Και τι έγινε...?

Προσπαθώ να δώσω ένα τίτλο σε διάφορες καταστάσεις που ζω καθημερινά. Ένα τίτλο γενικό που θα μπορούσε να τα συμπεριλάβει όλα και να αποκλείσει αυτά που πρέπει με το αντίθετο της έννοιάς του. Δεν είναι εύκολο. Σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο υπολόγιζα. Την απόλυτη επιτυχία και ευστοχία ήξερα πως δε θα την καταφέρω, μιας και πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτο για τίποτα. Ωστόσο, νομίζω πως έφτασα αρκετά κοντά με μία λέξη να προσεγγίσω και να "βαφτίσω" αυτά που ήθελα.

Νεκρό. Αυτή είναι η λέξη. Τα περισσότερα πράγματα μπορώ να τα παραθέσω κάτω από αυτή. Η βραδινή Αθήνα τις καθημερινές? Νεκρή. Η επικοινωνία των ανθρώπων, σε τυπικά επίπεδα -δεν θα είχα την απαίτηση να συζητάνε όλοι περι κοινωνιολογίας, ιμπεριαλισμού, φυσικής ανάπλασης και περί προλεταριάτου-, πως χαρακτηρίζεται? Νεκρή. Η διάθεση για αλλαγή ή έστω η όρεξη να απαλλαγείς από βάρη που έχεις μέσα και πάνω σου? Νεκρή. Ό,τι κρατάς κι αγαπάς αυτόματα μπαίνει στην κατηγορία του "ζωντανού". Δε θα γεμίσω το κείμενο αισιοδοξία όμως, μιας και δε μου περισσεύει για να μπορέσω να τη μοιραστώ.

Το κείμενο είναι μίζερο. Θες ο καιρός που θυμίζει Οκτώβρη? Θες η ρουτίνα που σάπιζει ό,τι όμορφο και γραφικό κρατώ μέσα μου? Όλα μαζί σίγουρα. Θα μου πεις "μικρός είσαι, όλα αλλάζουν". Όχι ρε φίλε, όπως έστρωσες θα κοιμηθώ, όπου έφαγες θα φάω και όπου πλύθηκες, θα πλυθώ.

Μάλλον έκανα λάθος... Και με το να συμπαθείς το νεκρό βολεύεσαι. Ζήτω το τσιμέντο, ζήτω ο θυμός, ζήτω η πλήξη, ζήτω η μιζέρια, ζήτω τα λάθη, ζήτω ο χαμένος χρόνος.

-Πιάσε ένα ποτήρι ακόμα, θα κάτσω κι άλλο...