Αλήθεια, γίνεται αυτό; Υπάρχει πραγματική ανεξαρτησία, και στην τελική πόσο κακό είναι να εξαρτάσαι;
Σιχαίνομαι αυτή την τάση αποκόλλησης από κάθε είδους δεσμούς.. Απαρνιόμαστε τα πάντα (γονείς, δασκάλους, κλπ) γιατί αυτό δήθεν μας απελευθερώνει.
Και καλά όταν η εξάρτηση είναι υλική, όπως τσιγάρο, ποτό, καφές, κα.
Οκ, πας σε γιατρούς – ψυχολόγους – μάγους και ξεμπέρδεψες (λέμε ρε παιδί μου...).
Το θέμα είναι να αντιληφθεί κανείς τις εξαρτήσεις του και να συμβιβαστεί εφόσον περιέχουν ένα ειδικό νόημα. Αλλιώς καταλήγει φαταούλας ψυχή τε και σώματι…
Τι γίνεται όμως όταν εξαρτάσαι από άλλους ανθρώπους. Προφανώς δεν αναφέρομαι σε σχέσεις εξουσίας ή χρηματικές αλλά σε αυτές που αφορούν το συναίσθημα, όπως οι φιλικές..
Εκεί λοιπόν δεν χωράει ανεξαρτησία. Θεωρώ πως είναι αδύνατο να συμβιβαστούμε με τη μοναξιά μας, έτσι απλά.. Δεν θέλω να πιστέψω ότι όλα έχουν τελειώσει, έχω ανάγκη αυτή τη ψευδαίσθηση.
Δεν υπάρχει συναισθηματική ανεξαρτησία,όποιος λέει ότι την έχει πετύχει απλά λέει ψέμματα. Τα συναισθήματα μας πάντα εξαρτώνται από τους άλλους,είτε αυτοί είναι οι φίλοι μας,είτε η κοπέλα μας,είτε η οικογένεια μας..Πάντα εξαρτάσαι από τους άλλους και έτσι ακριβώς πρέπει να είναι..Η ευτυχία σου και η δυστυχία σου περναέι μέσα από καποιον άλλο και αυτή ακριβώς είναι και η όλη μαγεία..Δεν πρόκειται για συμβιβασμό αλλά για μια θεμελιωμένη αλήθεια.Ψευδαίσθηση είναι ότι η μοναξιά μπορεί να σου προσφέρει συναισθηματική κάλυψη, η συναισθηματική εξάρτηση είναι η μόνη οδός στην προκειμένη περίπτωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω αν αυτά που αναφέρεις, έχουν καθολική ισχύ (φαίνεσαι πολυ σίγουρος), αλλά συμφωνώ..
ΑπάντησηΔιαγραφή