Τι κοιτά ρε καραγκιόζη???

Μου αρέσει το μετρό. Αρκετά μπορώ να πω. Γρήγορη μετακίνηση, κόσμος αρκετός για να δεις από νεανικές φατσούλες μέχρι μάπες μαθουσάλων. Το εισητηριάκι είναι μια παραφωνία, αλλά δε θα ασχοληθώ με αυτό.
Σταθμός Χαλάνδρι, Παρασκευή μεσημεράκι, τραινάκι προς Σύνταγμα. Όλα όμορφα κι ωραία. Όσο περνάμε από στάσεις, ο κόσμος γεμίζει το βαγονάκι. Όλα όμορφα ακόμα. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ, πως δεν είμαι κανένας τύπος με εξαντρίκ ντύσιμο ή εμφάνιση. Παρατήρηση που θα χρησιμεύσει σε μερικές σειρές. Στάση Πανόρμου και μια παρέα αγοριών γύρω στην ηλικία μου μπαίνει και στέκεται αρκετά κοντά μου. Τα τυπικά βλέμματα των αρσενικών, που μέσα σε 5 δευτερόλεπτα σημειώνουν κάθε χαρακτηριστικό του αντίζηλου, έγιναν. Όλα καλά μέχρι τώρα. Το ένα παλικαράκι όμως, δε μπορεί να σταματήσει να με κοιτάει με ένα ύφος σα να είμαι λούτρινο σε βιτρίνα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Δε δίνω σημασία και χαζεύω το βαγόνι όπως έκανα και πριν. Αφού μπαίνει ξανά αυτή η φιγούρα στο οπτικό μου πεδίο, τον βλέπω πως εξακολουθεί να με περιεργάζεται. Αρχίζω να τσαντίζομαι λιγάκι, αλλά δε δίνω σημασία. Ε, μετά όμως τα παλικαράκια μου τα γλυκά και όμορφα, δεν άντεξαν. Έπρεπε να γυρίσουν και τα τρία τους και να με κοιτάνε λες και θα πουλήσω την πραμάτια μου.
Τελικά αίμα δε χύθηκε, ρώτησα αν μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά κάπως, γνέψαν αρνητικά και σταμάτησε το θέμα εκεί.
"Που το πας ρε περίεργε?" θα ρωτήσετε. Καταλήγω...
Εννοείται πως στο μετρό θα κοιτάξεις τους επιβάτες, εννοείται πως άμα δεις γκόμενα/ο θα κολλήσεις λίγο παραπάνω. Αλλά ρε φίλε, επειδή φοράω καπέλο, φούτερ και τζην, ενώ εσύ πουκάμισο, το διαμάντι του τιτανικού στο αυτί, 2,5 κιλά ζελέ στο κρανίο και παντελόνι με τσάκιση, δε σημαίνει πως είσαι καλύτερος, ούτε χειρότερος. Θα ήθελα να πω πως είναι θέμα επιλογής, αλλά όταν με κοιτάς έτσι, δε θα μιλήσω για επιλογή. Θα σε πω ηλίθιο, πανίβλακα αλλά κυρίως κακόγουστο ρε λεμέ!
Δεν ήθελα να μπω σε αυτό το τριπάκι αλλά ρε μεγάλε, δεν υπάρχει λόγος να φοράς λευκό παντελόνι και ροζ πουκάμισο εκτός και αν είσαι παγωτό. Να σου βάλω κι ένα ξυλάκι στον κώλο και έτοιμος.
Έβρισα μόλις κι έχασα και τη θέση στον Παράδεισο. Που σου... Κρίμα.
Εν κατακλείδι, κοίτα με να σε κοιτώ, να ανεβούμε στο μετρό. Μην καρφώνεσαι όμως, δεν είναι ωραίο πράμα.

Θα σας ξαναπετύχω όμως...

Που θα μου πάει, θα σας ξαναπετύχω...