα μπινελίκια, ε δεν το κάνεις πιο ενδιαφέρον ρε φίλε, ούτε κερδίζεις αναγνώστες έτσι. Βαρέτος γίνεσαι και μεγαλώνεις την προφανή μεγάλη άδεια τρύπα που έγραψες.

Γαμιέμαι, πούτσα, κώλος, αρχίδια, βυζιά, κλανιά, καριόλα, πουτάνα... ευχαριστώ. Καλή σας ημέρα.